Josie's Little Things

Het voorbije jaar heb ik weer heel wat leuke plekjes ontdekt voor ontbijt, koffie, brunch, lunch of dinner. Dat kon je al hier en ook hier lezen. De laatste maanden heb ik nog een paar toffe hotspots leren kennen. In mijn wellicht laatste blogpost van 2017 deel ik ze graag met je!

Cantine Copine (Brugge)
Ik ging in november op dinner date met (blog)vriendin Kelly bij Cantine Copine. Wat een leuke ontdekking was me dat! Het begon al bij het interieur, dat is echt supermooi! En het eten was er boenk op: vers, puur, eenvoudig en verfijnd. Ja, echt top! Bovendien hield lady chef Karen Keyngaert rekening met mijn lactose-intolerantie. Ik ga zeker nog terug en ik kan iedereen die in Brugge wil gaan eten aanraden om Cantine Copine eens te proberen. Kers op de taart vond ik de originele postkaartjes om mee te nemen naar huis, een leuk aandenken!
Steenkaai 34, 8000 Brugge, www.cantinecopine.be

Moonfood Café (Brussel)
Moonfood Café, op een boogscheut van het Brusselse Centraal Station, is echt een plek naar mijn hart. Al het eten is er vegan en glutenvrij. Dat wil zeggen dat ik hier niet moet vragen of er zeker geen lactose in mijn eten zit... Zalig! Ik ging er lunchen toen ik een afspraak had in Brussel. Ik vond het megalekker! Het is een buffet waar je jezelf kan bedienen, je betaalt per gewicht. Het is niet goedkoop, dat geef ik toe, maar ik vind het zijn prijs echt waard. Het is tenslotte niet iets waar ik elke dag ga eten. Voor dit type restaurantjes moet je wel zijn, het is zeer healthy schmealthy en een tikkeltje speciaal. Maar daar hou ik net van!
Koloniënstraat 8, 1000 Brussel, www.facebook.com/Moonfood-cafe

Coffee Bar Adriaan (Brugge)
Op een regenachtige, gure zondagnamiddag was ik met Pieterjan en Emil op stap in Brugge en in deze gezellige bar genoten we van een lekker warme thee, chocolademelk en limonade. Het is een mooi, gezellig pand aan de overkant van de al even mooie Brugse Stadsschouwburg. Je kan hier komen ontbijten en de hele dag door kan je chez Adriaan terecht voor koffie, thee, drankjes en gebak. De ideale pitstop voor wie op stap is in Brugge!
Adriaan Willaertstraat 7, 8000 Brugge, www.coffeebaradriaan.be

Okkerennoot (Oudenaarde)
Ook hier draait het om gezonde voeding. Dat zal je wellicht niet verwonderen als je me een beetje kent... Soep, slaatjes, sandwiches, burgers: er is heel veel keuze, voor elk wat wils. Het Scandinavische interieur is mooi en rustgevend. Een aangename plek om te lunchen met blogvriendin Delphine! Okkerennoot heeft trouwens ook een lifestyle shop waar je allerlei lekkers, boeken, coffee mugs en andere leuke dingen kan kopen.
Nederstraat 8, 9700 Oudenaarde, www.okkerennoot.be

Frou Frou Bar (Gent)
Dé ontdekking van de laatste maanden was zonder twijfel de Frou Frou Bar aan de Gentse Muide. Ik ging hier een paar weken geleden gaan Sunday brunchen met mijn mama en zus. De Frou Frou Bar is hoofdzakelijk een brunchrestaurant maar je kan er ook ontbijten en in het weekend kan je er terecht voor een gezellige apéro tot in de avonduurtjes. Het is er knus en supermooi ingericht in art déco-stijl. Alle details kloppen, van de kussentjes in de zetels tot de prachtige étagères waarop het eten wordt opgediend. Om nog maar te zwijgen van het mooie servies en de gouden lepeltjes! Het eten was heel lekker en verzorgd, ik kan hier echt niks negatiefs over zeggen. Ook qua ligging vind ik de Frou Frou Bar perfect want je hoeft het drukke centrum niet in en hebt dus geen parkeerstress. Wil je toch nog eens naar de stadskern, dan kan je de tram nemen want die stopt iets verderop. Dikke vette aanrader in Gent, deze Frou Frou Bar!
Terneuzenlaan 5, 9000 Gent, www.facebook.com/Frou-Frou-Bar

Ben jij al op een van deze plekjes geweest? Nog andere leuke tips voor mij? Laat maar weten! Op naar een nieuw jaar vol nieuwe hotspot discoveries...

Love, Josie xo

We zijn intussen 12 dagen ver in 2018 en ik ben eerlijk gezegd blij dat de feestdagen eindelijk achter de rug zijn... Op 3 januari vertrokken wij met ons drietjes naar Zuid-Spanje om er een weekje te gaan relaxen en genieten in de zon. Het was zalig! Nu ben ik alweer volop aan het werk en 't is behoorlijk druk... Maar ik maak graag even tijd om mijn geluksmomenten van de voorbije week op een rijtje te zetten!

