Josie's Little Things

Opposites attract, zeggen ze. Tegenpolen trekken elkaar aan. In het geval van Pieterjan en mij gaat dat gezegde wel op.

Ik supergestructureerd, hij iets meer nonchalant.
Ik de vroege vogel, hij de laat-mij-nog-maar-efkes-liggen snoozer.
Ik het stille water, hij de spraakwaterval.
Ik de gezondheidsfreak, hij de bon-vivant.
Ik de ultragedisciplineerde, hij de iets-minder-gedisciplineerde.
Ik die makkelijk zorgen en negatieve gevoelens van mij af kan zetten, hij soms iets minder.
Ik de mama die nooit neen kan zeggen, hij de papa die af en toe eens streng kan zijn (gelukkig maar).
Ik de vegetariër, hij degene die vindt dat een maaltijd zonder vlees voor konijnen is.

Veel verschillen, inderdaad. Maar allemaal perfect overbrugbaar, en dat maakt het net zo interessant. Moest mijn partner even hyperactief, gestructureerd en planmatig zijn als ik - ik had het nog geen maand met hem volgehouden, denk ik. Wat zeg ik, nog geen week!

Ik vind al die tegenstellingen geen enkel probleem omdat ik weet dat ook voldoende raakpunten hebben. Bij het overlopen van de vele foto's die ik dit weekend gemaakt heb, viel een van die raakpunten mij toch wel ontzettend hard op, ook al zijn de foto's nogal blurry...

Op de foto zie je links Pieterjan tijdens de Triatlon Brugge gisteren. Hij had toen al 1K gezwommen, 45K gefietst en 5K gelopen, en had er nog 5 te gaan (inderdaad, een held!). Rechts, dat ben ik, tijdens mijn halve marathon afgelopen vrijdag in Torhout. Ik had toen al 18K in de benen en had er dus nog iets meer dan 3 te gaan. Dat waren de allerlastigste, het verslag krijg je binnenkort hier op de blog!

Een van onze grote gemene delers? Ongetwijfeld onze sportieve genen! Het begon voor mij allemaal met "gewoon een beetje gaan lopen" een 8-tal jaar geleden, bij hem iets langer geleden want hij zwom jaren op competitieniveau. We hebben altijd veel aan sport gedaan en de laatste jaren zijn we begonnen om de lat stilaan wat hoger te leggen. Ik focus me sinds een 2-tal jaar op halve marathons (met de hoop ooit eens een volledige te kunnen lopen maar dat zal nog niet voor direct zijn), hij heeft zich sinds de geboorte van Emil op triatlons gestort. Ik liep mijn eerste halve marathon in oktober 2013, 8 maand na de geboorte van mijn zoon. Hij zijn eerste triatlon in juni 2013, 4 maanden nadat hij papa was geworden.

Pas op, ook hier zijn we verschillend. Want ik sport vooral voor mijn plezier en zal zelden tot het uiterste gaan uit schrik om mezelf kapot te lopen. Hij daarentegen, gaat deur de meur zoals ze hier in West-Vlaanderen zeggen, en haalt het onderste uit de kan voor een toptijd. Ik heb enorm veel karakter en discipline om mij aan m'n trainingsschema te houden, hij iets minder maar dat compenseert hij ruimschoots met een doorzettingsvermogen en weerstand waar ik dan weer stikjaloers op ben. Maar in sé komt het op hetzelfde neer: de rush die we halen uit het sporten. De adrenaline, de kick, het zalige gevoel achteraf.

We delen naast onze sportieve genen dus duidelijk ook onze sportieve ambities, en de wil om iets te bereiken. Sport is voor ons een van de manieren daarvoor. We maken het onszelf soms moeilijk omdat er voor zo'n uitdagingen stevig getraind moet worden en we op die manier ons leven alleen maar drukker maken. Maar we doen het veel te graag, en we krijgen er heel veel voldoening van. We steunen elkaar ook volop in onze sportieve dromen. Ik vind dat niet meer dan normaal, en ook dat ik als een halve zottin sta te krijsen langs de Brugse Reitjes als mijn vent erin ligt te zwemmen :-)

Dat gezegde van die tegenpolen, dat klopt dus wel, op voorwaarde dat er voldoende raakpunten zijn. Vandaar het "?" in mijn titel. Ik kan alleen maar hopen dat dat gezegde van die appel en die boom, jullie kennen dat wel hé, ook klopt. Want stiekem hoop ik dat ik over een 15 à 20 jaar niet voor 1, maar voor 2 triatleten mag staan supporteren...

De trainingen zijn alvast gestart:

Lots of love, Josie xo

Mijn zoon van bijna tweeënhalf is een goede slaper. Altijd al geweest sinds hij 2 maand oud was, niks op aan te merken. Hij gaat op een vast tijdstip naar bed (19u à 19u30 in de week, in de weekends mag het al eens wat later zijn) en hij heeft ook een vast uur waarop hij wakker wordt, tussen 6u30 en 7u. Vaak ligt hij ’s avonds wel nog een tijdje wakker in bed voor hij naar dromenland gaat. Hij ligt dan niet te jengelen en te janken, gelukkig maar. Meestal hoor ik hem dan spelen en praten met zijn knuffels, superschattig vind ik dat. Een beetje zijn dag overlopen, vertellen wat hij allemaal uitgespookt heeft met zijn maten in de crèche. Hij is ook af en toe eens boos op zijn beesten, als ze niet doen wat hij vraagt veronderstel ik.

De voorbije weken heb ik echter iets nieuws gemerkt. Als ik ’s avonds ga lopen, dan vertrek ik meestal net voor hij naar bed gaat. Ik zeg hem dan altijd dat ik na het lopen nog een zoen zal komen geven wanneer hij slaapt. En wat merk ik nu de laatste tijd? Dat hij dat zoentje maar al te goed in zijn oren knoopt, en dus braaf in bed ligt te wachten tot mommy dear terug is van het lopen om die kus persoonlijk in ontvangst te nemen. Als ik dan zijn kamer binnenkom in mijn bezwete loopoutfit en met mijn rode kop, dan zie ik zijn grote ogen fonkelen, vergezeld van een dolenthousiaste “mama terug!”. Dan krijgt hij van mij die beloofde zoen, vervolgens ga ik douchen en tegen dat ik eruit kom, ligt meneer diep te slapen.

Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat het mij zo hard aan mezelf doet denken. Toen ik klein was, en mijn mama was ’s avonds weg, dan vertikte ik het ook om mijn ogen definitief te sluiten voor ik hoorde dat mama haar auto binnenreed in de garage. Ik was toen wel al wat ouder dan Emil, een jaar of 7, maar toch. It’s quite the same. Daarom vind ik het zo leuk dat mijn zoon dat nu ook heeft met mij. Er zijn nog wel van die gewoontes en gedragingen die hij van mij mee heeft...

Ik ben een gigantische ijdeltuit, en ik had al heel snel in de smiezen dat mijn zoon een even grote voorliefde heeft voor spiegels, ruiten waarin hij zichzelf kan bewonderen of andere objecten die daarvoor dienst kunnen doen, zoals de stop van het bad. Hij vindt het ook belangrijk dat hij toffe kleren kan dragen, en heeft welbepaalde voorkeuren voor kledingstukken met voertuigen erop, in tropische prints of felle kleurtjes. Behalve die voertuigen is dat ook volledig mijn stijl want ik ben allergisch aan saaie, donkere kledij. Emil geeft vaak te kennen dat hij “mama mooi” vindt als ik weer eens een kleurrijke outfit draag. We hebben trouwens dezelfde “rebel” trui van Six Hugs & Rock ’n Roll, waarmee we op tijd en stond eens twinnen. Voor mijn part mag er nog veel meer getwind worden, maar de kindercollectie van de H&M bestaat vooralsnog niet in mijn maat. Bummer... But I keep my hopes up!

Emil is net als mij een vroege vogel: uitslapen doet hij zelden. Hij is altijd wakker rond hetzelfde uur, zelfs al lag hij er de avond voordien laat in. Een bioritme om "u" tegen te zeggen. En het belangrijkste: hij is in 98% van de gevallen goed gezind van zodra hij zijn ogen open doet. In de overige 2% van de gevallen heeft hij een half uurtje nodig om zijn draai te vinden. Een ochtendkind dat graag van carpe diem doet, daar kan ik als ochtendmens pur sang alleen maar zeer blij om zijn.

De dag plukken, dat wil ook zeggen dat hij niet zo graag slaapt overdag. Om de simpele reden dat er zoveel andere leuke dingen te doen zijn! Ik kan dat zelf ook niet, liggen pitten of lui zijn op klaarlichte dag. Zelfs als ik moe ben vind ik dat such a waste of time! Tijdens mijn zwangerschapsverlof probeerde ik de eerste dagen dat ik thuis was “mee te slapen” met Emil overdag, omdat iedereen mij gezegd had dat ik dat zeker moest doen. Maar ik lag altijd een uur te draaien in de zetel en kon maar niet in slaap vallen, waardoor ik dat plan na één week moederschap al had afgevoerd. Ik denk gewoon dat ik een hoog energiepeil heb, en dat ik dat doorgegeven heb aan mijn zoon. Hij doet voorlopig wel nog een middagdut, maar meestal duurt die niet zo lang. Het is veeleer een powernap om opnieuw op krachten te komen voor het tweede deel van de dag. In september gaat hij naar school, waar hij niet meer zal kunnen slapen over de middag. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt.

You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one. Zeer zeker niet. Want Emil kan het misschien wel nog beter dan mij, in gedachten verzonken zijn en een hele tijd onverstoorbaar voor zich uit zitten staren. Een kleine compensatie voor zijn onuitputtelijke energievoorraad?

It's all in the details! Ik ben een pietje precies, erg gefixeerd op kleine details, puntjes en komma’s. Emil is dat ook. Uren (nee, ik overdrijf, maar toch wel een volledig half uur, daarna beginnen zijn benen te kriebelen) kan hij zich bezighouden met een emmertje water, een potje zand, grassprietjes, bloemblaadjes, een stukje papier. Net als mij heeft hij ook graag dat alles netjes ligt en op een vaste plaats. Als we ’s morgens vertrekken moet hij zijn tutje en knuffels in zijn bed leggen. Hij doet dat altijd zeer zorgvuldig en vindt het belangrijk dat zijn 2 konijnen comfortabel liggen, liefst met de tut tussen hen in. Als ik hem in bed steek, vraagt hij ook altijd om zijn laken goed vast te steken onder zijn matras. Het is wellicht geen verrassing als ik je zeg dat ik dat vroeger ook altijd aan mijn ouders vroeg :-)

Ik eet massa's fruit, noten, rozijnen en andere healthy stuff. Doordat Emil mij dat allemaal ziet eten, wil hij dat ook graag proeven (omdat hij mij zo'n toffe vindt, duh). En hij lust het ook graag! Kiwi's, peren, goji-bessen, cashewnoten, agavesiroop en natuuryoghurt staan hoog op zijn favorietenlijst. Allemaal gezonde dingen, die ik hem dus moeilijk kan ontzeggen. Ik drink massa's water, iets wat hij inmiddels ook heeft overgenomen (en wat alleen nog maar toegenomen is sinds ik hem in de Zeeman een drinkfles van Cars kocht). Ook ons lievelingsgerecht is gemeenschappelijk: spaghetti. Als Emil het woord nog maar hoort vallen (zelfs de "-etti" is al voldoende) dan wordt hij wild. En ik eigenlijk ook. Als ik er nu aan denk, begin ik al te watertanden...

Nog een treffende gelijkenis: hij leest graag. Ik hoop dat hij later mijn bibliotheek (die nu bijna 1000 boeken bevat) van A tot Z zal verslinden. Zijn favoriete boeken van 't moment zijn voorlopig nog die van Hopla (eerste woordjes, al volledig beduimeld en hij kent het boek vanbuiten, het is mij een mysterie waarom hij dat leuk blijft vinden) en de cataloog van Playmobil die hij 2 maand geleden meegriste uit de speelgoedwinkel. En die hij maar niet beu geraakt. Want er staan brandweerwagens, vuilniswagens, motto's, tractors en nog zoveel andere gemotoriseerde voertuigen in... Een ander lievelingsboek is zijn verhalenboek voor het slapengaan. Dat is sinds een paar maand een vaste gewoonte hier ten huize. De laatste tijd vraagt hij echter soms uitdrukkelijk om alleen te mogen lezen ("nie mama!!!"). Waarop moederlief een beetje ontgoocheld afdruipt (met net geen tranen in haar ogen), om hem even te laten doen en vertederd toe te kijken van op afstand...

En dan denk ik: mijn kind, enorm schoon kind. Ja, hij lijkt op mij. Maar hij is toch vooral zichzelf. Een kleine vent die ik enorm graag zie. Een sterk karakter dat voor zoveel animo en hilariteit zorgt hier thuis.

Vandaag ligt hij te waken tot ik terug thuis ben. Over een 15-tal jaar zullen de rollen omgekeerd zijn en zal ik degene zijn die geen oog dicht doet tot ik hem met zijn fiets (of met zijn mobilette) hoor thuiskomen van een fuif of café... Ik vraag mij af of hij dat dan ook zo schattig zal vinden van mij? :-)

Love, Josie xo

Het is intussen meer dan een week geleden dat ik mijn halve marathon liep tijdens de Nacht Van West-Vlaanderen in Torhout. Het is niet dat ik zo zwaar moest bekomen, zeker niet. De afgelopen week is gewoon zeer druk geweest, waardoor ik er nu pas toe kom om mijn verslag te bloggen. Als ik erop terugblik, zijn er een aantal gevoelens die overheersen...

TELEURSTELLING

“Godverdomme, 2u01, en ik wilde zo graag onder die 2 blijven hé, f*ck f*ck f*****ck” was zowat het eerste wat ik dacht nadat ik de eindmeet had bereikt, na 21,16 km lopen in twee uur en één minuten. Tegen Pieterjan, die mij superlief stond op te wachten aan de finish, begon ik direct te zagen en te janken en ik kon mijn teleurstelling écht niet verbergen. Ik had de hele tijd zo comfortabel kunnen lopen zonder zwaar af te zien en ik had dus echt niet gedacht dat ik de 2 uur zou overschrijden. Zo voelde het alleszins niet terwijl ik bezig was.

Daar komt al één les die ik uit mijn half marathon experience kan trekken: ik ben competitiever dan ik dacht. Mijn hoofddoel dit jaar was de halve marathon van Torhout uitlopen zonder te moeten stoppen van vermoeidheid en buiten-adem-zijn-wegens-ijzertekort. Dat was namelijk het niet zo leuke scenario van vorig jaar, en ik wilde het dit jaar logischerwijze graag anders. Lees: vlot lopen, met veel plezier, zonder het gevoel te hebben “damn ik kan niet meer”. Om deze reden focuste ik voornamelijk op mijn hartslag, omdat die aangeeft of ik al dan niet “te diep” aan het gaan ben. Ik heb sowieso een zeer lage hartslag (een sporthart, noemen cardiologen dat) en ik weet dat ik in het rood ga vanaf 170. Normaal is je maximale hartslag 220 – je leeftijd, maar moest ik lopen met een hartslag van 189 dan mag je me bijeen rapen. Ik geraak gewoon ook niet hoger dan 175, en dat zou in mijn geval zeer ongezond en ronduit gevaarlijk zijn.