* Op het vliegtuig kunnen stappen richting betere oorden, weg uit het winderige en grijze strontweer in België. Salut en de kost, hello Marbella!
* De zon zien zakken in de zee... Zo mooi en heerlijk rustgevend! Ik kan daar uren naar blijven kijken, jammer dat zoiets niet blijft duren...
* Wakker worden en zien dat de hemel staalblauw is en de zon al keihard aan 't schijnen is. Een betere start van de dag bestaat niet, denk ik.
* De zon die 's namiddags doorbreekt na een regenachtige en grijze voormiddag, waardoor we onze vakantie mooi konden afsluiten met een strandwandeling in de zon.

* De zon tout court, op eender welke manier. Licht, warmte, energie, positiviteit... Wat deed die Spaanse zon toch zo'n deugd! Over hoezeer ik ze nu wel mis hier in ons grijs en kil België, ga ik zwijgen want het is de bedoeling dat dit een positieve blogpost is hé ;-)
* Knuffelmomenten met Emil. De hele reis lang overladen worden met kusjes en knuffels van hem. Hem zien (én horen) genieten van alles wat we samen doen. Als hij blij is, dan ik ook...

* Nieuwe loopschoenen (New Balance FF1080) inwijden en meteen merken dat het supergoeikes zijn, waarmee ik nog veel mooie loopavonturen ga beleven in 2018!
* Samen met PJ 'Friends' herontdekken op Netflix (het staat erop sinds 1 januari, voor moest je 't nog niet weten!). En net als vroeger niet meer kunnen stoppen met kijken én lachen :-)
* Lezen in een mooi boek. Ik ben momenteel bezig in The Memory Book van Rowan Coleman, echt mooi! En nog veel leuker om te lezen in het zonnetje op reis...

* Een kersverse baby in de familie. Op 5 januari mochten wij Marcus verwelkomen, het zoontje van mijn schoonbroer en -zus. Hij is superlief en zo mooi!
* Terugkijken naar al mijn foto's uit Spanje ter compensatie van het miezerige weer hier thuis.
* Uitkijken naar een etentje met mijn allerliefste vriendinnetjes uit Gent vanavond... Lang geleden dat we elkaar zagen dus het wordt sowieso heel leuk!

Wat waren jouw leuke momenten de voorbije dagen? Maak er een leuk weekend van!

Love, Josie xo

Het is lang geleden dat ik nog eens over lopen geblogd heb. Shame on me, ik ben nochtans nog een even grote running junkie als een paar maanden geleden. De hele winter lang ben ik lekker blijven lopen (check mijn Strava), zij het iets minder fanatiek dan in de zomer. Dat is wellicht ook de reden dat er minder loopfoto's verschenen zijn op mijn Instagram en ook niet zoveel loopgerelateerde blogs. Maar no worries want ik zit boordevol loopgoesting en -plannen!

New year, new gear

Een nieuw jaar start ik traditiegetrouw met nieuwe loopschoenen. Vorig jaar liep ik met de Asics Gel-Nimbus 19 en deAsics Dynaflyte (ik wisselde af). Ik heb met beide paren heel wat mooie tijden beleefd dus ik heb ze vriendelijk met pensioen gestuurd. Ik loop nu met de New Balance Fresh Foam 1080v8, in het zwart-wit.

Ik ga me ook nog een tweede paar aanschaffen want ik loop zo'n 4 keer per week en dan is één paar running shoes toch wat weinig. Ik denk dat ik voor deAsics Gel-Nimbus 20 ga gaan want ik was over hun voorgangers heel tevreden; ik liep er toptijden mee op de Great Breweries en de Brussels Half Marathon! Ik twijfel alleen nog over de kleur: ik wil niet weer voor zwart-wit gaan want mijn New Balances zijn al in die kleur. Maar ik vind de andere kleuren niet zo mooi... Wat denk jij ervan?

In ieder geval, nieuwe loopschoenen geven mij altijd extra veel loopgoesting. Ik had eind december niet echt de indruk dat mijn Asics versleten waren maar nu ik met nieuwe schoenen loop, merk ik toch wel dat ze aan vervanging toe waren. Logisch, na zo'n 1500 kilometer...

New year, new energy

Zoals ik al schreef, ben ik de hele winter blijven lopen. Ik liep gemiddeld 3 keer per week, vree op 't gemak. Dus niet zo snel mogelijk maar gewoon genieten en ontspannen aan lage hartslag. Mijn eerstvolgend 'doel' is pas in mei (15K Dwars Door Brugge) dus de winter was ideaal om het wat rustiger aan te doen. Om vanaf februari weer te beginnen toewerken naar een doel, namelijk mijn looptijden van vorig jaar verbeteren.

Ik was gewoon ook moe de voorbije maanden, een combinatie van mentale winterblues (waar was die zon godverdomme?) en een beetje 'leeg' zijn na een druk jaar op alle vlakken. Hierdoor had ik absoluut geen zin om me af te peigeren tijdens het lopen, ik wilde gewoon bewegen en mijn hoofd leeg maken. En dat lukte heel goed - hét bewijs dat sporten niet alleen goed is voor het lichaam maar ook voor de geest. Ik ging ook vaak zwemmen wanneer het niet echt loopweer was en ging veel wandelen als ik eens geen zin had om te lopen. Sowieso zorgde ik dat ik elke dag buiten kwam en voldoende beweging had want dat is zo belangrijk, zelfs al is het maar een half uurtje.

Ik merk dat ik nu de vruchten pluk van mijn rustige maar toch actieve winter. Want ik ben in topform! Veel mensen moeten zich na de feestdagen 'herpakken' om hun lichaam lente-proof te maken. Ik hoef me daar niet mee bezig te houden (#sorrynotsorry). Ik voel me superfit en nu de dagen al wat langer worden en ik veel Vitamine D getankt heb in Spanje onlangs op vakantie, heb ik mijn energie teruggevonden. Ik heb véél zin in het nieuwe loopjaar en ben klaar om mezelf weer uit te dagen. En vooral: om me super te amuseren tijdens het lopen!

New year, new plans

Met de nieuwe energie en loopgoesting komen natuurlijk ook nieuwe loopplannen. In mijn agenda staan alweer de 'vaste afspraken' in de lente en de zomer genoteerd: Dwars Door Brugge 15K en de 20K van Brussel (mei), de Great Breweries 25K en de Nacht Van West-Vlaanderen halve marathon (juni) en dan natuurlijk mijn favoriete Brussels Half Marathon (oktober). En misschien nog wat running events tussendoor, dat zien we dan wel. Ik ben een planner maar er mag ook al eens iets spontaan of niet-zo-gepland gebeuren hé ;-)

Dus neen, voor mij ook dit jaar geen marathon. Ik denk er veel aan maar ik twijfel enorm. En zolang ik twijfel, is het een teken dat ik het niet moet doen. Allez, dat is mijn mening hé. Ik kan het fysiek wel aan, daar ben ik 100% zeker van. Het is gewoon het mentale aspect dat ik niet zie zitten, én het feit dat het heel wat meer voorbereiding vergt dan een halve marathon of 25K. Ik ken mezelf en ik weet dat ik er dan weer té veel in zou opgaan. Daar heb ik geen zin in. Zeker niet na mijn 'mentaal dipje' van deze winter. Ik heb schrik dat ik tijdens een marathontraining mijn plezier in het lopen zou verliezen. En dat is het mij echt niet waard...

Mijn eerste grote loopdoel in 2018 is de 25K tijdens de Great Breweries op zondag 3 juni. Vorig jaar liep ik hem in 2u10, toch wel een toptijd gezien de enorme hitte die dag. Apetrots was ik op mezelf, en ook vastberaden om het de volgende keer nog beter te doen. Ja, zo ben ik nu eenmaal - altijd harder better faster stronger. Ik denk dat ik er zeker nog 5 minuten kan af krijgen, afhankelijk van het weer... Ik ga ervoor! Ik ben ingeschreven en vanaf maart begin ik opnieuw met een 12-weken trainingsschema om volledig klaar te zijn. Zoveel zin in!

In oktober wil ik dan hetzelfde doen in Brussel, nl. onder de 1u40 duiken. Dat zal niet eenvoudig zijn want 1u40 op een halve marathon is sowieso al een héél scherpe tijd, zeker in het heuvelachtige Brussel. Het is een zwaar (maar o zo mooi!) parcours. Maar ik hou van uitdagingen, zonder af en toe een ferme challenge zou het leven maar saai zijn hé?

Samengevat: ik heb in feite geen 'nieuwe' plannen omdat ik alle 'vaste' running events weer meeloop, zoals vorig jaar. Maar ik ben vastberaden om mezelf te verbeteren. Dus ja, ik vind mezelf wel a woman with a plan. Ik geloof in mezelf, daar is heus niks mis mee!

Mijn prioriteit is en blijft plezier maken en genieten van het lopen. Zoals ik al schreef, wil ik mijn fun in het lopen niet verliezen want de reden waarom ik loop is juist omdat ik het leuk vind. Dus ik wil goed presteren en ambities hebben, zeker en vast. Maar: niet ten koste van alles. Always run happy: dat is mijn mantra. Ik ben daar al altijd in geslaagd en ik ben er zeker van dat het in 2018 ook zal lukken.

Ik voel het in mijn gespierde loperbenen: 2018 wordt een vree wijs loopjaar!

Heb jij leuke loopplannen voor dit jaar? Of gewoon lekker relaxed lopen? Laat maar weten! Misschien komen we elkaar wel tegen op één of ander running event...

Love, Josie xo

Ik ben nu iets meer dan een jaar de trotse eigenares van een Polar M200 sporthorloge. Behalve om te gaan lopen gebruik ik het ook als activity tracker in 't algemeen. Ik had het nooit gedacht toen ik het begon te gebruiken in december 2016 maar vandaag kan ik echt niet meer zonder mijn sporthorloge. Om verschillende redenen, waarover ik graag wat meer vertel!

Mijn sporthorloge is mijn trouwe metgezel tijdens het lopen

Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit zonder horloge ging sporten. Mijn Polar registreert mijn hartslag (aan de pols, byebye storende borstband!), mijn snelheid, mijn looptijd en de afstand die ik afleg. De Polar Flow-app geeft me inzicht in mijn sportsessies en de vooruitgang die ik maak. Zo helpt mijn Polar me om sterker en beter te worden, wat een drijfveer is om te blijven lopen (naast het feit dat lopen gewoon ook superleuk is, of course). Ik focus niet tijdens al mijn runs op snelheid en/of hartslag, soms loop ik ook eens op 't gevoel of zeer rustig. Maar in the end weet ik altijd graag hoe lang en hoe ver ik heb gelopen - da's eigen aan 'de loper' zeker?