Anyway, op mijn Garmin Forerunner loophorloge had ik de display ingesteld op hartslag + gemiddelde snelheid. Mijn tijd zag ik dus niet, tenzij ik aan de knopjes van het horloge zou prutsen maar dat leidt mij af van het lopen dus dat deed ik niet. Na 10K lopen zat ik aan een gemiddelde van 5min45sec per kilometer, wat een mooie gemiddelde snelheid is, al zeg ik het zelf. Mijn hartslag schommelde rond de 160. Ik dacht dat ik hiermee wel onder de 2 uur zou kunnen blijven, maar ik ben blijkbaar geen rekenwonder want dat klopt dus echt langs geen kanten. Ik had naar een gemiddelde van 5:40 moeten streven om de tijd te lopen die ik echt wilde. Het feit dat ik een beetje trager liep, hielp mij om het lang vol te houden en te lopen zonder af te zien, behalve in de laatste 3 kilometers (zie verder). Dat was mijn doel, dus je zou kunnen zeggen: awel dan, doel toch bereikt? Nah, toch niet, want ook al zeg ik van mezelf dat ik geen competitiebeest ben, ik had toch overal rondgebazuind dat ik het in minder dan 2 uur wou doen - omdat iedereen dat nu eenmaal vráágt, en daar antwoord ik dan altijd vrij ambitieus op omdat ik de lat graag hoog leg voor mezelf. Ik wilde dus wel sneller lopen, maar ik kon het niet.Hence the disappointment.

TROTS

“Ik kon het niet sneller, maar ik heb het toch maar mooi gedaan.” Na een dik half uur zagen en bokken aan de finish en een uur weken (en nog veel meer bokken) in bad thuis, was dit hetgeen ik dacht. Ik heb 20 K gelopen in een mooie tijd (er kwamen er nog héél veel toe na mij) en dat is terecht iets om trots op te zijn. Zeker als je weet dat er heel veel mensen zijn die niet eens 5 K kunnen lopen zonder enorm af te zien. Echt afgezien heb ik niet. Het lopen ging de hele tijd goed. Het was leuk en ik genoot ervan.

Uiteraard had ik een paar lastige momentjes. Die kwamen er vooral vanaf kilometer 18. Op dat moment slaat het parcours een lange kronkelstraat in waaraan maar geen einde lijkt te komen (het parcours is eigenlijk over het algemeen vrij saai en grotendeels rechtdoor, dus als de organisatie dit leest, laat het dan een aanzet zijn tot verandering). Vanaf dan voelde ik dat ik op mijn limiet zat. Wanneer ik diep inademde, voelde ik het tot ver in mijn longen – een teken dat ik zeer diep gegaan was. Ik kreeg ook een lichte kramp in mijn rechterbovenbil, maar die pijn kon ik verbijten. In die laatste 3 kilometers ging ik echt niet beginnen trunten…

Ik kon de hele tijd rekenen op een aantal trouwe supporters, wat ook hielp. Van Pieterjan en mijn schoonmama wist ik waar ze gingen staan. Pieterjan had een felblauwe vest aan, dus ik kon hem van ver herkennen en mijn allermooiste glimlach bovenhalen. Ik was aangenaam verrast om te zien dat ook zijn nicht van de partij was om mij aan te moedigen – bij deze: merci Sofietje! Femke en Lies, de mama’s van Emils crèche-copain Achilles, hadden ook beloofd luidkeels te supporteren wanneer ik voorbij hun huis liep. Hen een beetje kennende, wist ik dat dat er niet zou aan mankeren… En inderdaad, het gepersonaliseerde bordje met “Go go go Josie” erop stak mij een enorm hart onder de riem na 2K. Ik was vastberaden om ervoor te gaan tijdens de rest van mijn halve marathon!

VASTBERADENHEID

Vastberaden was ik toen ik eraan begon, op 19 juni om 20u. Ik wilde het goed doen, een mooie prestatie neerzetten, en tegelijk ervan genieten. Ik was vastberaden om mezelf trots te maken, en ook de mensen die voor mij supporterden en in mij geloofden. Ik was niet alleen fysiek goed in form, ook op mentaal vlak was ik er volledig klaar voor. Ik voelde me goed en dat liet zich merken tijdens het lopen. De 10K liep ik met het allergrootste gemak. Op de 15 voelde ik me nog altijd super, al voelde ik een lichte kramp in mijn bil sluimeren – die ik vakkundig negeerde, daar ben ik goed in. Op 18K zag ik mijn supporters voor de laatste keer en haalde ik nog eens mijn allergrootste smile uit de kast.

Vanaf dan begon een zeer lastig stuk, zoals ik al schreef. Tijdens die laatste 3 kilometers kreeg ik toch wat krampen, en ik voelde ook het Etixx-drankje, dat ik naar binnen gespeeld had tijdens de laatste bevoorrading rond de 16K, lichtjes opspelen. Nog een wijze les die ik geleerd heb: als je tijdens je trainingen niet drinkt of eet (zoals ik), doe het dan ook niet tijdens een wedstrijd. Het is niet goed om dingen te doen die je niet gewend bent... Dat is net zoals een wedstrijd lopen met een nieuw paar schoenen: dat is ook uit den boze. Ik beweer niet dat ik zonder dat drankje sneller had kunnen lopen, maar ik heb toch een minuut of twee gedacht: en dan ga ik nu overgeven. En dat wil ik toch liever niet meer meemaken :-)

Tijdens de laatste kilometer volgde nog een aangename verrassing, want Femke, Lies en Achilles hadden nogmaals postgevat met hun mini-spandoekje. Het was intussen al bijna 22u, en ik vond het echt superlief dat ze daar nog stonden met Achilles, die duidelijk wat moe was. Echt een heel mooi gebaar, dat mij moed gaf voor de eindsprint! Waar ik zeer vastberaden over liep na 2 uur en 1 minuut.

Vastberaden ben ik vandaag nog altijd. Nog zoveel meer dan 2 weken geleden zelfs.

Ik blijf mij toeleggen op halve marathons.

Ik blijf verder trainen om iets te bereiken – dat geldt trouwens voor alles in mijn leven. Wie niks doet of probeert, kan niks op zijn bek gaan maar zal ook nooit iets bereiken.

Ik zal ooit onder die 2 uur gaan, zoals tijdens de Brussels Half Marathon in 2013. Ik kan het, dat ben ik zeker.

Ik blijf gewoon enorm genieten van dat lopen.

Want echt, ik kan niet zonder. Neem mij dat af en ik word gek.

De volgende doelstelling? Na een aantal relatief "korte" runs tijdens de zomermaanden (bv. Midzomerrun Brugge, 13K) zet ik alles op alles voor de Brussels Half Marathon op 4 oktober. Ik loop hem samen met Pieterjan, net als de vorige keer. Ik denk wel dat het mij met hem erbij kan lukken om onder die 2 uur te blijven.

Dat is al binnen 3 maanden. Is dat dan overambitieus of overmoedig? Zeer zeker niet. Ik ben gewoon positief ingesteld. Niet zagen (dat ik onder de 2 uur had willen blijven) maar doen (verder trainen om het wel te kunnen). Nie neute, nie pleuje, zoals ze in de stad van mijn hart zeggen.

Ooit loop ik die marathon. Want een halve is uiteindelijk ook "maar een halve". Maar nu nog niet. First things first. En dan geraak ik er wel.

Love, Josie xo

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik ben heel gevoelig voor gespleten haarpunten en klitten in mijn haar. Gek word ik ervan als mijn haar niet valt zoals het zou moeten vallen en er messy uitziet. Gelukkig heb ik gemakkelijk haar dat eenvoudig in model valt zonder dat ik er veel moeite voor moet doen. Gewoon wassen en een beetje losdrogen en klaar is kees.

Eigenlijk moet ik wat vaker naar de kapper gaan om mijn haar tot in de puntjes (letterlijk én figuurlijk) te verzorgen. Ik denk dat altijd maar ik geraak er nooit… Maar het goede nieuws is dat een goede verzorgingmet de juiste producten ook wonderen doet! Zoals jullie wel weten, ben ik grote fan van alle shampoos, conditioners, haarmaskers en –oliën die mijn kapsel doen glanzen en shinen. Ik was dan ook blij verrast toen ik 2 weken geleden een pakketje van Gliss Kur in mijn brievenbus vond. De specialist op het gebied van hair repair heeft een volledig gamma tegen gespleten haarpunten en voor glanzend sensueel haar gelanceerd: Gliss Kur Oil Nutritive.

Het Oil Nutritive-gamma van Gliss Kur bestaat uit een shampoo, een conditioner, een anti-klitspray en een haarolie. Het is bijzonder geschikt voor ladies met lang haar (check), want zij hebben het meest last van gespleten haarpunten en kopen in het haar. De niet-vette formule met 8 oliën voedtniet alleen het haar, maar hersteltook de beschadigde haarstructuur. Dankzij de vloeibare keratine in de formule wordt het haar van binnenuit opnieuw opgebouwd; de beschadigde zones worden diep in het haar en aan de oppervlakte hersteld voor een vernieuwde haarkwaliteit. Het gevolg: het haar is opnieuw soepelen glanzendén er zijn tot 90% minder gespleten haarpunten.

Naast de shampoo en conditioner bevat het Gliss Kur Oil Nutritive gamma ook nog een anti-klitspray en een vederlichte olie. De anti-klitspray zorgt na het wassen voor een directe doorkambaarheidzonder knopen en kan ook op droog haar gebruikt worden. Zeer innovatief is de Dream Hair Vederlichte Olie: de formule werd speciaal ontworpen om het haar niet te verzwaren en toch diepgaande voeding te geven.

Wanneer ik nieuwe haarproducten uittest, ben ik toch altijd een beetje benieuwd/sceptisch of ze mijn haar niet zwaar en vettig gaan maken. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat deze Gliss Kur producten echt doen wat ze beloven: mijn haar een mooie gezonde glans geven zonder het te verzwaren. De shampoo en conditioner gebruik ik dagelijks. De olie en spray gebruik ik een 2-tal keer per week, want overdaad schaadt. Vooral de spray vind ik top, omdat mijn haar geregeld eens knoopt, bijvoorbeeld na het lopen omdat mijn staartje de hele tijd in de wind heeft gebengeld J Ik vind het super dat ik dan geen kwartier meer moet staan kammen en mezelf intussen pijnig. Het gamma ruikt ook gewoon heel lekker: een sensuele, luxueuze geur. En de verpakkingen zien er ook wel heel fancy uit, vind ik. Het oog wil ook wat, nietwaar?

Gliss Kur Oil Nutritive is verkrijgbaar in de supermarkt en de drogisterij. De prijzen zijn zeer democratisch. Als mijn testpakket opgebruikt is, blijf ik zeker verder mijn haar ermee verzorgen!

Hebben jullie deze producten al gebruikt? Wat zijn jullie favoriete bondgenoten van stralend en glanzend haar?

Love, Josie xo

Beelden: Pinterest en eigen foto

De vakantie is in zicht! Ik werk nog tot en met 16 juli. Daarna ben ik in verlof tot 10 augustus – mijn 32^ste verjaardag wordt dus mijn eerste werkdag na mijn zomervakantie. Erg vind ik dat niet, want ik zal tegen dan 3 weken kunnen genieten hebben van congé, en ik zal mijn verjaardag dan wel al vervroegd gevierd hebben. Op reis bijvoorbeeld, want ik trek er met mijn 2 mannen 10 dagen op uit naar onze favoriete vakantiestek in de Alpen. We verblijven een week in een appartementje, en daarna breien we er nog enkele dagen in de tent aan. Een actieve vakantie in een prachtige streek: ik kijk er erg naar uit! Vorige zomer gingen we ook naar daar, en het was een superleuke vakantie...

We gaan met de auto, en de rit naar het zuiden vind ik ook altijd heel plezant – al is het soms een beetje vermoeiend met een actieve peuter op de achterbank die graag spelletjes speelt en zotte streken uithaalt, maar liever dat dan dat hij de hele tijd zit te bleiten en janken. Voor onderweg maak ik altijd een leuke compilatie van summer tunes, een mix van recente en wat oudere nummers. Ik doe dat al sinds de eerste reis die Pieterjan en ik samen maakten en op die manier heb ik aan heel veel nummers zalige reisherinneringen.

Ik ben momenteel volop aan het denken welke liedjes er op de playlist mogen richting Vaujanybinnenkort. Ik ben er nog niet uit, maar ik geef jullie wel graag al een lijstje mee van mijn 20 favoriete summer tunes, die allemaal wel al eens in de compilatie gestaan hebben:

1. Alex Adair – Make me feel better (Klingande remix)

2. Rudimental – Feel the love

3. Major Lazer – Watch out for this (Bumaye)

4. Phoenix – 1901

5. The Killers – Change your mind

6. Orbital – Illuminate

7. Baz Luhrman - Sunscreen

8. Two Door Cinema Club – Something good can work

9. Foster The People – Pumped up kicks

10. Arsenal – Estupendo

11. Daft Punk – Get lucky

12. Sly & the family stone – Everyday people

13. The 1975 – Chocolate

14. Crystal Fighters – You & i

15. MGMT – Electric feel

16. Leopold 3 – Zomernacht (of dachten jullie nu écht dat er geen enkel Vlaams nummer zou bij zitten?)

17. The Magician ft. Years & Years– Sunlight

18. War on drugs – Red eyes

19. Röyksopp – Happy up here

20. Martin Solveig – The night out

Met wat leuke muziek is het in de auto nooit saai. Al zijn er ook wel momenten waarop we het wat rustiger aan doen, tot groot jolijt van de chauffeur omdat die dan wat kan genieten van de stilte in de auto :-)

Ik voorspel ook dat het album van de zomerRoyal Blood zal worden. Pieterjan zag hen op Werchter en was laaiend enthousiast. We gaan dus zeker het album in huis halen, want ik was sowieso al fan van hun muziek. Lekker hard, lekker vettig –zoals echte rock ’n roll moet zijn! Vorig jaar op vakantie draaiden we de cd’s van the Sore Losers grijs in ons appartement (Emil is daardoor grote fan geworden, echt de max). Ik denk dat dit jaar hetzelfde zal gebeuren met Royal Blood… Laat maar komen!

Wat zijn jullie lievelingsnummer voor de zomer? Nog tips voor mij?

Maak er alleszins een mooie leuke zomer van!

Love, Josie xo.

We hebben er lang op moeten wachten, maar het is nu echt wel zomer. Zalig! Ik heb mijn zomerse outfits nu definitief vooraan in de kleerkast gelegd, en de dikke truien en warme broeken zijn verbannen naar andere oorden. Ook mijn handtas heb ik summerproof gemaakt. Hier is mijn top-10 van items die toch wel onmisbaar zijn in mijn tas wanneer het warm en zonnig is:

1. Zonnecrème: ik hou van de zon, maar niet van haar schadelijke UV-stralen. Daarom heb ik altijd een pocket-flacon zonnecrème bij me. Ook voor mijn 2-jarige zoon komt dit van pas. Het is dan wel geen speciale "kids" zonnecrème, maar de SPF-factor is zeker hoog genoeg. En alles beter dan niét te smeren!

2. Deodorant: warm weer equals zweet equals eventuele onaangename geurtjes. Hier moet ik geen tekeningetje bij maken... Een pocket deo in je tas komt in de zomer altijd goed van pas!