Bovendien is mijn Polar gekoppeld aan Strava, waar ik in contact kom met andere lopers. Dat werkt extra motiverend en inspirerend (bv. ik zie welke routes lopers in mijn buurt afleggen en dat doet mij af en toe eens andere oorden verkennen). Conclusie: stuur mij op pad zonder mijn Polar en ik zal wel kunnen lopen (uiteraard) maar ik zal met niet 'compleet' voelen.

Ik kan met mijn Polar trouwens ook andere sporten beoefenen, bv. zwemmen, wandelen (zie hieronder), skiën, fietsen... Ik heb de voorbije winter veel gezwommen dus ook dan kwam hij goed van pas. Maar ik ben een loopster in hart en nieren dus voor mij blijft het toch vooral een heel degelijk en mooi loophorloge.

Mijn Polar M200 helpt me om bewust te ontspannen tijdens het werk

Slim als hij is, waarschuwt mijn Polar mij wanneer ik te lang stilzit. Na 50 minuten onafgebroken zitten begint hij namelijk zachtjes trillen met de melding dat het tijd is om wat te bewegen. Doe ik dat niet binnen de 5 minuten, dan krijg ik een 'strafpunt'. Als het mogelijk is, bouw ik een ontspanningsmoment in tijdens het werken. Soms is dat heel kort (bv. naar toilet gaan, thee halen), andere keren maak ik een korte wandeling in de frisse buitenlucht. Als zelfstandige werk ik grotendeels van thuis uit dus ik heb het 'geluk' dat ik vrij ben om het tijdstip en de manier van mijn pauzes zelf te bepalen - ik besef dat niet iedereen dat kan. In bepaalde omstandigheden is het ook voor mij niet mogelijk om te pauzeren en even te bewegen, bv. als ik in de auto zit of tijdens een meeting.

Hoe sportief ik ook ben, ik zit dagelijks veel stil voor mijn job en ik merk bij dat mijn concentratie en schrijfinspiratie afneemt na 3 kwartier à 1 uur. Daarom ben ik met plezier 'gehoorzaam' aan mijn Polar door heel bewust die (korte) beweegmomenten in te lassen. Daarna ben ik veel productiever. De tijd die ik zogezegd 'verlies' door te ontspannen helpt me om mijn hoofd leeg te maken en dat komt mijn werk alleen maar ten goede!

Dankzij mijn activity tracker word ik fitter en gezonder

Ik ben nogal een strever en ik wil graag mijn dagelijks fitheidsdoel halen. Dat staat gelijk aan zo'n 10.000 stappen. Op dagen dat ik ga lopen (gemiddeld elke 2 dagen) zit ik snel aan de 100% beweging (al na een half uurtje lopen). Op andere dagen moet ik wat meer moeite doen. Ik zorg dan voor actieve ontspanning, soms mits een beetje creativiteit. Bij mooi weer ga ik bijvoorbeeld Emil te voet halen in de opvang. Dat is een kwartiertje wandelen, dus een half uur beweging in totaal. Zo heb ik beweging, frisse lucht én geniet ik van wat quality time met mijn zoon op de terugweg. Als ik een afspraak heb in de stad of bij een klant parkeer ik mijn auto wat verder zodat ik nog een eindje moet stappen. Bij slecht weer doe ik dit niet omdat ik niet volledig doorregend of uitgewaaid wil arriveren maar als het weer het toelaat, dan zeker wel! Het is goed voor body én mind.

Ik vind het best confronterend hoeveel activiteit ik op niet-loopdagen moet inlassen om aan voldoende beweging te geraken. Voor iemand met een zittende job als ikzelf (en zoals veel van mijn lezers, wellicht) is dit niet evident. Zonder mijn Polar zou ik hier geen goed zicht op hebben en ik vind die dagelijkse beweegmomenten toch heel belangrijk. Ik leef en eet sowieso gezond en ik ben supersportief maar sinds ik elke dag in de mate van het mogelijke aan mijn 100% activiteit probeer te geraken, voel ik me nog gezonder en beter in mijn vel. Dus wederom: dankuwel, allerliefste sporthorloge :-)

Mijn sporthorloge maakt me trouwens niet alleen fysiek fitter maar het zorgt ook voor een betere mentale balans. Doordat ik meer buiten kom tijdens mijn beweegmomenten, zie ik namelijk meer. In de stad of in het bos kom ik geregeld dingen tegen die mijn aandacht trekken, me doen lachen of me inspireren. Of ik maak van de gelegenheid gebruik om eens mijn hoofd volledig leeg te maken en aan niks te denken. Dat lukt me niet altijd maar ik doe mijn best. Al die dingen werken ontspannend en voor een bezige bij die zichzelf weinig rust gunt (yep that's me) is dat goud waard. Dus pak me mijn Polar aub niet af want hij zorgt ervoor dat ik niet constant in overdrive ga en dat ik mezelf af en toe wat rust gun.

Van rust gesproken, mijn Polar registreert ook mijn slaappatroon 's nachts. Maar die functionaliteit gebruik ik niet. Ik ben een goede slaper - ik slaap weinig (mijn eigen schuld) maar mijn slaapkwaliteit is goed. Ik heb dus geen behoefte om mijn slaap te tracken. Ik slaap ook niet graag met iets rond mijn pols, ook al is mijn Polar erg licht. Ik kan me voorstellen dat anderen veel hebben aan dergelijke slaapmonitoring maar voor mij is dit geen meerwaarde.