3. Haarrekkertjes: ik ga 's morgens het huis meestal uit met los haar, omdat het nog niet volledig droog is na mijn douche. Op warme dagen draag ik het graag in een casual hoge staart of dot, en dus zorg ik dat ik altijd rekkertjes bij me heb. Een aantal bobby pins kunnen ook goed van pas komen om je haar nonchalant op te steken.

4. Flesje water: ik ben sowieso een enorme waterdrinker, en op warme dagen nog meer dan anders. Ik ga het huis niet uit zonder een klein flesje water. Je zal maar in de file terechtkomen bij 30 graden zonder iets om te drinken... Ik hou het meestal bij een plastic flesje uit de supermarkt, maar er bestaan ook veel mooie herbruikbare flesjes, in alle maten en kleuren (ik heb er bijvoorbeeld eentje van Tupperware). Je kan je dus volledig laten gaan, als je dat wil :-)

5. Zonnebril: die gebruik ik ook als de zon niét schijnt hoor :-) Ik heb 2 exemplaren: een duurdere van Oakley, die ik 6 jaar geleden kocht in Los Angeles - een supergoeie bril die mijn ogen heel goed beschermt. Daarnast heb ik ook een goedkoper exemplaar van 10 euro. Het is een megatrendy bril en ik draag hem supergraag, maar als de zon echt fel is dan heb ik er niet veel aan. Meer een fashionista-zonnebril dus, maar dat moet je ookin huis hebben hé :-)

6. Lippenbalsem met SPF: dit heb ik altijd op zak hoor, maar veel mensen vergeten dat door de zon ook je lippen kunnen uitdrogen. "Balsemen" is dus de boodschap op mooie zomerdagen! Ik ben fan van de lipsticks van Nivea.

7. Parfum: denk nu niet dat ik een full size parfumfles meesleur, zeker niet. Maar ik bewaar alle staaltjes die ik krijg en zorg dat er altijd een paar in mijn handtas zitten. Als ik een meeting heb op het werk, of ik ga na het werk naar een etentje met vriendinnen, dan kan ik snel even sprayen. Ik voel me altijd comfortabeler met een fris geurtje op :-)

8. Flip flops: OK, hiervoor moet je wel een vrij grote handtas hebben. Maar ik neem vaak mijn flipflops mee voor als het écht te warm wordt en mijn voeten oververhit raken in mijn high heels. Ik kan het heel lang uithouden op hoge hakken, maar ik ben toch o zo verslingerd aan mijn Havaianas in de zomer!

9. Vochtige doekjes: als deo of parfum niet kunnen baten, dan komen vochtige doekjes to the rescue! Je kan er geurtjes mee wegnemen, en bovendien zijn ze verfrissend. Ideaal op een festival, bijvoorbeeld! Al komen ze ook goed van pas als je een ijsje eet dat nogal snel smelt door de hoge temperaturen, met alle gevolgen van dien ;-)

10. Last but not least: een mooie tas natuurlijk! Want je wil al die stuff toch in een mooiesjakosj opbergen? Ik snuisterde eens door de webshop van So Baggy en ik vind deze David Jones maxi tas een hele leuke. Echt volledig zomerproof als je 't mij vraagt!

Ook van de "Neuters Gonna Neut" tote bag van Eva Mouton (love her!) ben ik he-le-maal weg!

Voor moest je het nog niet weten, het zijn solden, dus de ideale moment om je slag te slaan!

Wat hebben jullie altijd op zak tijdens de zomer? Let me know!

Have a wonderful summer!

Lots of love, Josie xo

Deze blog verscheen op de webshop van So Baggy, www.sobaggy.be

Een beeld zegt zoveel meer dan woorden. Maar met wat woorden erbij, zegt het nóg zoveel meer… Daarom maakte ik speciaal voor jullie een update van mijn voorbije week. Dat was blijkbaar de warmste week van het jaar, met de heetste dagen sinds het begin van de metingen. Dat ik dat nog mag meemaken zeg! :-)

Vorige week zondag ging ik een dagje naar de Zoo van Antwerpen met Emil en mijn zus Katrien, zijn lieve “tante Katje” ofte “tatte katte”. We spoorden naar daar – een vrij lange reis vanuit Torhout, met 3 keer overstappen, maar wel een heel avontuur voor een 2-jarige. En je kan maar zo gemakkelijk zijn: als je uit de trein stapt is het één minuutje wandelen en je bent in de zoo. Niks van file- en parkeerstress dus. Het was een leuke dag en Emil keek zijn ogen uit naar alle dieren. Mijn verbazing was wel groot toen bleek dat hij schrik had van de apen (“Miel nie aapie kijke!” *jank jank jank*), omdat hij normaal altijd een grote mond heeft en van weinig bang is. Maar achteraf bekeken denk ik dat het was omdat ik hem aan de entrée gezegd had dat de apen zijn tutje zouden afpakken als hij het niet aan mij gaf. Niet zo slim van mij ;-) In het aquarium was het lekker fris en maakte ik deze mooie foto.

De treinrit naar huiswas een beetje vermoeiend. Logisch ook, want Emil was al wakker van 7u en hij was heel moe na zo’n drukke dag. Zelf was ik ook vrij moe, al zal ik dat niet snel toegeven. Daarbij kwam nog dat ik Emil zijn tutje verloren was – niet gestolen door de gorilla, maar vermoedelijk ergens verloren in de vlindertuin, net voor we naar huis gingen. Ik was even in paniek omdat het tutje hem veel troost biedt wanneer hij moe is. Ik zag al taferelen voor me van een non-stop wenend kind van Antwerpen all the way tot Torhout. Maar niks van dat: ik legde hem uit dat ik het kwijtgespeeld was (foei mama) en dat we naar huis gingen alwaar een ander tutje op hem lag te wachten. Hij had nog zijn 2 konijntjes bij zich, dus hij kon zich verzoenen en we sloten een deal dat hij flink zou zijn tot thuis :-) En zo geschiedde, al was hij wel wat “hyper” – zoals altijd wanneer hij heel moe is, hij begint dat dan te compenseren met veel lawaai en show. In de trein was er alleszins voldoende entertainment. Hij kon zichzelf ook uitgebreid bewonderen in het raampje en dat vond hij superleuk.

Door de hitte vorige week paste ik mijn loopschema wat aan. Normaal ga ik ’s avonds na het werk, maar het was gewoon te warm en niet echt gezond om zware inspanningen te doen. Daarom ging ik ’s morgens sporten. Ik stond om 6u op – geen marteling voor mij want ik sta graag vroeg op. Het was ideaal qua temperatuur dan, en ik genoot van mijn ochtendloopje. Het is even doorbijten, zo op de nuchtere maag (naar ’t schijnt is dat wel het efficiëntst om vetten te verbranden, hoewel ik dat niet nodig heb). Maar na mijn douche voelde ik me superfit de rest van de dag! Ik liep een kortere afstand dan gewoonlijk, omdat ik ’s morgens natuurlijk wat minder tijd heb dan ’s avonds. Ik moet namelijk op tijd op mijn werk zien te geraken ;-)

Donderdag ging ik werken in mijnslippers. Ik heb er lang over getwijfeld, maar ik had de voorgaande dagen zo zitten zweten in mijn strappy sandals, dat ik toch besloot om het gewoon te doen. Ik had een heel mooi kleedje aan en de combinatie met mijn dearly belovedHavaianas was best wel OK. Ik had geen klantenmeetings die dag, dus het kon wel. Het is zeker niet iets waar ik een gewoonte van ga maken, maar ik ben wel blij dat zoiets kan bij mij op het werk, en dat ik er geen afkeurende blikken voor krijg van mijn bazen.

Warm weer, dat betekent ook weinig zin in warm eten, en al zeker niet om lang in de keuken te staan. Ik at dus massa’s slaatjes en fruit vorige week, en ook deze lekkere pastasaladedie ik maakte voor mijn vriend (rechts, met vleesjes en mayo) en voor mezelf (links, met vis en een beetje meer groentjes). ’t Zal wel zijn dat het gesmaakt heeft!

Toen Emil vrijdag bij mijn mama was, whatsappte ze mij deze foto van hem samen met mijn stiefpapa, zijn pepe. Ze zien elkaar zo graag, die twee. Als ik nog niet aan het smelten was vrijdag, dan was ik na die whatsapp-foto wel volledig gesmolten door zoveel liefde en schattigheid :-)

Zaterdag startte de Tour de France. Ik zit met een enorme wielerliefhebber in huis, en zelf hou ik ook van de koers en zeker van Le Tour. Emil kijkt ook graag naar al die fietsen, bij voorkeur samen met zijn pa :-) Het was opnieuw een drukkend warme dag en buiten zitten was in de namiddag niet echt aan te raden. Binnen in huis was het relatief fris dankzij onze zonwering. De mannen des huizes konden dus rustig genieten van de eerste tijdrit. Binnenkort gaan we op vakantie naar de Franse Alpen, net in de periode dat de TDF daar een aantal keer passeert. Dat worden dus hoogdagen!

Zondag gingen we aperitieven bij Achilles, de beste maat van Emil uit de crèche. In september gaat Emil naar school en zal hij Achilles dus niet meer elke dag zien. Maar ik ga er zeker voor zorgen dat ze elkaar blijven zien door af en toe eens een playdate te organiseren in het weekend. Het zijn echt 2 handen op 1 buik. Wat de één doet, doet de ander na. Het zijn 2 echte mannekes (lees: veel gebulder en geroep) maar ze zijn ook superlief voor elkaar. Echt schattig om te zien.

Na het aperitief gingen we eten bij mijn schoonouders voor de verjaardag van mijn schoonmama. Ik lag er vrij laat in zaterdag, en was zondag vroeg wakker omdat het in huis nog altijd zeer warm was om te slapen. In de namiddag kreeg ik een ferm klopketoen ik in de zetel naar de koers zat te kijken. Emil was duidelijk niet moe, aan zijn kermistoot te zien :-)

Ten slotte nog een foto die ik eigenlijk per toeval maakte zaterdag. Emil zijn oma was jarig en ik wilde een foto whatsappen van hem die een zoentje geeft. Maar hij wilde niet echt meewerken en begon te rollen op de grond… Het is meestal op die onverwachte momenten dat de mooiste foto’s komen. Deze is sindsdien de achtergrondfoto op mijn smartphone:

Het was dus weer een mooie week. Ondertussen is de nieuwe week al bijna halfweg, en ben ik volop aan het aftellen naar de vakantie. Nog een goeie week werken en dan is het tijd voor congé!

Love, Josie xo

Vorige week was het weer zover: er stond ’s avonds spaghetti op het menu en ik heb mij daar van ’s morgens al zitten op verlekkeren. Ik heb dat altijd: als ik spaghetti ga eten, dan kan ik daar al van ’s morgens, of soms zelfs al dagen van tevoren, naar uitkijken. Wreed hé. Maar dat is nu eenmaal hetgeen wat ik het liefst eet, en ik kan het ook heel goed maken. Met veel groentjes en kruiden en zo. Het is daarmee ook een van de zeer weinige dingen die ik goed kan maken hoor :-)

Tijd voor een top-10 van my kind of yummie!

Spaghetti dus. Ik ben flexitariër, wat betekent dat ik geen rood vlees eet. Ik eet hoofdzakelijk vegetarisch (met vleesvervangers als tofu, tempeh, quorn, seitan en veel noten & zaden) afgewisseld met kip en vis. Biefstuk, kotelet en consoorten krijg ik écht niet door mijn strot. Maar mijn spaghetti is wél altijd bereid met runds-varkensgehakt, omdat ik vind dat dat zo hoort. Ik weet het, dat is niet echt logisch, maar ik vind ook niet dat ik altijd normaal moet zijn :-) Ondanks het feit dat ik het supergraag eet, eet ik niet zo vaak spaghetti. Daarom is het altijd groot feest als het eens op het menu staat, en dan geniet ik er ook dubbel zo hard van. Met véééééél kaas, uiteraard!

Lasagna. Omdat dat eigenlijk ook een beetje spaghetti is, maar dan in een andere vorm. Lasagna kan ik niet goed zelf maken, maar mijn mama en vriend wel. Zij kunnen het zo lekker maken dat ik niet eens moeite doe om het zelf te leren :-) Ook dit eet ik niet zo vaak. Prefab lasagna krijg ik echt niet binnen, dat smaakt in de verste verten niet naar zelfgemaakte.

Pizza. Als ik bij de Italiaan ga eten, dan neem ik in 95% van de gevallen pizza. En in 97% van de gevallen is het pizza marinara, met zeevruchten en véél look :-) Ook hier geldt: geen prefab stuff, en ik eet niet zo vaak pizza omdat ik het niet zo vlot verteer. Maar toch, dat houdt mij niet tegen om intens te genieten van een kraakverse pizza al forno. Die buikpijntjes achteraf neem ik er dan wel bij, die passeren ook wel weer…

Mijn eigen veggie creaties. Wanneer ik alleen thuis ben en enkel voor mezelf moet koken, heb ik de gewoonte om alles in 1 pan te smijten. Bijvoorbeeld wat blokjes tofu, een mix van groentjes erbij (eender wat ik liggen heb in de koelkast kan daarvoor dienen) en een beetje quinoa. Dit aanbakken in wat olie (ik gebruik kokosolie) en goed kruiden en what you get is een overheerlijk “stoofpotje”. Dat neemt amper een kwartiertje tijd in beslag. Lekker hoeft dus echt niet moeilijk te zijn!

Chiapudding is al een tijdje mijn dagelijks ontbijt. Ik ben er zot van! Het is zeer eenvoudig: de avond voordien doe ik wat amandelmelk (of sojamelk, rijstmelk of andere plantaardige melkdrank) in een afsluitbaar potje, ik doe er chiazaadjes bij en eventueel wat vanille, kaneel of agavesiroop for a sweet touch, en daarna laat ik het de hele nacht opstijven in de koelkast. De zaadjes nemen vocht op, en het resultaat is ’s morgens een lekker smeuïge pudding, die ik kan meenemen in de auto naar het werk. Supergezond, fris en enorm lekker. Bovendien vult het heel goed, een uitstekende energieleverancier. Een boterham met choco of een kom ontbijtgranen is er echt niks tegen! Veel mensen denken nu wellicht: staat dát nu waarlijk in haar top-10? Wel, het feit dat ik ’s avonds als ik in bed kruip al uitkijk naar mijn ontbijt de dag nadien, wil volgens mij wel zeggen dat chiapudding hier een mooi plaatsje verdient. Online vind je heel veel recepten, ik gebruik dat van Deliciously Ellaals basis. Zeker eens proberen, I’m totally hooked on chia!

Gerookte zalm is nog zoiets waar ik een enorme zwak voor heb. Ik kan dat elke dag eten (maar ik doe het niet want trop is te veel) in een slaatje, op wat brood, of gewoon “op zijn eigen” :-) Het zit boordevol goede vetten en ijzer, en dat heb ik wel nodig aangezien ik geen vlees eet. Toen ik zwanger was, schrapte ik het van mijn menu om toxoplasmose te vermijden. De dag na mijn bevalling bracht mijn schoonmama een pak gerookte zalm mee (uit den Aldi, dat is gewoon de beste!) ter vervanging van de smeerkaas in het ziekenhuis. Ik denk dat ik die zalm nét niet met verpakking en al naar binnen gespeeld heb :-)

Flan brésiliennetaart.Toen ik vroeger verjaarde en mijn mama vroeg welke taart ik wilde, dan was er maar één antwoord mogelijk: flan brésilienne, met van die lekkere toefkes slagroom on top. Zo lekker!