Activity tracker op kindermaat

Ook Emil heeft sinds kort zijn eigen 'sporthorloge', in navolging van zijn sportieve papa en mama. Hij kreeg voor nieuwjaar de Garmin Vivofit Junior, een dagelijkse activity tracker op kindermaat. Het horloge heeft een kleurrijk en kindvriendelijk design, bij Emil is het in het superheldenthema van Marvel. Dat vindt hij natuurlijk megacool. De Vivofit telt zijn stappen en registreert de 60 minuten dagelijkse beweging die aanbevolen wordt voor kinderen. Er is een bijhorende app waardoor ik als mama via mijn smartphone zicht krijg op zijn activiteiten per dag.

Met de Garmin Vivofit Jr. kan je je koter ook bepaalde taken laten uitvoeren (bv. tanden poetsen in een bepaalde tijdsspanne, bed opmaken, huiswerk maken) maar daar vind ik Emil nog iets te jong voor; hij wordt pas 5 in februari. Hij kan enorm treuzelen bij het aankleden 's morgens (welicht herkenbaar voor veel ouders?) maar als ik dat zou beginnen timen, zou het voorlopig het tegenovergestelde effect hebben (lees: een mopperende kleuter die bij wijze van protest nog meer zou treuzelen en dat is uiteraard niét de bedoeling). De taakjes zijn een functionaliteit die later wel nog van pas zullen komen... Kinderen kunnen hiermee dan 'munten' verdienen om in te wisselen voor een afgesproken beloning (bv. wat langer tv kijken, een vriendje dat mag komen spelen).

De stappenteller-functionaliteit geeft Emil veel voldoening dus op zijn huidige leeftijd laat ik het daar voorlopig bij. Het horloge trilt en piept heel eventjes wanneer hij zijn dagelijks doel bereikt. Hij is dan altijd doodcontent, leuk om te zien. Hij beseft goed dat dit het resultaat is van voldoende beweging. Ik vind het positief dat hij zich nu al vrij bewust is van het belang van stappen en sporten. Nu ja, met een papa die marathons en triatlons doet en een loopverslaafde moeder kan het ook moeilijk anders hé ;-)

Het horloge is stevig (zéér belangrijk voor een kleuter), waterbestendig (maar ik laat er hem voor de zekerheid toch niet mee zwemmen) en het ziet er gewoon ook leuk uit, toch?

Net als bij mijn eigen activity tracker vind ik het boeiend om te zien hoe Emil op bepaalde dagen snel zijn doel bereikt (bv. in het weekend als we op stap gaan, op schooldagen met turnles). Op andere dagen is het moeilijker en dan probeer ik hem op subtiele manier wat extra te doen bewegen door bv. samen te gaan wandelen. Daar hebben we allebei baat bij en hij vindt het zelf ook leuk om zijn stappen op te volgen.

Conclusie: op dit moment is de Vivofit Jr. voor Emil ideaal om zijn stappen te tellen en het uur te lezen (hij is nogal 'bezeten' van cijfers). Eens hij wat ouder is (ik schat vanaf 6 jarige-leeftijd) zal hij meer functionaliteiten kunnen gebruiken. Daar ben ik zeker van!

Heb jij zelf ook een sporthorloge/stappenteller/activity tracker? Ben je er ook zo aan gehecht als ik?

Ik kan alleen maar vertellen over mijn eigen ervaringen met de Polar M200 en de Garmin Vivofit Jr. Uiteraard zijn er nog veel andere merken en soorten sporthorloges die even goed zijn. Er is vast wel eentje dat bij jou past. Als je er één wil aanschaffen, is het aan te raden om je te laten adviseren in een winkel. Zo ben je zeker dat het horloge voldoet aan al je noden en dat het goed rond je pols past.

Love, Josie xo

Onlangs deden Annelore en Romina een oproep om deel te nemen aan #ouderzonden. Het is de bedoeling dat de deelnemende bloggers gedurende 7 weken één hoofdzonde bespreken in het licht van hun ouderschap. Zo gunnen we elkaar een blik in ons eigen leven en hoe wij het aanpakken met onze kroost. Er wordt één hoofdzonde per week besproken. We gaan van start met 'superbia', beter bekend als 'hoogmoed', 'hovaardigheid' of 'ijdelheid'. Waarom ben jij een goede ouder? Waar blik jij in uit? Dat is de hamvraag van deze week!

Om uit te leggen waarin ik uitblink als mama, moet ik eerst een 'bekentenis' afleggen over iets anders waar ik erg goed in ben. Ik heb een enorme vrijheidsdrang en heb af en toe tijd voor mezelf nodig. Zeg maar gerust 'veel tijd voor mezelf nodig'. Ik kan ook gewoon heel goed alleen zijn - volgens mij is dat genetisch bepaald. Op tijd en stond 'me time' inlassen, ik ben daar zeer bedreven in. Je kan dat egoïstisch vinden maar ik zie het niet zo. Ja, ik ga vaak op stap, Emil gaat geregeld uit logeren en hij gaat naar de naschoolse opvang omdat ik voltijds wil werken. Waarom zou ik me daar slecht over voelen? Hij heeft er nog nooit een seconde over geklaagd, integendeel. Hij staat te springen voor logeerpartijtjes en is altijd blij wanneer er een babysit over de vloer komt. Hij amuseert zich supergoed op school en in de opvang, hij heeft er veel vrienden.