Cheesecake. Als je mij nu zou vragen welke taart ik wil voor mijn verjaardag (op 10 augustus by the way, niet lang meer!), dan zal ik wellicht cheesecake antwoorden. Ik at het lekkerste stuk ooit in Las Vegas, in de Cheesecake Café in de shopping mall van Caesar’s Palace (ik herinner het mij nog haarscherp!). Zo lekker (én vettig) als in the USA maken ze dat hier helaas niet, maar die van Julie’s House kan mij ook zeker bekoren hoor.

Ananas. Naast die zoete taartjes ben ik ook verzot op heerlijk zoete ananas. Verse, welteverstaan, geen bucht uit blik. Ik koop vrijwel elke week een ananas die ik dan in stukjes snijd om er de hele week van te kunnen genieten.

Noten. Als semi-veggie moet ik zorgen dat ik voldoende vleesvervangers eet. Noten zijn een zeer goede aanvulling. Ik eet ze echter niet uitsluitend uit noodzaak, ik vind ze gewoon ook superlekker. Ik geniet eigenlijk veel meer dan een handvol noten dan van een of andere obscure candybar. Mijn favorieten zijn macadamianoten, pecannoten en cashewnoten. Noten zijn niet goedkoop, maar je eet er slechts kleine porties van, dus dan valt de prijs verhoudingsgewijs wel mee. En ze zijn zo goed voor je gezondheid, dus dat is het wel waard! Ik heb altijd en overal een klein potje noten met mij mee, en ook een stuk fruit. Ideaal voor als er een hongertje opkomt, op het werk of in de auto.

Wat zijn jullie favoriete gerechten?

Love, Josie xo

De zomer, ik ben er zo zot van. Om verschillende, vrij evidente redenen (zon! teensletsen! shortjes! bbq!), maar de lange dagen zijn er zeker één van. Want die bieden zoveel mogelijkheden. Meer tijd om te gaan lopen, bijvoorbeeld. In de herfst en winter vind ik het niet erg om te lopen in de schemerdonker. Voor de pikkedonker pas ik echter – ik ben niet bang, maar je moet het gevaar natuurlijk ook niet gaan opzoeken, zeker als vrouw… Dat maakt dat ik van oktober tot maart “alleen maar” kan gaan lopen tussen 7u en pakweg 20u. Op zich is dat tijd genoeg, ware het niet dat ik tussen 7u30 en 18u30 op het werk (of onderweg) ben, zoals de meeste mensen. Dan nog slaag ik erin om tijd te maken om te sporten. Maar in de zomer, wanneer de dagen zoveel langer zijn, is het gewoon veel makkelijker te plannen. Mijn vriend is wat later thuis van het werk terwijl ik eigenlijk nog een toertje wil gaan lopen? Geen enkel probleem, want ook na 20u kan ik nog perfect mijn loopschoenen aantrekken en een uurtje gaan rennen. En als het te heet is om te lopen, zoals vorige week, dan sta ik gewoon extra vroeg op om van 6 tot 7 te gaan lopen en intussen de wereld (en vooral alle koeien en boeren in onze buurt) te zien ontwaken. Ik denk dat ik het jullie niet moet vertellen, maar toch: I love love loooooove it!

Moeder ging weer ne keer gaan lopen...

Daarom heb ik niet getwijfeld om mij in te schrijven voor de Midzomerrun in Brugge, die woensdagavond plaats vond. Elke zichzelf respecterende stad organiseert tegenwoordig wel een zomers loopevent. Ik koos voor Brugge omdat dat nu eenmaal dicht bij de deur is en omdat ik na 8 jaar als inwoner van de stad er toch wel een zekere band mee heb. Zeker op het vlak van lopen, want het is in Brugge dat ik mijn “loopcarrière”, als je dat al zo kan noemen tenminste, begonnen ben. Eerst korte toertjes in het parkje vlak bij ons appartement, vervolgens langere toeren op de vestingen rond de stad, tot op het punt dat ik in 2013 klaar was voor mijn eerste halve marathon. Kortom, in Brugge liggen my very running roots. En dat is toch iets speciaals.

Ik liep vorig jaar al de Midzomerrun mee. Het was toen echt strontweer: massa’s regen, wind en ronduit koud. Geen ideale loopomstandigheden, maar toch vond ik het de max. Dit jaar waren de weergoden ons gunstiger gezind. Gelukkig was het niet meer zo heet als vorige week. Het had best een paar graadjes warmer gemogen en een beetje zon was ook fijn geweest, maar eigenlijk was het supergoed loopweer. Het had overdag geregend, en dat zorgde voor veel verse zuurstof in de lucht. Aan de start zagen we een gigantische donkere wolk dichterbij komen en wat we vreesden werd werkelijkheid: nog geen minuut na de start begon het te gieten en te drashen. Gelukkig duurde het maar een minuutje of twee. Ik was goed nat, maar dat zorgde voor wat verfrissing en ik had het gevoel dat het na de plensbui wat warmer werd.

Volledig uitgeregend na de Midzomerrun van vorig jaar... But so happy!

De 13 kilometer lange toer passeerde ei zo na aan mijn vroegere appartement. Het was superleuk om nog eens te lopen langs de straten en wegen waar ik al die jaren mijn loopschoenen op versleten heb, en waar ik een – al zeg ik het zelf – topconditie heb opgebouwd. Samen met een paar duizend andere enthousiaste sportievelingen liep ik van het wereldberoemde (ahum) Olympiastadium naar de mooie Brugse binnenstad. Het was intussen gestopt met regenen en we werden aangemoedigd door de Bruggelingen en door veel toeristen. Vooral de Chinezen vonden zo’n massa lopers blijkbaar zeer fascinerend en klikten erop los met hun camera. Enfin, dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat ze zelfs de Brugse vuilbakken (I kid you not) het fotograferen waard vinden. In ieder geval, zo’n late night run door een stad– het maakt echt niet uit welke – kan ik aan iedereen aanraden. Je passeert door al die mooie straten en langs vele bezienswaardigheden waar je overdag over de koppen moet lopen, maar ’s avonds is het lekker rustig en sfeervol.

Echt lastig was het niet, maar dat is ook logisch als je weet dat ik 3 weken geleden een halve marathon gelopen heb, wat nog eens 8 kilometer erbij is. Toch merkte ik al vrij snel na de start dat het tempo van de lopers vrij hoog lag, in vergelijking met andere loopevents waaraan ik al heb deelgenomen. Blijkbaar veel goeie lopers, daar in Bruhhe! Het gevolg is dat ik zelf ook vrij snel gelopen heb, met een gemiddeld tempo van 5:26 minuten per kilometer, volgens mijn Garmin Forerunner. Dat is een strak tempo, want tijdens mijn halve marathon haalde ik “maar” 5:45 min/km.

Het ging dus vlot, behalve dat ik zo rond de 9^dekilometer plots pijn kreeg in mijn rechterknie. Ik verbeet de pijn en dat werkte, want op 10 kilometer voelde ik het niet meer. Gelukkig maar, want als fervent loopster is het mijn grootste nachtmerrie om geblesseerd te geraken (ik denk dat ik gek word dan!). Volledig pijnvrij besloot ik om tijdens de laatste 3 kilometer nog een tandje bij te steken. En zo finishte ik, na een eindsprint over het heilige gras van de voetbalclub waarvoor ik niét supporter (ik ben van Gent afkomstig dus ja…) maar die ik toch een warm hart toedraag omdat mijn wederhelft er zo’n hevige fan van is (lees: om de goede vrede thuis wat te bewaren), na 1u13. Een puike prestatie, al zeg ik het zelf.

Met een tevreden gemoed zal ik het de komende weken een beetje rustiger aan doen met het lopen. Enerzijds omdat ik volgend weekend op vakantievertrek. Ik ga daar wel blijven lopen, maar het zullen korte, veeleer ontspannende toertjes zijn. Geen lange afstanden – dat zou ik ook niet kunnen want we zitten op meer dan 1000 meter hoogte dus daar zijn inspanningen sowieso al extra lastig (een soort “hoogtestage” eigenlijk). Op reis blijf ik sowieso in beweging, want ik lig niet graag op mijn gat. We zitten in de bergen dus we gaan sowieso veel wandelen, en zwemmen staat ook op het programma want mijn mannen zijn waterratten. Zwemmen is trouwens iets wat ik weer wat vaker wil gaan doen, omdat het een goede afwisseling is met lopen. Ik doe dat supergraag, maar veel te weinig! In Brugge is er sinds kort een nieuw zwembad met zeer ruime openingsuren. Ik ga er dus eens werk van maken!

Een andere, misschien wel belangrijkere reden om het de komende weken wat rustiger aan te doen is het feit dat ik toch wel merk dat ik wat moe ben– al geef ik dat zelf niet graag toe. Het is een druk loopvoorjaargeweest; ik heb deelgenomen aan veel running events. De Ekiden in Gent, de Spartacus Run, Dwars door Brugge, Kortrijk Loopt, de Ladies Fun Sports Run, mijn halve marathon als kers op de taart en dan nog deze midzomerrun. Ik ben heel blij dat ik zoveel gedaan heb, en vooral ook trots op mezelf. Maar zoiets vergt natuurlijk wel voldoende training en voorbereiding, en dat voel ik. Zeker omdat ik in maart ook veranderd ben van job (superleuk maar wel aanpassen en dat vergt energie) en ik ook freelance veel opdrachten gedaan heb (ik kan alleen maar dankbaar zijn dat mijn bijberoep zo goed “draait”). Het is nu dus tijd voor een heel klein beetje gas terug… Vakantie, ik ben klaar voor u! :-)

Hey halloooooookes vakantie!!

Ik schrijf zeer bewust “een heel klein beetje”, want vanaf half augustus is het weer alle hens aan dek. Vanaf dan focus ik volop op mijn volgende doel: de Brussels Half Marathon in oktober. Toch wel een klepper van formaat, want wie Brussel een beetje kent weet dat de stad en de groene rand allesbehalve vlak zijn. Een uitdaging die ik supergraag aanga! Want, laat ons eerlijk zijn, altijd in je comfort zone blijven is ook maar saai hé?

Hebben jullie nog sportieve uitdagingen in het verschiet, of andere, dat mag ook hoor :-)

Love, Josie xo

Alweer een weekje gepasseerd, en ik merk dat jullie heel graag mijn weekly pictures posts lezen. Dus bij deze: een fotoverslagje van de voorbije week!

Vrijdag kreeg ik een cadeautje in de bus van Labello, joepie! Labello Care & Colour is een nieuw gamma lipverzorgingsproducten, voor intens gehydrateerde lippen met een subtiel kleurtje. Het bevat 3 lippenbalsems in 3 kleurtjes: red, rosé en nude. Voor elke gelegenheid eentje dus! Ik ben alvast aan het testen geslaan met de rosé en de red. Ik vind ze super! Ik hou van een kleurtje op mijn lippen, maar niet te fel en te “aanwezig”. Dit is echt ideaal, plus mijn lippen worden er ook nog eens goed door gehydrateerd. Ook de Labello Original lippenbalsem (de blauwe, een echte klassieker) kreeg trouwens een nieuwe look, en hij is nu nog zachter dankzij het ingrediënt panthenol. Labello heeft trouwens ook een nieuw logo, hadden jullie dat al gezien?

Zaterdagvoormiddag ging ik een koffie/thee drinken bij Clouds in my Coffee in Gent. Het is een van mijn favoriete coffee bars in het Gentse. Het is er altijd leuk zitten en je kan er superlekker eten en drinken. Ik had er afgesproken met een vriendin van vroeger, die een nieuw project op til staan heeft waarvoor ze graag met mij wil samenwerken. Je hoort er zeker meer over wanneer het zover is! Ik vond het alleszins heel leuk en inspirerendom met haar bij te praten. Ze is een ondernemende madam voor wie ik veel bewondering heb.

Zaterdag was het opnieuw een heerlijke zomerse dag. In de namiddag ging ik met Pieterjan en Emil naar zee. Dat is een van de voordelen van wonen in West-Vlaanderen, op nauwelijks 20 kilometer van het strand: wij hoeven geen uren in de file te staan aanschuiven zoals de rest van België. We gingen naar De Haan, zo’n beetje onze vaste stek. Het was zalig op het strand: niet te warm, niet te koud. Soms ontzie ik het me wel een beetje om naar het strand te gaan, omdat het toch altijd een kleine verhuis betekent (handdoeken, strandspeelgoed, eten en drinken). Maar eens ik er dan ben, vind ik het de max en is het echt genieten. Dat er dus nog maar veel zonnige weekends komen! Een hele week aan zee op vakantie zou niks voor mij zijn, maar zo’n paar dagen kunnen mij zeker wel bekoren hoor.

Vorige week schreef ik over mijn favoriete gerechten. Mossels stonden daar niet tussen, omdat ik er eigenlijk niet zo’n superfan van ben. Maar één of twee keer per jaar kan een pot mosseltjes mij toch enorm smaken. Zeker als ze met veel liefde gemaakt zijn, door mijn wederhelft bijvoorbeeld. Hij eet dat enorm graag en had er al lang zin in. En dus stonden er zondagavond, als afsluiter van een leuk weekend, mossels bij ons op het menu. En het moet gezegd: ze waren superlekker. Mijn potje was alleszins volledig leeg :-)

Maandag was een grijze en regenachtige dag. Niet ideaal om de werkweek te beginnen dus, maar ik probeer maandagen altijd van de positieve kant te bekijken. Ik postte een quote op mijn Facebook waar veel mensen iets van kunnen leren, mezelf incluis. Vrij vertaald: het heeft geen zin om te janken en te mijmeren over dingen die je niet hebt, het is nu dat je moet leven en genieten!

Dit weekend vertrek ik op vakantie, dus dat betekent een voorraad boekeninslaan want op vakantie hebben we toch altijd een beetje meer tijd om te lezen. Zelf heb ik nog een stapeltje boeken liggen dus ik had niks nieuws nodig (ik ben bezig in “Us” van David Nicholls, en daarna liggen “Woesten” en “Oorlog en Terpentijn” nog op mij te wachten). Pieterjan kon wel een nieuw boek gebruiken, en dus kocht ik voor hem de nieuwe Philip Kerr (zijn favoriete auteur) en de nieuwe thriller van Jo Claes. Een spannend boek dat vlot leest, is ideaal voor op reis. Ik vond Claes zijn vorige boek, “De mythe van Methusalem” heel goed, dus ik ga dit zeker ook lezen wanneer Pieterjan klaar is.

Het is nu dinsdagavond en ik heb daarnet mijn zwemzakgemaakt. Vorige week schreef ik dat ik weer wat meer wilde zwemmen. Het nieuwe zwembad in Brugge is open vanaf 7u ’s morgens. Pieterjan is al vaak ’s morgens gaan zwemmen, en ik ga het nu ook eens doen. Dus morgen om 7u spring ik in het water om een 70-tal baantjes te trekken! Naar ’t schijnt is het dan superrustig. Ik ben een ochtendmens dus met vroeg opstaan heb ik absoluut geen probleem. En ik ben er vrij zeker van dat ik mij na het zwemmen supergoed zal voelen voor de rest van de dag! Als ik van 7u tot 7u45 zwem, dan geraak ik nog netjes op tijd op het werk want het is niet zo ver rijden.

Na morgen heb ik nog één dagje te werken, en vanaf vrijdag begint mijn verlof. Ik ben dan thuis om in te pakken voor onze reis. Vrijdagnacht zijn we riebedebie naar Vaujany… Joepie!

Lots of love, Josie xo

Ik vertrek over een paar dagen op vakantie. Uiteraard laat ik jullie daarna in geuren en kleuren (en vooral met veel foto’s!) weten hoe het geweest is. Maar ik kan nu eigenlijk al een beetje zeggen hoe het eraan toe zal gaan…

In de auto op weg naar de Alpen geef ik na een lang gevecht tegen de slaap de strijd op. Ik val in slaap in een oncomfortabele positie, met nekpijn als gevolg. Pieterjan vereeuwigt dit moment op foto om er achteraf nog smakelijk mee te lachen. Met een klein beetje geluk val ik in slaap met mijn mond open – dat is achteraf nog meer pret gegarandeerd.

De autorit verloopt vlot. Het is immers niet meer de eerste keer dat we naar het zuiden bollen met een kind op de achterbank. Uiteraard zijn er een paar lastige momentjes wanneer Emil moe is en niet in slaap geraakt omdat hij veel liever naar de auto's en camions op de baan kijkt. Maar die kleine crisissen geraken we wel te boven mits voldoende troeven die ik achter de hand houd: een halve bibliotheek, mijn ipad die ik vol gezet heb met kindvriendelijke apps (en dan nog amuseert hij zich het best met te scrollen door mijn foto’s, bij voorkeur die van zichzelf), knuffelbeesten, boterhammen, drankjes, koeken.

In Vaujany denk ik elke dag minstens één keer: verdorie toch, het is hier zo lekker rustig en zo leuk, ik zou hier wel héél lang kunnen blijven. Misschien zelfs wonen? Want ik zie hier wel mogelijkheden om iets te beginnen. Samen met Pieterjan fantaseer ik over ons eigen evenementen- en communicatiebedrijfje in de Franse Alpen. Of een cambre d'hôtes, of een café godbetert. Veel gaten in de markt, daar zijn we heilig van overtuigd. Dromen over de toekomst is leuk, en op vakantie hebben we daar veel tijd voor :-)

Nog een gedachte die minstens één keer per dag de revue passeert in mijn zich leegmakende hoofd: verdorie toch, het is hier zo mooooooooi in de bergen. OK, we zitten in het hol van flutol. Maar we hebben een tof mini-appartementje, een waterval op de achtergrond en een prachtige omgeving om oneindig veel leuke dingen te doen: meer hebben we toch eigenlijk niet nodig?

Ik sleur sowieso te veel kleren mee, ook al was ik vastberaden om deze keer wat lichter te reizen. Maar ja, het weer in de bergen kan snel veranderen, dus ik moet toch op alles voorbereid zijn?

Ik denk héél af en toe: wat een gemak was dat toch vroeger, op reis gaan met ons 2 zonder kind. Lees: zonder altijd dat gesleur wanneer we op stap gaan, hoewel dat al veel verminderd is in vergelijking met vroeger, nu Emil 2,5 jaar is en gewoon mee eet en drinkt met ons. Om dan onmiddellijk daarna te denken, niet zonder enig schuldgevoel om wat ik daarvoor durfde te denken: ik zou deze reis ook niet zonder die kleine aap erbij willen maken! Wij met ons drie, dat is gewoon de max.

We maken veel gezinsfoto’s met de zelfontspanner van ons foto-apparaat en de reverse camera op onze smartphones (en misschien dit jaar ook wel met de selfie stick?). Het lukt ons maar moeilijk om een “normale” foto te maken, want er is altijd wel iemand die de andere kant uitkijkt, met de ogen knippert of zijn zonnebril nog moet goed zetten. Maar dat zijn juist de leukste foto’s :-)

Ik eet 10 dagen lichtjes anders dan wat ik thuis eet. Ik ben een zeer gezonde eter, dat weten jullie wel, maar op vakantie staan er andere dingen op het menu en dat is ook niet erg. Ik wil graag genieten van lekker eten en drinken, en zondigen is OK op vakantie. Daardoor heb ik de eerste dagen wel altijd een beetje last van mijn maag. Maar ik ben dat intussen gewoon en ik ben erop voorbereid; ik neem bijvoorbeeld venkelthee mee, voor een goede spijsvertering.

Ik draag 10 dagen lang geen make-up. Niet dat ik buiten de vakantieperiode zo zwaar gemaquilleerd door het leven ga. Maar ik voel me toch beter met een vleugje mascara en wat blush op. Op reis ga ik echter voor de all natural look, en dat is oké. Het is in het begin altijd wat wennen, maar ik draag toch vrijwel de hele dag mijn zonnebril (zelfs als de zon niet schijnt, is het licht in de bergen zeer fel) dus dan valt dat minder op :-)

Ik geniet. Elke dag. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ik denk 10 dagen niet aan werken en hoef me ook niet om het huishouden te bekommeren. Het enige wat ik doe, is de afwas en af en toe stofzuig ik eens ons appartementje in de rapte. Maar dat is maar een kleintje en dat vind ik niet erg. Want ook op vakantie leef ik niet graag in een vuile stal.

Wanneer ik naar huis terugkeer, ben ik verre van uitgeslapen. Ik ben trouwens nog nooit volledig uitgeslapen van een reis teruggekeerd. Ik ben niet uitgerust, maar ben wel tot rust gekomen. Een kleine nuance maar een wereld van verschil. Zeker voor iemand als ik, die het heel moeilijk heeft om stil te zitten en rust te vinden, is dat het voornaamste aspect van vakantie.

Op 27 juli zal ik genoten hebben van 10 dagen quality time. Voltooid toekomstige tijd – of hoe noemen ze dat... Beetje voorspelbaar hé, mijn vakantie? Ik vind dat ook, en net daarom vind ik het zo leuk. Ik weet min of meer wat me te wachten staat, en ik weet tegelijkertijd dat er altijd wel onverwachte, leuke dingen gebeuren. En zo wordt het mega-de-max. Ik twijfel daar niet aan.

Love, Josie xo

I'm back! Mijn vakantie zit erop: ik ben sinds maandagavond thuis van 10 dagen in de Franse Alpen. Ik ga niet beweren dat ik een soort 21ste-eeuwse Nostradamus ben, maar ik had 2 weken geleden voorspeld hoe de reis er min of meer zou uitzien. En weet je wat? Ik zat er boenk op! Ik zal het jullie bewijzen aan de hand van een fotoreportage...

In de auto op weg naar de Alpen geef ik na een lang gevecht tegen de slaap de strijd op...
Tijdens de heenreis ben ik in slaap gevallen, maar slaagde Pieterjan er niet in om dit voor het nageslacht te vereeuwigen. Op de terugreis lukte het hem wél... En ja, mijn nek deed enorm veel pijn achteraf :-)

De autorit verloopt vlot. Uiteraard zijn er lastige momenten wanneer Emil moe is en niet in slaap geraakt, maar die kleine crisissen geraken we wel te boven...

Van de crisissen heb ik geen foto's (die hoef ik me niet per sé te herinneren, het is trouwens niet meer dan normaal dat een kind het lastig krijgt als hij 8 uur moet stilzitten), van een happy kid op weg naar de zonnige bergen wél:

In Vaujany denk ik elke dag minstens één keer: het is hier zo lekker rustig en zo leuk. Ik zou hier wel héél lang kunnen blijven, misschien zelfs wonen...

Het was er opnieuw heel erg rustig (in vergelijking met tijdens het skiseizoen), al was het in de week dat wij er waren een tikkeltje drukker wegens de Tour de France die 3 keer in de streek passeerde. Ik genoot van de rust en de mooie natuur. De boerenbuiten waar ik woon is echt niks in vergelijking met the mighty Alps! Het was bovendien de hele week stralend weer, op een paar avondlijke onweders na (maar die zijn de max om naar de kijken in de bergen!). Voor mij hoeft het zeker geen 30 graden te zijn (dat was het bijna elke dag wél), maar ik ga er niet over klagen want alles is beter dan regen en kou :-)

Nog een gedachte die minstens één keer per dag de revue passeert in mijn zich leegmakende hoofd: het is hier zo mooooooooi in de bergen...

Vanuit ons mini-appartementje (officieel voor 4 personen maar met 3 was het al krap) hadden we een prachtig zicht op de bergflank met waterval én op de vallei. We hadden een klein balkonnetje, waar we konden genieten van het zonnetje en de rust. Het geluid van de waterval op de achtergrond is echt rustgevend! In Vaujany zelf viel weinig te beleven (dat wisten we op voorhand, we waren er immers al veel geweest) maar het is een goeie uitvalsbasis voor allerlei uitstappen en wandelingen. We hadden dus alles wat we nodig hadden!

Ik sleur sowieso te veel kleren mee, ook al was ik vastberaden om deze keer wat lichter te reizen.
Tja... What can I say? Ik had mijn best gedaan bij het inpakken, maar onze auto zat toch weer barstensvol, met dakkoffer en al. Omdat het vorig jaar af en toe geregend had en het niet zo warm was, had ik voldoende truien en andere warme kleren in de valies gestoken. Maar dat bleek dus niet nodig. Enkel de 2 laatste nachten, toen we op een camping sliepen op 1600 meter hoogte, heb ik mijn dikke trui nodig gehad en heb ik kousen aangedaan (een mega fashionable combinatie met mijn leopard sneakers!). Een lange broek zag ik dan weer niet zitten, vraag me niet waarom maar ik had gewoon geen zin om ze aan te trekken na een week non-stop shortjes. Ik hoop dat het een les kan zijn voor wanneer ik de volgende keer aan het inpakken sla... Maar ik vrees er nu al voor ;-)

Ik denk héél af en toe: wat een gemak was dat toch vroeger, op reis gaan met ons 2 zonder kind, en zonder al dat gesleur. Maar ik zou deze reis ook niet zonder Emil erbij willen maken! Wij met ons drie, dat is de max.
Ik ben niet van het melige type, maar op vakantie beleef je toch de mooiste gezinsmomenten. Ik genoot ervan om 10 dagen non-stop met Pieterjan en Emil samen te zijn - en zij hopelijk ook. Er waren soms moeilijkere momenten, omdat Emil volop in zijn neen-fase zit en zijn sterke eigen wil af en toe eens botste met wat moeder en vader wilden ;-) Maar dat is blijkbaar bij alle leeftijdsgenootjes het geval, dus we hebben er onze slaap niet voor gelaten. We had joy, we had fun, we had seasons in the sun...

We maken veel gezinsfoto’s, maar het lukt ons moeilijk om een "normale” foto te maken, want er is altijd wel iemand die met iets anders bezig is.
We hebben veel nieuwe family-selfies gemaakt. En er is meestal wel "een hoek af": iemand die niet lacht, die met eten in zijn mond zit, die zijn sunnies nog recht moet zetten... Maar dat is niet erg, want ik heb liever gekke foto's dan van die saaie foto's waar iedereen keurig op een rijtje staat :-)

Ik eet 10 dagen lichtjes anders dan wat ik thuis eet. Ik ben een zeer gezonde eter, maar op vakantie staan er andere dingen op het menu en dat is OK.

We genoten van lekker eten en drinken op zonnige terrasjes. Ook overheerlijke afhaalpizza van bij het restaurant recht tegenover ons appartement stond op het menu - yum! Het leuke van op appartement te zitten is dat we meestal zelf ons potje kookten 's avonds, waardoor we bijvoorbeeld verse groene boontjes konden eten. Overheerlijk! De mannen aten ook veel frietjes. Want op reis mag alles, dus ook dat :-)

Ik draag 10 dagen lang geen make-up: op reis ga ik voor de all natural look. Ik draag toch vrijwel de hele dag mijn zonnebril...
Op sommige dagen gebruikte ik een vleugje mascara, maar niet meer dan dat. Mijn bruine kleurtje verving mijn BB crème! En ik denk dat ik er wel nog redelijk OK uitzag ;-)

Ik geniet. Elke dag. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat...

Want daar dient vakantie voor: genieten van de rust, leuke uitstappen maken, mooie dingen zien, quality time met mijn mannen, de kleine dingen die deze reis zo groots en onvergetelijk maken. Ik zou hier nog bij willen schrijven "genieten van niks doen", maar dat kan ik op reis even min als thuis. Er mag best wel wat actie zijn voor mij, anders kan ik even goed thuis mijn vakantie doorbrengen hé :-)

We doen in sé hetzelfde als vorige zomer toen we in Vaujany waren: we bezoeken dezelfde dorpjes, maken min of meer dezelfde wandelingen, gaan aperitieven in hetzelfde café en eten in hetzelfde restaurant, gaan opnieuw kijken naar de renners van de Tour de France die passeren. We doen eigenlijk weinig nieuwe dingen.
We maakten minder verre wandelingen dan vorig jaar, omdat Emil nog in de rugzak zit maar intussen wel een beetje zwaar geworden is (om en bij de 15 kg). Ik kan hem niet langer dan een half uur dragen (op een vlak stuk!). Pieterjan kan wat meer aan, maar ook voor hem werd het lastig. We besloten dus om onze wandelingen wat in te korten en andere dingen te doen in de plaats. Zo gingen we veel zwemmen en bezochten we tal van dorpjes, waar we kleine wandelingen maakten. Ook leuk! Emil kan uiteraard al goed stappen, maar van een 2,5-jarige moet je natuurlijk niet verwachten dat hij vlotjes mee gaat klimmen op bergpaden. We zullen nog een paar jaartjes geduld moeten hebben voor we hem kunnen meenemen op trektocht :-) Naast wandelen zagen we ook 2 keer de Tour de France van zeer dichtbij passeren (dat hadden we zo gepland, want we zijn daar nogal fan van). We gingen ook naar Alpe d'Huez om te gaan aperitieven met blogster Kelly Steenlandt en haar man, die daar toen ook op vakantie waren. Het was een zeer aangename kennismaking! Het is grappig: Kelly woont op een paar kilometers van mij en toch hebben we elkaar nog nooit tegengekomen, enkel op elkaars blog :-) Er is wel één iets dat we voor de allereerste keer deden (enfin, toch samen met ons 3): we gingen na ons weekje op appartement nog een weekendje kamperen. We trokken daarvoor van Vaujany naar het hoger gelegen Saint-Sorlin d'Arvès (1600m), aan de voet van de bekende Col de la Croix de Fer. Het was een leuke belevenis met ons 3 in ons tentje en het ging allemaal heel vlot. Dus misschien wel voor herhaling vatbaar...

Wanneer ik naar huis terugkeer, ben ik verre van uitgeslapen. Maar ik ben wél tot rust gekomen. En voor iemand als ik, die het heel moeilijk heeft om stil te zitten en rust te vinden, is dat het voornaamste aspect van vakantie...
Uitslapen zat er niet in - als je op reis gaat met een kindje, moet je dat ook niet verwachten. Maar dat vond ik niet erg, zo hadden we telkens heel veel aan onze dagen. Ik voel me niet "uitgeslapener" dan voor ik vertrok, maar dat was ook niet echt mijn doelstelling... Wat ik wilde, was 100% genieten van de vakantie. En daar ben ik in geslaagd!