Het feit dat ik veel tijd neem om 'mijn ding' te doen, geeft me massa's energie en ik ben zeker dat het mij een betere mama maakt voor Emil. Want ik geniet intens van de momenten dat we wél samen zijn - en die zijn er meer dan genoeg in het weekend en de vakanties, wees gerust. Ik ben er op die momenten 100% voor hem, dan doen we leuke dingen en hebben we veel leute samen. Ik heb respect voor vrouwen die bewust parttime werken of thuisblijfmama zijn, ieder kiest dat voor zichzelf. Maar voor mij zou het niet werken. Ik zou knettergek worden. En mijn omgeving wellicht ook...

Dit gezegd zijnde, kan ik tot 'de kern van de zaak' komen. Waarin blink ik uit als mama? Wel, ik vind mezelf een supergoeie mama omdat ik veel moeite doe om mijn zoon de wereld te laten ontdekken. Ik ga zelf graag op stap en op ontdekking en ik vind het belangrijk om dit aan hem door te geven. Ik probeer hem zoveel mogelijk 'uit zijn kot te lokken' en uit zijn comfort zone te halen. Natuurlijk is een speeltuin, een pretpark of een Nick Junior-marathon eens plezant en 'onder de kerktoren' (wij wonen daar dus letterlijk bijna onder) is het veilig en goed. Maar ik geniet ervan om Emil overal mee naartoe te nemen: steden, tentoonstellingen, het theater, de natuur in, op pad met de fiets, de cinéma, allerlei events...

Ik wil Emil 'prikkelen' zodat hij nieuwe dingen leert kennen.Onbewust volg ik hierbij het voorbeeld van mijn eigen mama. Ik weet nog goed dat zij ons vroeger op vakantie vaak 'meenam' naar kerken, musea etc. Ik vond dat niet altijd even leuk maar ik heb het gaandeweg leren appreciëren. Het resultaat is dat ik vandaag gefascineerd ben door kerken (als ik er één passeer, probeer ik altijd eens binnen te gaan) en heel erg hou van musea en cultuur. Ik ben mijn mama daar zo dankbaar voor. Zij heeft mij die open blik en nieuwsgierigheid meegegeven. Ik wil graag hetzelfde betekenen voor Emil. En ik denk dat ik wel goed bezig ben.

Natuurlijk is Emil niet altijd dolenthousiast en ik moet soms eens wat meer moeite doen om hem mee te krijgen in 'het verhaal'. Maar gelukkig ben ik creatief en weet ik waar zijn 'gevoelige snaren' zich bevinden zodat ik hem vrij snel kan ompraten en overtuigen. Vindt hij iets niet leuk of oninteressant? Geen probleem maar dan heb ik hem toch tenminste de kans gegeven om ervan te 'proeven'. Ik heb wel geluk want hij is een nieuwsgierig en enthousiast kind en vindt bijna alles leuk. Hem weken, maanden of zelfs jaren nadien nog horen praten over een expo, een uitstapje of een reis, daar word ik echt supergelukkig van. Dan weet ik dat ik het goed doe, als mama.

Door Emil vanalles te laten ontdekken, geef ik hem bepaalde waarden mee. Uiteraard vind ik het belangrijk dat hij beleefd, vriendelijk, eerlijk enzovoort is. Maar ik hecht vooral veel belang aan openheid en verdraagzaamheid. Ik wil dat hij opgroeit tot een jongen/man die respect heeft voor andere mensen, andere culturen, gewoon voor mensen die op welke manier dan ook 'anders' zijn. Dat is een van mijn 'stokpaardjes' want ik kan echt niet tegen onverdraagzaamheid, racisme, azijnpisserij en verzuring. Misschien ben ik naïef but I don't care. Ik vind het belangrijk om deze waarde door te geven aan Emil. Ik kan alleen maar hopen dat hij later een even open-minded positivo wordt als ik.

Ik besef goed dat niet alle mama's (of papa's) zijn zoals ik. Sommige ouders zijn gewoon graag thuis, gaan niet zo graag op stap. Voor de duidelijkheid: daar is niks mis mee hé. Iedere ouder doet het immers op zijn/haar manier. Ik ga niet altijd akkoord met de aanpak van anderen maar ik veroordeel niemand. Ik vergelijk mezelf niet met andere ouders. Ik ga met mijn kind om zoals ik het wil, zoals ik aanvoel dat het goed is. En ik durf zonder blikken of blozen te stellen dat ik erin uitblink. Dat mijn vrijheidsdrang, mijn nood om mijn zoon mee op ontdekkingstocht te nemen hetgeen is wat van mij een supergoeie mama maakt.

Heb ik een dikke nek of ben ik arrogant omdat ik durf te zeggen dat ik een goede mama ben? Ik vind van niet; ik beweer ook niet dat ik perfect ben hé. Ik geniet van alles wat ik doe met mijn zoon en het is wederzijds. Daar twijfel ik niet aan. Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering. Soms wil ik wat meer relaxed zijn, wat minder zagen tegen Emil dat hij zich moet haasten of dat hij de wc-bril naar beneden moet doen... Maar dat zijn allemaal kleine dingen.