Het gevolg is dat ik hier thuis nu te kampen heb met zware "nostalpia". Je zal dat woord niet vinden in de Dikke Van Dale, maar ik zal het uitleggen: het is het gevoel dat je heel erg graag terug wil naar de bergen, een soort gemis, een terugblikken op supermooie momenten in de prachtige Franse Alpen. Het is een zeer positief gevoel, voor alle duidelijkheid - geen gemoedstoestand waarbij je de hele tijd zit te bleiten van heimwee.

Dat hoeft ook niet, want binnen 7 maand ga ik terug naar daar. En als je dat van de juiste kant bekijkt (zoals ik het doe), dan is dat écht niet zo lang meer :-)

Hopelijk hebben jullie ook al kunnen genieten van een mooie vakantie, of komt er nog iets aan!

Lots of love, Josie xo

Mijn vakantie zit erop, maar ik heb het geluk dat ik nog een weekje kan genieten van congé à la maison. Het bedrijf waar ik werk is namelijk gesloten tot 10 augustus. De weersvoorspellingen zien er goed uit voor de komende dagen, dus ik klaag niet :-) Er staat nog een zwemuitstapje op het programma met Emil zijn beste maatje, een dagje mommy & son time (vermoedelijk trekken we eropuit naar Gent), en de "kermisloop" hier in het dorp (13K). Willen jullie weten waar ik nog zoal mee bezig ben? Lees dan zeker verder!

Lezen: op vakantie heb ik Us van David Nicholls uitgelezen. Een heel goed boek - niet zo goed als "One Day", maar ik heb het wel supergraag gelezen. Ik hou van Nicholls' stijl: to the point, niet te dromerig, en vaak heel grappig. Daarna begon ik in Stille Grond van de net als ik in Torhout woonachtige Hilde Vandermeeren. Ik kende de schrijfster nog niet, maar ik kreeg het boek mee van mijn mama. Ik zit nog maar in de helft, maar het is superspannend en leest als een trein. Het ideale vakantieboek! Dank u, mama :-)

Televisie: ik kijk sowieso niet veel tv, en in de zomer is dat nog minder dan anders. Het enige programma waarvoor ik bijna elke avond trouw op post was in juli, was "Vive Le Vélo". Ik ben niet de grootste wielerkenner, maar ik ben een grote fan van de Tour de France en ik hou van de gezellige sfeer en de interessante interviews en reportages in het programma. Sinds we terug zijn van vakantie, zijn Pieterjan en ik samen beginnen kijken naar The Leftovers. Deze serie wordt sinds begin juli elke dinsdagavond uitgezonden op Canvas. We hebben alle episodes opgenomen, zodat we nu telkens een paar afleveringen na elkaar kunnen bekijken. Het is een speciaal verhaal met complexe plotlijnen, maar o zo spannend en knap geacteerd. Dat mag je gerust ook letterlijk nemen, want de hoofdrol is weggelegd voor Justin Theroux - je moet die mens maar eens googelen, mocht je hem nog niet kennen :-) Ook voor mannen is het aangenaam kijken hoor, want de tienermeisjes Jill en Aimee mogen er best wezen! Behalve The Leftovers is er nog één serie waarvoor ik momenteel een uur aan het scherm kan gekluisterd zitten, met name Orange Is The New Black. Ik ben hier vorig jaar in september eigenlijk al naar beginnen kijken, maar dan een hele tijd niet meer omdat ik het zo druk had en de serie uit het oog verloren was. Maar nu ben ik terug op dreef en kijk ik van zodra ik een momentje vrij heb. Piper, Nikki, Alex, Red, Jefferson, Crazy Eyes, Big Boo, Flaca, Morello,... Het zijn allemaal personages met een ferme hoek af, echt de max!

Verrassingen: toen ik thuiskwam van vakantie, lagen er een aantal leuke verrassingen te wachten in het postkantoor. Altijd fijn thuiskomen zo! Van Havaianas - voor de leken: dat is 's werelds allerbeste teenslippermerk - kreeg ik een surprisepakket met een fleurig paar flipflops voor mezelf en een supercool paar van de Minions voor Emil. De mijne zijn al volop in gebruik; die van Emil zijn nog een maatje te groot maar ik heb ze in de kast gelegd voor volgende zomer. Because Havaianas never go out of style! Ik kreeg er ook een flashy pink rubberen minitasje bij, dat ik gebruik om mijn smartphone in te steken. Want een beetje extra bescherming voor mijn teerbeminde Samsung kan geen kwaad! Ook Dr. Hauschka had aan mij gedacht, want het biocosmeticamerk had mij een mooi zakje opgestuurd met daarin een tube voetcrème en een flacon van hun bekende Neem-nagelolie. Dit komt uitermate goed van pas, want na het vele lopen en het stappen in de bergen kunnen mijn voeten wel wat extra verzorging gebruiken. Nagelolie gebruik ik sowieso frequent, dus ik ben heel blij met dit cadeautje en zal het gretig gebruiken!

Uitkijken naar: ik word over een goeie week, op 10 augustus, 32 jaar. Het is nu niet dat ik supergraag verjaar en ik ben ook niet van plan om een groot feest te geven. Het is die dag trouwens mijn eerste werkdag na de vakantie, en dat vind ik niet erg. Toch kijk ik stiekem een beetje uit naar mijn verjaardag. Ik hoef geen grote cadeaus te krijgen, maar een aantal kleine attenties en vooral heel veel gelukwensen maken mij toch altijd heel blij. Ouder worden schrikt mij een beetje af sinds ik 30 geworden ben en hier en daar een rimpeltje ontwaar op mijn gezicht. Maar het klopt echt wel dat je er zo oud uitziet als je je voelt. Ik voel me eigenlijk nog altijd 25, en ik denk dat ik er ook best nog wel oké uitzie :-)

Eten: we kunnen het niet ontkennen, het is al een mooie zomer geweest met veel warme, vaak zelfs hete dagen. Op zo'n momenten is het te warm om te koken, en vind ik het leuk om creatief te zijn met wat er in mijn ijskast ligt. Op die manier heb ik al veel yummie slaatjes en eenpansgerechten uit mijn hoed getoverd. Dit bewijst dat lekker helemaal niet ingewikkeld moet zijn, en dat er niet altijd een ingenieus recept achter moet zitten. Het enige wat je nodig hebt, is een frigo gevuld met een aantal basisingrediënten als sla, tomaat, wortel, komkommer, feta, avocado, gerookte zalm, kip - en je bent vertrokken! Ik gebruik meestal quinoa om mijn slaatjes wat "body" te geven - anders zijn ze in een mum van tijd verteerd en heb je weer honger. Vergeet zeker ook niet om wat te kruiden. Ik gebruik graag kerrie, peterselie en Italiaanse kruidenmix. Smakelijk! :-)

Muziek: een nummer waar ik dezer dagen veel naar luister en dat ook echt van toepassing is op het mooie weer, is "T-shirt weather" van The Circa Waves. Zo happy en aanstekelijk! De nieuwe single van The Magician, "Together" genaamd, vind ik ook opnieuw zeer goed - net als al zijn andere nummers en remixes. En verder ben ik helemaal weg van die lekkere beat in "Drank en Drugs" van Lil Kleine en Ronnie Flex. Ik weet het, niet de meest educatieve plaat en er is al veel hetze geweest rond dit nummer. Ik vind de heisa er een beetje over eerlijk gezegd. Het is toch gewoon muziek, en die mag toch af en toe wat choqueren? Just get over it folks...

Focus op: potty training van Emil. Op 1 september gaat hij naar school, wat wil zeggen dat hij tegen dan (min of meer) zelf naar het toilet moet kunnen gaan. Ik vind het niet zo eenvoudig, en op vakantie heb ik het eerlijk gezegd een beetje verwaarloosd omdat we vaak de hele dag op stap waren en ik het niet zag zitten om massa's reservebroekjes mee te sleuren. Plassen lukt al aardig, de grote boodschap nog niet. En uiteraard is het een proces met vallen en opstaan, en af en toe een accidentje. Het is maar door af en toe eens in zijn broek of op de grond te doen, dat hij het zal leren. Ik ben er vrij gerust in. Ik heb een klein "hulpmiddeltje" gemaakt met een vel Bumba-stickers dat ik in de kast tegengekomen ben. Voor elke keer dat hij op zijn potje of het toilet gaat, mag Emil een sticker kleven in het hokje. Tien stickers geven recht op een cadeautje - ik weet nog niet wat, maar ik zal wel iets uit een kast tevoorschijn halen wanneer het zo ver is :-)

Op Instagram ten slotte zag ik al een aantal keer de hashtag #augustbreak2015 opduiken. Ik denk dat ik ook ga meedoen. Het is een lijst met per dag een thema waarrond je een foto moet posten. Hou dus mijn Instagram in de gaten als je mijn augustus-avonturen van dichtbij wil volgen :-)

Lots of love, Josie xo

Maandag ben ik jarig. Ik word 32, om precies te zijn. Echt veel doet het mij niet. Ik ga gewoon werken, een dag als een ander zou je dus kunnen zeggen. En toch is dat niet helemaal zo. De vele verjaardagswensen en de cadeautjes die ik dan krijg, vind ik toch wel heel plezant. Ik geniet van de aandacht die ik krijg, al hoef ik geen groot feest want ik sta niet graag in het middelpunt van de belangstelling...

In de periode rond mijn verjaardag denk ik ook altijd terug aan vroeger. Ik ben heel gelukkig vandaag en tevreden met wie ik ben, maar met de jaren komen er ook meer "zorgen" - dat is bij iedereen wel zo denk ik. Vroeger was dat niet zo. De meest onbezorgde periode die ik me herinner, was toch wel mijn kindertijd - zo tussen mijn 6de en mijn 11de (= lagere school). Ik denk daar nog heel vaak aan terug.

Lieve lezer, ik neem je graag mee op een trip down memory lane, in een aantal herinneringen over de meest onbezorgde periode uit mijn leven. Ik bladerde even door mijn foto-albums en pikte er willekeurig 10 foto's uit. Beelden die heel fijne herinneringen naar boven brachten...

1. In onze tuin hadden wij een berg. "Den berg" was een restant van toen ons huis gebouwd werd. Omdat mijn broer Ward, zus Katrien en ik er graag op speelden, besloten mijn ouders om hem te laten liggen en er gras op te zaaien. Alle vriendjes en vriendinnetjes die kwamen spelen, waren onder de indruk van "onzen berg". Ik vond het de max. Het was ons kamp als we tikkertje spelen, onze piste om van te sleeën in de winter, en ik sjotte er geregeld een balletje (in stijl, zoals je kan zien op de foto). Eén keer waagde ik het om eraf te glijden met mijn hippe Fischer Price rolschaatsen, en daarna nooit meer. Want ik brak toen, in alle elegantie die ik toén al had, mijn pols. Het was de eerste en voorlopig enige keer dat ik iets gebroken heb. Fingers crossed ;-)

2. Ik was zot van mijn poezen. De eerste die ik me kan herinneren, was de gitzwarte Ebbo. In ons huis liepen er altijd wel 1, 2 of 3 katten rond - of meer, als er een kattin met kleintjes zat. Die beestjes hadden een luilekkerleventje bij ons, al moesten ze soms wel bereid zijn om poppenkleertjes aan te trekken en in een kinderwagen te liggen om mee op wandeling te gaan. Op de foto staan Mieneke (de zwarte) en Balthazar (zwart met wit). En mijn zus en ik in onze sponzen pyjama :-) "Balti" was mijn oogappel. Ik kreeg hem van een klasgenootje. Hij was jammer genoeg een echte vechtersbaas, en hij is gestorven door een combinatie van ouderdom en een "zwaar leven". Als ik nu een zwarte poes zie met witte pootjes, dan denk ik nog altijd aan Balti terug. Ik wil binnenkort graag een katje in huis halen hier bij ons, en ik speel met de gedachte om een zwart-witje te nemen en hem ook Balthazar te noemen. Dus als iemand zo'n beestje weet zitten, let me know :-)

3. Ik ging supergraag naar de scouts. Ook op kamp amuseerde ik me te pletter, al miste ik mijn mama wel altijd (ik was een echt "mama's kindje"). Als ik een brief van mama kreeg, moest ik stiekem een traantje wegpinken. Ik maakte veel vriendinnen op de scouts. Met de meesten is het contact verwaterd, maar de leuke herinneringen blijven voor altijd. Mijn allerbeste maatje was Tine. Ik heb haar al een paar jaar niet meer gezien, maar ik neem me altijd voor om opnieuw met haar af te spreken. Want wij hebben echt veel leute gehad, en samen veel toeren uitgehaald. Dus Tine, als je dit leest, we moeten dringend eens daten! :-)

4. We konden soms elkaars bloed drinken, maar mijn broer, zus en ik kwamen eigenlijk heel goed overeen. Hoe we samen met de Lego's en Playmobils speelden, met ons 3 in bad gingen en parfum brouwden, met de poedel van mijn ene tante (Dodo) en de labrador van mijn andere tante (Ringo) gingen wandelen rond de grote vijver in ons dorp. Hoe we kampen bouwden op zolder en we als het gesneeuwd had onze slee vastmaakten aan de fiets, hoe ze mij "Joze kakdoze" noemden als we ruzie hadden en "tsjiepmuile" als ik dan zoals altijd bij mama ging uithuilen: dat zijn dingen die ik diep in mijn hart draag en nooit ga vergeten. Die herinneringen zijn de reden waarom ik wel een tweede kind zou willen. Omdat ik Emil net zo'n warme herinneringen gun aan een broer of zus als ik zelf heb aan mijn bro & sis.

5. Van zodra het een beetje goed weer was, speelde ik buiten. In onze grote tuin, maar ook vaak op straat met de buurmeisjes. We organiseerden dan badmintontornooitjes, speelden verstoppertje in elkaars tuin, of we plaagden de buurjongen een beetje. Vandaar zijn nogal beteuterde blik op de foto ;-) Soms hingen we gewoon wat rond, maar feit is dat we niet veel nodig hadden om ons supergoed te amuseren. Onze ouders moesten ons altijd naar binnen roepen als het tijd was om te gaan slapen, want zelf maakten we absoluut geen aanstalten om naar binnen te komen.

6. Ik heb een tijdje een "champignonkapsel" gehad (ik denk dat ik toen 4 of zo was). Ik vind het vreselijk als ik het nu terugzie, zeker in combinatie met mijn bolle kaakjes van toen. Maar volgens mijn mama was dat toen très fashionable... Dus ik zal haar maar geloven zeker?

7. Rond mijn 8ste vierde de lycra "koersbroek" hoogtij. Wij noemden dat zo omdat de coureurs daarmee reden. Mijn zus en ik beschikten elk over een superhip exemplaar met één zwarte en één bontgekleurde pijp. Man, wat was ik trots op die broek! Ik vond ze zo mooi en was er dan ook supervoorzichtig mee. Ik heb ze gedragen tot ze op de naad versleten was (en daarna een beetje geweend). Ik droeg ook heel graag leggings, bij voorkeur met bloemen of een andere opvallende print.