Ik ben de best mogelijke mama voor mijn zoon. En ik ben daar verdorie trots op. Ik voel me trouwens niet minder 'mama' omdat ik 'maar'één kind heb. Ik ben even veel mama als iemand met pakweg vijf kinderen. Het moederschap is voor mij een even groot avontuur, een even intense ontdekkingstocht met geregeld eens vallen en opstaan. Maar ik heb geluk. Want ontdekken en mijn plan trekken, daar blink ik nu eenmaal in uit...

Ook zin om mee te doen met de #ouderzonden? Volgende week komt er een nieuw item aan bod dus hou de blog maar in de gaten!

Waarom vind jij jezelf een goeie ouder? Wat zijn jouw sterke kanten?

Love, Josie xo

Ik beschouw mezelf niet als een keukenprinses. Ik hou wél van lekker en gezond eten en heb de laatste maanden/jaren geleerd om creatief aan de slag te gaan in de keuken om een easy, healthy & yummie meal op tafel te toveren. Zo maakte ik afgelopen weekend voor de eerste keer zelf vegan (lees: volledig plantaardige) lasagne. Ik postte wat foto's op mijn Stories en kreeg - tot mijn grote verbazing - van verschillende mensen de vraag naar het recept. Ik zet het in een blogje, zo kan ik er misschien ook jou mee inspireren!

Dit recept is grotendeels mijn eigen creatie, in combinatie met wat insipratie en tips hier en daar. Ik eet vegetarisch en lactosevrij dus dan kom ik al snel uit bij een veganistisch, volledig plantaardig gerecht. Kaassaus kan ik natuurlijk ook maken met lactosevrije kaas (bv. Dilea) maar ik vind plantaardige 'kaas'saus minstens even lekker - misschien zelfs nog lekkerder.

Noot 1 aangaande de foto's:
Ik maakte deze vegan lasagne op ee donkere avond. Het licht zat niet zo goed (lees: het was pikkedonker buiten) dus mijn foto's zijn niet van opperbeste kwaliteit. Bovendien heeft het recept nog wat verfijning nodig; het was de eerste keer dat ik dit maakte dus looooots of room for improvement!

Noot 2 aangaande de hoeveelheden:
Ik ben niet zo'n krak in hoeveelheden inschatten. De schotel die ik maakte, bevat volgens mij 2 porties voor goede eters. Ik at er al één groot stuk van en heb nog een flinke portie over, die ik heb ingevroren. Maar ik ben een vrij grote eter dus kleine eters kunnen hier wellicht meer porties uit halen. Je moet er ook rekening mee houden dat plantaardige voeding lichter valt en sneller verteert, en dat je dus wel wat meer eet (ik toch).

DE KAASSAUS

Vegan kaassaus maak ik al een tijdje volgens het recept van Julie, op basis van cashewnoten en edelgistvlokken

Ingrediënten:
* 180 gr cashewnoten (goed gespoeld en eventueel een nacht geweekt, afhankelijk van de sterkte van je blender of keukenmachine)
* 130 ml water
* 4 eetlepels edelgistvlokken (te koop in de biowinkel)
* 3 eetlepels citroensap
* 1 eetlepel shiro miso (optioneel)
* 1/2 koffielepel zeezout

Zo maak je het:
* Doe de noten in een blender/keukenmachine samen met het water, de edelgistvlokken, het citroensap, de miso en het zout. Mix tot een romige notenkaas. Voeg eventueel extra water toe als je blender niet zo krachtig is.
* Proef en voeg indien nodig extra zout of miso toe.

DE TOMATENSAUS

Ik moet toegeven dat dit grotendeels improvisatie was. Ik heb sowieso altijd veel groenten liggen in de ijskast dus ik maakte de saus met de groentjes waar ik op dat moment zin in had. Met de nodige kruiden en andere smaakmakers erbij wordt het een megalekker sausje!

Ingrediënten:
* Paprika: rode, oranje, gele (ik ben niet zo'n fan van de groene)
* Tomaat: gewone tomaat in blokjes gesneden en wat kerstomaatjes gehalveerd. Die laatste geven een ietwat pittigere smaak dan gewone tomaten.
* Champignons in kleine brokjes gesneden
* Rode ajuin (of gewone maar ik hou van de rode variant)
* Look gebruik ik niet zo vaak meer omdat ik er vaak maagkrampen van krijg. Ik heb een zeer gevoelig spijsverteringsstelsel en ik heb ondervonden dat look een grote invloed heeft. Jammer want ik eet het wel heel graag! Voeg dus zelf gerust wat look toe...
* Kruiden: peper, kurkuma, kerrie, paprika, oregano, Italiaanse kruiden...
* Smaakmakers: tamari sojasaus, edelgistvlokken
* Olie: olijfolie, koolzaadolie, kokosolie...

Zo maak je het:
* Verhit de olijfolie en voeg er de ajuin, paprika en champignons bij. Bak kort aan en 'blus' met een lepel tamari. Voeg er daarna de kruiden bij en laat de groentjes goed aanbakken.
* Voeg de tomaatjes toe en laat een tiental minuten sudderen op een middelhoog vuur tot je een pruttelend sausje krijgt.
* Kruid verder af met kruiden naar smaak.
* Om de saus wat dikker te maken, voeg ik vaak wat edelgistvlokken toe. Ze geven een extra hartige toets, lekker! En ze zitten boordevol eiwitten en vitamines, ook mooi meegenomen.