8. Uren aan een stuk hebben mijn zus en ik met onze Barbies gespeeld. We hadden een zeer uitgebreide collectie. Soms speelde mijn broer ook mee met onze "Ken", maar dat leidde meestal tot ruzie want dat marcheerde niet zo goed... Hij heeft trouwens ook ooit eens een Barbie haar haar afgeknipt, dat herinner ik me nog heel goed :-) Mijn favoriet was mijn Benetton-barbie, waarmee ik op de foto sta. En ja, ik was ook fan van de Buffalo's :-)

9. Elk jaar gingen mijn zus en ik samen met een vriendinnetje "drie koningen" gaan zingen in de buurt. En we namen die taak heel serieus! We waren altijd perfect uitgedost en geschminkt (ik sta rechts). We maakten soms zelfs onze eigen creatieve versie van het driekoningenlied. Dat we hiermee een mooi zakcentje verdienden, was mooi meegenomen. We kochten hier meestal snoepen mee, want in die tijd kon je met amper frank nog een gigantische zak snoepen kopen. En gigantisch veel buikpijn hebben van ze allemaal in één keer naar binnen te sneukelen ;-)

10. Water. Veel meer hadden we niet nodig op reis. Liefst een meer of rivier, zolang het maar in open lucht was en we erin konden spelen. Steentjes gooien en ze laten "springen" op het wateroppervlak, een wildwaterbaan maken,... Mijn mama wist dat ze alleen maar een vakantiebestemming moest kiezen met het nodige water in de buurt, en de rest zou wel vanzelf komen. Meestal had ik zo van die plastieken watersandaaltjes aan, die ik "suppersandalen" noemde. Ik weet begot niet hoe ik daarop gekomen was, maar ik had wel vaker speciale benamingen. Een trein bestaande uit slechts een locomotief en 1 wagon noemde ik bijvoorbeeld een "piepmarlotje", en de parfum die ik maakte in bad was "kou fresh". Mijn mama gaat vaak met Emil gaan "trainspotten" aan de spoorweg vlak bij haar huis, en ze heeft hem al laten kennis maken met de piepmarlotjes. Voorlopig breekt hij er nog zijn tong op :-)

Ik kan zo nog wel een eindje verder gaan want ik heb nog zoveel leuke kindertijdverhalen die ik wil delen! Maar anders zou deze post een beetje te lang worden en dan haken jullie toch af... Laat gerust weten als ik hier nog een post over moet schrijven, en dan sla ik nog eens mijn foto-albums open :-)

Lots of love, Josie xo

Omdat ik zelf niet altijd het woord moet hebben, laat ik vandaag graag iemand anders aan het klavier: mijn mama. Toen Diadermine mij een paar maanden geleden vroeg of ik iemand kende om hun nieuwe innovatieve huidverzorgingslijn voor een herboren en vernieuwde huid, genaamd Cellular Expert 3D, te testen, dacht ik meteen aan haar. Niet omdat ze een verjongingskuur nodig heeft, integendeel, want ik vind dat ik een hele mooie mama heb die er supergoed uitziet. Kijk zelf maar eens...

Maar iedereen test graag eens nieuwe producten uit, en mijn mama kan ook goed schrijven (zit blijkbaar in de genen) dus ze is de geknipte persoon voor een gastblogje! Cellular Expert 3D heeft een unieke formule met procellium, die bestaat uit actieve moleculen die de huid driedimensionaal verstevigen:

Het herstelt de huidschade veroorzaakt door UV-stralen met 19%.
Het stimuleert het celvernieuwingsproces met 70%.
Het revitaliseert de celactiviteit met 80%.

Een veelbelovend product dus... Benieuwd wat mijn mama ervan vindt? Het woord is aan haar!

58 lentes op de teller, en dat is er hier en daar wel aan te merken... Ik behoor tot de generatie die niet genoeg kreeg van de zon - hoe bruiner, hoe beter! De enige bescherming kwam uit "de blauwe doos". Voor en na het zonnen, bij insectenbeten en huiduitslag allerhande: Nivea! Ik hoef er maar aan te denken en ik ruik de typische geur... Nostalgie!

Gelukkig zijn de genen mij niet slecht gezind. Geen enkele oudere vrouw in mijn familie ziet eruit als een gerimpeld appeltje, de "schade" valt dus nog mee. Pas sinds mijn veertigste ongeveer gebruik ik elke dag een dagcrème. Die koop ik altijd in de supermarkt, de gewone en betaalbare merken. Niets op aan te merken, ik heb ook nooit het gevoel gehad dat het ene product beter was dan het andere.

Nu test ik dus al enkele weken Diadermine dag- en nachtcrème en serum, en ik moet eerlijk toegeven: ik ben zeer tevreden! Ik heb de indruk dat mijn huid er beter uitziet, maar dat komt misschien omdat het zomer is en mijn teint dan sowieso wat meer gekleurd is. Een serum had ik nog nooit gebruikt, en nachtcrème ook maar heel af en toe. Voor de test hou ik mij nauwkeurig aan de voorschriften: 2 maal daags aanbrengen op een gereinigde huid. En het resultaat bevalt mij zeer!

De producten zijn handig in gebruik. De 2 crèmes smeren goed uit en trekken snel in de huid zonder een vettig gevoel achter te laten. Het serum laat mijn huid glad en aangenaam aanvoelen, ietwat luxueus zelfs. De geur is fris en verdwijnt na het smeren, wat ik een pluspunt vind, want crèmes hoeven voor mij geen geur achter te laten. De potjes en het flacon ogen fraai en mogen gerust op een ereplaats in de badkamer staan. Diadermine: ik ben fan, en de kans is groot dat ik dit puike trio blijf gebruiken!

Diadermine Cellular Expert 3D is beschikbaar in de supermarkt en bij de drogist.

Adviesprijs Cellular Expert 3D dagcrème: € 13,99 voor 50ml
Adviesprijs Cellular Expert 3D nachtcrème: € 13,99 voor 50ml
Adviesprijs Cellular Expert 3D serum: € 13,99 voor 30ml

Gebruiken jullie ook producten van Diadermine? Of kennen jullie iemand voor wie dit gamma geschikt is? Spread the word, mijn mama is er alleszins supertevreden van!

Love, Josie xo

In samenwerking met Diadermine. Alle bevindingen zijn persoonlijk.

Ik zag bij blogster Julie de Three Things Tag opduiken. Dit is een lijstje waar je 3 antwoorden moet geven per vraag. Zij heeft het lijstje ingekort, en ik heb net hetzelfde gedaan. Want anders wordt deze post eindeloos. Ik heb telkens de drie dingen genomen die spontaan bij me opkwamen. Hier gaan we!

FAVORIETE MEUBELEN

Zicht op de keuken vanuit mijn luie zetel :-)

1. De keuken. Ik ben geen keukenprinses en ik heb ook geen ambities in die richting. Maar ik kook wel elke dag vers, en dat is zoveel leuker sinds ik het in deze prachtige keuken kan doen. Ik weet het, dat is niet echt een "meubel" maar mits een beetje vrije interpretatiezin wél :-) Onze keuken is wit, strak en vooral heel praktisch met veel kasten en opbergruimte. Ik vind het superleuk dat ik vanaf het kookeiland een zicht heb op onze woonkamer. En ik krijg er een kick van om na het koken de keuken weer volledig op te ruimen (ja, ik doe dat graag). Een mooie keuken hoor nu eenmaal proper te liggen, vind ik.

2. Mijn bureau. Deze bevindt zich in onze "polyvalente ruimte" op de bovenverdieping. A.k.a. de vierde slaapkamer, maar die zal hoogstwaarschijnlijk toch nooit gebruikt worden. Vandaar dat ik er mijn intrek genomen heb. Er is nog veel werk aan om er een echte "bureau" van te maken. Maar ik ben al wreed content met mijn grote tafel op schragen en wat leuke spullen als decoratie. Ik werk er voor mijn bijberoep - ik schrijf mezelf er dus te pletter :-) Vaak zit ik ook aan onze tafel in de woonkamer, maar daar ben ik sneller afgeleid en blijft de inspiratie soms uit.

3. Mijn bed. Ik ben niet zo'n slaapkop: ik sta het liefst van al vroeg op en voor 23u gaan slapen lukt me nooit. Toch ben ik altijd heel blij als ik in mijn nest lig. Het is een supergoed bed en ik val altijd heel gemakkelijk in slaap. Na een vakantie ben ik altijd blij dat ik opnieuw in mijn eigen bedje kan slapen!

LIEDJES DIE IK NIET UIT MIJN HOOFD KRIJG

1.Para One - You Too: ideaal om mee te gaan hardlopen, dit uiterst dansbare nummer geeft mij zoveel energie!
2.Tame Impala - The Less I Know The Better: vrij rustig en een tikkeltje psychedelisch, normaal is dat niet mijn ding maar dit dus wel!
3.Beirut - No No No: ik hoor het absoluut niét graag, voor alle duidelijkheid, maar ik hoor het vaak en het blijft jammer genoeg enorm lang hangen...

FAVORIETE SPORTEN

Post-running selfie op een bloedhete ochtend. Puur natuur dus :-)

1. Lopen. Tja, what else? Running makes me happy en ik kan mij geen leven voorstellen zonder hardlopen...
2. Zwemmen. Een leuke afwisseling met het lopen. Ik ben verre van een hardcore waterrat, want ik ben een enorme koukleum dus het is voor mij vaak een kwelling om in het koude water te springen. Maar eens ik erin zit, geniet ik er zo van! Ik zwem meestal 60 à 70 baantjes aan één stuk. Het is supergoed voor mijn buik- en rugspieren, en ook mijn armen (die door mijn vriend wel eens "lucifers" genoemd worden) varen er wel bij. Toen ik zwanger was en ik een tijdje niet meer mocht lopen, ging ik bijna elke dag zwemmen. Het zorgde ervoor dat ik in topconditie bleef tot op de dag van de bevalling, en dat ik daarna ook heel snel weer hersteld was.
3. Skiën. Ik ben dit pas beginnen doen op mijn 26ste omdat ik graag mee wilde gaan op wintersport met Pieterjan, die al van kindsbeen af op de latten staat. Ik ben verre van een goeie skiër, maar ik kan wel vlot een rode piste naar beneden skiën en ook sommige black slopes. Het grootste probleem is dat ik vaak schrik heb om tegen iemand aan te botsen, waardoor ik soms niet zo stevig om de latten sta. Maar daar wordt aan gewerkt! Ik probeer elk jaar vooruitgang te maken (bv. door eens een privéles te nemen). Ik kijk al uit naar het moment dat Emil leert skiën - en mij wellicht binnen de kortste keren in een rotvaart voorbij komt gegleden op de berg :-)

LEUKSTE QUOTES

1. Enjoy the little things in life, for one day you'll look back and realize they were the big things. Het uitgangspunt van mijn blog...
2. Life is like riding a bike. To keep your balance, you have to keep moving. Deze staat ingekaderd (uit de Action, een koopje!) in mijn bureau, een mooie motivatie voor het vele harde werk dat ik in m'n bijberoep steek.
3. When life gives you lemons, make lemonade. Vrij vertaald: niet te veel neuten en zagen, het leven is zo leuk als wat je er zelf van maakt!

GELIEFKOOSDE REISBESTEMMING

Happy faces @ the Grand Canyon. We'll go back, that's for sure!

1. Amerika!!!!!!!!!! Ik ging in 2009 op road trip in West-USA (California, Arizona, Utah, Nevada) en in 2010 naar Canada (Rocky Mountains) en Noordwest-Amerika (Glacier National Park, Yellowstone). Het waren zonder twijfel de mooiste reizen die ik ooit maakte (ik vraag me soms af of iets dat nog zal kunnen overtreffen?). Ik heb sindsdien de grote plas niet meer overgestoken, maar ik weet wel dat mijn hart daar nog altijd ligt. Ik ben echt verliefd op Amerika en er zijn nog zoveel streken die ik daar wil gaan ontdekken. De komende jaren reizen we wat dichter bij huis omdat we een beetje willen sparen, maar het komt er zeker nog van!
2. Vaujany. Een beetje minder ver dan the U.S. of A., in de Franse Alpen, ligt Vaujany. Ook daar gaat mijn hart altijd wat sneller slaan. We gaan er sinds 2011 skiën (met de familie) en zijn er ook al 2 keer op zomervakantie geweest (met ons 3). Buiten het skiseizoen valt er niet veel te beleven, maar voor bergfanaten die graag wandelen en buiten zijn, is dat heus geen probleem :-) Een lofbetuiging aan Vaujany vind je hier en hier. Ik tel al af naar maart 2016, want dan ga ik er opnieuw de skipistes onveilig maken!
3. Marbella, meerbepaald B&B Casas Las Palmeras. In de zomer van 2012 ging ik op rondreis in Andalusië. De vakantie werd afgesloten met een verblijf van 5 dagen aan de kust, in een prachtige bed & breakfast in Marbella. Het was er een oase van rust, echt zalig om te relaxen. Kinderen zijn er niet toegelaten, en dat vind ik eigenlijk een goeie zaak. Pieterjan en ik zijn van plan om binnenkort nog eens terug te gaan. We willen ook graag samen een citytrip doen, maar we kennen onszelf en weten dat we dan weer de benen van onder ons lijf gaan lopen en onszelf geen seconde rust gaan gunnen. In Marbella is de kans groter dat we effectief uitgerust gaan terugkeren naar huis :-) Dus als de financiën het een klein beetje toelaten zijn we in het voorjaar misschien wel weg!

HIER WORD IK GELUKKIG VAN

My source of happiness (Foto by Lynn Bauwens & Ward De Bock)

1. Een superproductieve dag op het werk. As in: een enorm drukke dag met massa's to do's, maar alles loopt vlot en als ik 's avonds de deur van het werk achter mij dicht trek heb ik een mega voldaan gevoel. I love it! Dat is de reden waarom ik in maart van job veranderde: ik had dat op mijn vorig werk absoluut niet. En nu wel, joepie :-)
2. Een opgeruimd huis. Meestal is die opgeruimde staat van korte duur (lees: tot één van mijn twee mannen thuiskomt) maar dat geeft niet. Ik hou van een proper huis, maar er mag (moét) zeker ook in geleefd worden!
3. Emil die al zijn speelgoed voor zijn voeten laat vallen en als een wild beest op mij komt afgestormd wanneer ik hem ga ophalen in de crèche, vergezeld van een luid "mamaaaaaa daar!!!!!!!!!!". Ik smelt elke keer opnieuw.

Wie doet mee aan deze tag? Laat het mij zeker weten in de comments hieronder, dan lees ik met veel plezier mee!

Love, Josie xo

Zoals jullie weten, ben ik zeer sportief. Running is my drug. Hier op mijn blog probeer ik jullie af en toe te “besmetten” met mijn loopbacterie. Ik krijg vaak reacties van lezers die mij laten weten dat ze door mij (opnieuw) motivatie en moed gevonden hebben om te sporten. Fantastisch toch? Daarom ben ik superblij dat ik mee mijn schouders kan zetten onder een nieuw sportief project, Ladies Fun Sports genaamd.

Ladies Fun Sports is het geesteskindje van Angélique Dupré. Ik ken Angélique nog van in mijn jeugd: een 16-tal jaar geleden stonden wij samen met volle overgave een bende kleuters te entertainen in ons geboortedorp Destelbergen. Schone tijden waren dat :-) Angélique is altijd al supersportief geweest – nog véél meer dan mij hoor – en heeft een tijdje geleden Ladies Fun Sports opgericht. Haar doel is om sportieve evenementen te organiseren voor vrouwen en om een soort community op te richten van sporty ladies die samen naar “grotere” sportevents kunnen gaan zoals de Ten Miles, wielerwedstrijden,…

Het uitgangspunt is dat sporten plezant is/moet zijn voor vrouwen, ook voor zij die jarenlang niet meer hebben gesport of een zeer druk leven hebben.Iedereen is welkom! Denk nu vooral niet dat het een anti-mannenclubje is. Het is gewoon een leuke manier om vrouwen samen te krijgen om gezond te bewegen. Dat leidt tot veel fun en leuke sociale contacten. Happy ladies dus, en daar kunnen hun mannen alleen maar wel bij varen! :-)

Angélique zit nog boordevol ideeën dus het loont de moeite om de website in het oog te houden! Een blogis er een van die projecten. Vandaag blogt Angélique zelf al, maar om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken heeft ze een aantal gastbloggers uitgenodigd. Ik ben trots dat ik daar één van ben! Samen met 7 andere sportieve vrouwen zal ik af en toe schrijven over sport, voeding, fashion, personal stories,… Ik leerde de andere gastbloggers afgelopen dinsdag kennen in Gent, en het was supergezellig! We zijn allemaal heel verschillend, en toch konden we uren aan een stuk babbelen. Het is duidelijk: sport verbindt mensen! Er was trouwens ook een fotosessie, het resultaat daarvan zullen jullie binnenkort wel zien op de site...

Op de blog zal er voor elk wat wils zijn. Er is een beginnende loopster die gepassioneerd bezig is met gezonde voeding, iemand die traint voor haar eerste marathon, een jonge mama die naast al haar professionele ambities ook nog eens grote loopambities koestert (tiens, could that be me? :-)), een aantal wielrensters, een voormalig MTB-topper voor wie the sky the limit is,… Stuk voor stuk interessante, inspirerende vrouwen! Op 1 september bijt ik de spits af op www.ladiesfunsports.be met een blogpost waarmee ik jullie en masse aan het lopen zal proberen te krijgen… Spannend!

Neem alvast een kijkje op de website, en stay tuned because there’s so much more to come! :-)

Love, Josie xo

Foto bovenaan: Pinterest

Vandaag wordt mijn blog 2 jaar! Een heuglijke dag, want ik beschouw mijn blog toch een beetje als mijn "kindje". Twee jaar geleden begon ik eraan in alle stilte, met vrij veel schrik voor wat "de mensen" ervan zouden denken. Vandaag trek ik me daar eigenlijk niet veel meer van aan. Ik heb een vast, trouw lezerspubliek voor wie ik telkens weer mijn uiterste best doe om een leuke post te schrijven. Bloggen is een deel geworden van mijn leven en ik vind het super hoeveel nieuwe, inspirerende mensen ik dankzij mijn blog al leren kennen heb. Dat ik geregeld leuke uitnodigingen en goodies in de bus krijgt, is natuurlijk ook de max.

Ik zou graag meer bloggen dan gemiddeld 2 à 3 keer per week zoals nu, maar ik vrees dat dat niet mogelijk is in combinatie met al mijn andere activiteiten, die jullie ondertussen wel al kennen... Ik heb anders wel bakken inspiratie voor veel meer posts hoor. Maar het moet natuurlijk ook haalbaar en plezant blijven. Want bloggen doe ik grotendeels ook voor mezelf - om mijn creatief ei kwijt te kunnen en omdat het superleuk is om oude blogs opnieuw te lezen.

Dat is precies wat ik vandaag doe, op de tweede verjaardag van Josie's Little Things. Ik blik terug, en presenteer jullie met veel plezier een lijstje van de posts die ik zelf de leukste vond:

1. Die keer dat ik dé remedie had ontdekt tegen het rondcrossen als een kieken zonder kop in de supermarkt.
2. Mijn likes en dislikes - die vandaag de dag nog altijd gelden, trouwens. Net zoals mijn ergernissen.
3. Mijn posts over mijn grote passie: lopen. Toen ik moest cancellen voor de Brussels Half Marathon vorig jaar en daar deze heel eerlijke post over schreef, kreeg ik daar massa's reacties op. Maar dit jaar sloeg ik keihard terug en liep ik dan toch die 21K. Wat mij dan weer aan het dromen zette over die andere, nog veel magischere afstand: 42K...
4. Mijn zeer persoonlijke posts over personen die ik heel graag zie, zoals mijn papa, mijn zoon, mijn mama, mijn vriend, mijn vriendinnen. Ook mijn brief aan mijn 16-jarige zelf vond ik superleuk om te schrijven, en jullie lieten massaal weten dat jullie het een grappige en tegelijkertijd ontroerende brief vonden. Dat deed mij echt enorm veel deugd!
5. Die keer dat ik mijn liefde verklaarde aan de West-Vlaanders, en aan mijn nieuwe (t)huis.
6. Voor mijn persoonlijke ABC ben ik heel diep afgedaald in de krochten van mezelf. Ik vond dat echt de max!
7. In mijn dagelijks leven maak ik heel veel lijstjes, en ook hier op mijn blog. Mijn bucket list, 25 dingen over mezelf, mijn favoriete eten en mijn grootste angsten vind ik de leukste.
8. Wat mij altijd zal bijblijven, is de eerste en enige keer dat ik een recept postte op mijn blog. Een mijlpaal in het leven van een regelrecht gebuisde keukenprinses! Het was niet mijn eigen recept natuurlijk, maar velen onder jullie lieten wel weten dat jullie het ook eens zouden proberen. En ik zag inderdaad veel foto's van het zadengebak à la Pascale Naessens voorbijflitsen op Instagram nadien :-)
9. Iets wat ik veel te weinig doe omdat het niet altijd gemakkelijk in te passen in in mijn drukke dagelijkse agenda, is ploggen. Maar ik beloof jullie dat er binnenkort nog een plogje aankomt!
10. Het uitgangspunt van mijn blog zijn leuke, inspirerende dingen. Voor negativiteit is hier geen ruimte, sorry! Ook ik heb vaak een baaldag, maar ik probeer er altijd iets positiefs van te maken. Op mijn blog probeer ik happy vibes te verspreiden, ik wil vooral dat mijn lezers blij worden als ze hier komen lezen. Ik denk dat ik daar wel in slaag met mijn "little things" posts, die gaandeweg een naamsverandering hebben ondergaan tot "My happiness in pictures" en uiteindelijk "My week in pictures".

Na 2 jaar ben ik toch wel een beetje trots op mijn blog! Merci voor het lezen en voor al jullie leuke reacties... Zoveel liefde voor mijn lieve lezers!!!!!!!!!

Welke van mijn blogs lezen jullie het liefst? Waarover moet ik nog schrijven in de toekomst?

En dan nu... Champagne en taart, met twee kaarsjes voor mijn blog! En nog veeeeeeeeeeel leuke blogjaren!

Love, Josie xo

Foto bovenaan: Pinterest

Misschien hebben jullie wel al eens gehoord van een Geefplein, ergens in de Vlaanders - er wordt er regelmatig wel één georganiseerd. Dat is een soort markt, maar wel eentje waar je je portemonnee kan thuis laten. Je komt ernaartoe met spullen die je zelf niet meer nodig hebt maar die een ander wel nog kan gebruiken. Of je komt met lege handen en keert terug naar huis met tal van leuke spulletjes... Geven en delen dus, anderen gelukkig maken met spullen die je anders toch maar zou weggooien, in het bijzonder mensen die zich weinig extraatjes kunnen veroorloven. Daar word je toch zelf ook happy van?

Ook in Torhout, mijn thuisbasis, wordt binnenkort zo'n Geefplein georganiseerd. Het kadert in het project Markies, waarbij op de autoluwe markt tal van evenementen worden georganiseerd. Daarom dat het gebeuren omgedoopt is tot Geefmarkt.

De Torhoutse Geefmarkt gaat door op zaterdag 5 september. Tussen 10u en 11u kan je spullen (kledij, schoenen, electro, huisraad, kleine meubels, boeken, muziek,...) komen afleveren op de parking van Huis Bekaert. Daarna worden al deze zaken op de markt uitgestald. Vanaf 11u mag iedereen dan naar believen zaken meenemen, volledig gratis.

Er zijn optredens tussen 13u en 15u, en je ontmoet er zeker wel iemand die je kent... Kortom een gezellige namiddag!

Ik heb thuis zeker nog wat gerief liggen waar ik een ander gelukkig mee kan maken. Jullie ook? Kom dan op 5 september naar de Geefmarkt in Torhout!

Ik besef dat deze post vrij "lokaal" is en slechts een beperkte doelgroep aanspreekt - sorry daarvoor. Maar ik vind het concept achter de Geefmarkt zo mooi, dat ik er graag mee mijn schouders wil onder zetten via mijn blog. Want the more we share the more we have! En zo wordt de wereld beetje bij beetje een mooiere plek :-)

Love, Josie xo

Zondagavond, iedereen maakt zich stilaan klaar voor een nieuwe werkweek. Die van mij begint uitzonderlijk pas op dinsdag. Want morgen heb ik een dagje verlof om wat tijd te spenderen met mijn zoon voor hij dinsdag voor het eerst naar school gaat. Een moeder-zoon dagje, ik kijk ernaar uit! Het is een drukke week en een zo mogelijk nog drukker weekend geweest, maar dat is niks nieuws :-) Ik blik even terug samen met jullie!

Een tijdje geleden vertelde ik jullie over Ladies Fun Sports, waarvoor ik binnenkort ga bloggen (op 1/9 verschijnt mijn eerste blog, spannend!). We hadden onlangs een bijeenkomst met alle gastblogsters, inclusief een leuke fotoshoot met fotografe Silvie Bonne. Deze week kregen we de foto's te zien, en ik was toch wel onder de indruk van het resultaat. Je moet weten dat ik rechtstreeks van mijn werk kwam, dat ik die dag van hot naar her gereden had tijdens klantenbezoeken en mij dus een beetje "verwaaid" voelde. Ik vind mezelf heus geen topmodel, maar ik vind dat ik er toch best mag wezen op deze foto. Logisch dus dat ik hem onmiddellijk als mijn nieuwe profielfoto heb ingesteld op al mijn social media kanalen :-)

In juni testte ik het Gliss Kur Oil Nutritive gamma uit. Ik was daar toen zo zotcontent van (ik gebruik de producten nog steeds!) dat ik een stapje verder ging en een aantal haarkuren van het merk uitprobeerde. Ik ben er ondertussen al een paar weken mee bezig en ik ben er minstens even tevreden van dan van de basic hair care, zijnde shampoo en conditioner. Waarom een kuur gebruiken? Omdat ons haar elke dag wordt beïnvloed door externe factoren als wassen en drogen, UV-stralen, koude temperaturen, uitlaatgassen,... Hierdoor kan haarschade ontstaan tot diep in de cellen. Ik gebruik de volgende producten (v.l.n.r.):

* Liquid Silk anti-klit spray: deze lekker geurende spray maakt mijn haar glanzend en makkelijk doorkambaar. Je hoeft het niet uit te spoelen, gewoon regelmatig in je haar spuiten na het wassen... and then let the magic do its work!* Serum Deep Repair - 1 minute intensive treatment: dit gebruik ik 2 à 3 keer per week na mijn conditioner. Dit product moet je wél grondig uitspoelen, anders wordt je haar zwaar en vettig... Maar als je het goed uitspoelt, krijg je er een gezonde en stevige haardos voor in ruil.* Serum Deep Repair - extreme serum: dit serum breng ik een 2-tal keer per week aan op mijn vers gewassen haar. Het is een leave-in treatment die je niet hoeft uit te spoelen. Het ruikt lekker en mijn haar glanst supermooi. Dit vind ik een echte topper! Wel opletten dat je niet te veel product aanbrengt - een hoeveelheid serum ter grootte van een hazelnoot is voldoende. Ik heb één keertje een beetje te veel gebruikt, en daardoor had ik wat vettig haar.* Total Repair - brilliant tonic: dit is als een soort haarlak die je over je haar sprayt na het wassen. Behalve dat je haar er niet stijf en gefixeerd van wordt, maar soepel en zacht. Ik had een beetje schrik dat mijn haar ervan zou plakken, net door die associate met haarlak, maar dat is dus helemaal niet zo! Mijn haar is vederlicht en shiny.

Merci aan de mensen van Gliss Kur dat ik al deze producten mag uittesten, ik lieg niet als ik zeg dat ik ze stuk voor stuk top vind!

Gisteren stond er een brunch op het programma. De ingrediënten: een prachtige locatie in de Vlaamse Ardennen (die even goed voor de Provence kon doorgaan), superlekker eten van Atelier des Fêtes, en last but not least 3 collega-blogsters (Kelly, Soetmin en Kelly). We hadden elkaar nog nooit in real life gezien, maar toch leek het alsof we elkaar al jaren kenden (ergens is dat ook wel zo want we volgen trouw elkaars blog). Kortom: het was supergezellig! Deze brunch kaderde in een nieuw project waarover jullie binnenkort zeker meer zullen horen. Ik kan nog niet veel verklappen, behalve dit: hasthtag boostyourpositivity, en hashtag activia. Over en uit :-)

Om al dat lekkere eten een beetje te compenseren, maakte ik gisteravond een grote kom fruitsla in alle kleurtjes van de regenboog. Het eten op de brunch was eigenlijk heel gezond hoor (granola, bietensap, vers fruit, havermoutpannenkoekjes,...) maar ik denk dat ik gewoon zin had om fruitsla te maken :-) Ik vind zo'n grote pot superhandig, ik kan daar dan een paar dagen mee verder en elke dag een portie meenemen naar het werk.

Vandaag was het opendeurdag op de school in ons dorp, waar Emil vanaf overmorgen naar de peuter/kleuterklas gaat. We gingen eens hallo zeggen tegen de juf, namen een kijkje in de klas en hij weet ondertussen ook al goed waar de toiletten zijn :-) Hij was van bij het binnenkomen zeer enthousiast, en begon direct te spelen met het speelgoed in de klas en op de speelplaats. Hij voegde zich ook onmiddellijk bij de big boys, zo ken ik hem wel... In ieder geval, als dit scenario zich dinsdag herhaalt dan ga ik enorm content zijn. Dat zou betekenen dat mijn moederhart niet in 1000 stukken gaat breken en ik niet met betraande ogen op mijn werk zal arriveren ;-) Let's keep our fingers crossed!

Hoe was jullie week en weekend? Hebben jullie ook kindjes die naar school moeten dinsdag? Let me know!

Love, Josie xo

Opposites Attract (?)

Lookalike

Halvemarathongevoelens

Getest // Gliss Kur Oil Nutritive

Summer Tunes

Handbag Summer Essentials

My Week In Pictures

My Kind Of Yummie

Midzomerrun Brugge: de nabeschouwing

My Week In Pictures

Vakantievoorspelling

Nostalpia

Whatsup

Memory Lane

Getest // Diadermine Cellular Expert 3D

Three Things Tag

Project // Ladies Fun Sports

Happy Bloggiversary!

Event // Geefmarkt in Torhout op 5/9

My Week In Pictures