DE LASAGNE MAKEN

Voor de lasagne gebruik ik speltlasagnevellen. In tegenstelling tot wat velen denken, is dit niet glutenvrij. Voor mij hoeft dat ook niet want ik eet wel gluten. Ben je intolerant, dan kan je uiteraard glutenvrije lasagne gebruiken. Ik hou van de nootachtige smaak van spelt en het zou voedzamer zijn dan gewone pasta.

* Verwarm je oven voor op 200°.
* Neem een ovenschaal en begin met een laagje tomatensaus. Schik er een eerste laag lasagnevellen op en bedek met een laagje notenkaassaus.
* Ga verder met de volgende laag: tomatensaus, pasta, kaassaus.
* Daarna voorzie ik nog een laatste laag tomatensaus en ik werk af met kaassaus on top. Dus 2 lagen pasta, 3 lagen tomatensaus en 3 lagen kaassaus. Je kan hier natuurlijk op variëren maar ik vind dit goed qua 'opbouw'.
* Schuif in de oven en bak gedurende een half uur op 200°. De baktijd kan wat variëren volgens je oven dus best na 20 minuten al eens prikken in je lasagne om zeker te zijn dat het niet aanbrandt...

TIP VAN MIJN MAMA

Ik kreeg nog een goede tip mee van mijn mama, toch wel een echte keukenprinses. De vellen hebben veel vocht nodig om 'slap' te worden dus voorzie voldoende vocht in je tomatensaus. Of voeg wat extra vocht (water, passata) toe voor je de schotel in de oven schuift. Anders krijg je een droge boel en lasagne moet lekker sappig zijn hé!

HET VERDICT

Ik was heel tevreden met het resultaat, zeker omdat het nog maar mijn eerste keer was dat ik zelf vegan lasagne maakte. De volgende keer ga ik wel mijn kaassaus wat lopender maken door meer water (of plantaardige melk) toe te voegen. Nu was ze misschien een beetje te droog. Maar voor de rest niks dan lof voor mezelf! Dit is echt het ideale comfort food op een koude winteravond! Hartig, verwarmend, lekker en nog eens supergezond ook. Do try this at home! En laat me vooral weten wat je ervan vond...

Heb jij ook al eens plantaardige lasagne gemaakt? Of andere lekkere (vegan) receptjes die ik eens moet uitproberen? Laat maar weten hieronder!

Love, Josie xo

Zoals jullie weten, doe ik mee met de #ouderzonden blog challenge. Vorige week ging het over hoogmoed, het thema van deze week is 'avaritia/gierigheid/hebzucht'. De vraag waar het om gaat is: wat deel je nooit met je kind?

Ik heb er goed over nagedacht en er is eigenlijk weinig dat ik bewust niét deel met Emil. Ik lees bij andere bloggers dat ze bijvoorbeeld vaak hun eten 'moeten' delen met hun kind. Ik zou dat ook niet leuk vinden omdat ik absoluut geen food sharer ben (Josie doesn't share foooooood!). Mijn bord is van mij en daarmee basta. Maar Emil eet eigenlijk nooit uit mijn bord, hij eet het zijne en that's it. Pieterjan en ik eten ook nooit van elkaars eten, we hebben natuurlijk ook wel verschillende smaken... Misschien is het omdat Emil ons dat niet ziet doen dat hij er zelf ook geen aanstalten toe maakt? Enfin, ik ben blij met deze situatie dus fingers crossed dat het zo blijft.

Emil en ik staan geregeld samen in de badkamer. Hij ziet mij dus vaak in mijn blootje en ik vind dat geen probleem. Hij ook niet, voor hem is dat de normaalste zaak van de wereld. Hij staat tijdens de week ook elke ochtend samen met Pieterjan onder de douche. Hij is natuurlijk nog maar 4 jaar hé, ik veronderstel dat we niet meer samen in de badkamer gaan staan als hij 16 is...

Thuis zit ik graag op mijn gemak op toilet, met een boekske of zo. Hij mag dan gerust iets komen vragen maar hele vertellementen moet hij niet komen doen. Hij weet dat en doet het eigenlijk zelden... Maar als we ergens zijn en we moeten allebei pipi doen, dan kruipen we samen in een wc-hokje. Soms een beetje krap maar dat lukt wel. Andere keren laat ik hem voor mijn deur wachten en zijn voet eronder steken, zodat ik zeker ben dat hij er nog is. Ik deed dat vroeger ook met mijn vriendinnen op school, een voetje zetten onder de deur, hihi.

Ik ben enorm gesteld op hygiëne en netheid. Maar mijn zakdoek deel ik met plezier met Emil. Wellicht omdat dat 'mijn eigen bloed' is? Ik heb het ook nooit erg gevonden om zijn pampers te verversen of vuile broeken uit te wassen na een pipi- of kaka-accident. Maar anderen moeten mij daar wel niet mee lastig vallen hoor ;-)

Ik ben blij dat ik mijn muziek kan delen met hem. Emil luistert niet naar Studio 100 en andere kindermuziek. Hij vraagt daar nooit naar dus waarom zou ik die muziek opleggen? Hell no! De radio staat hier bijna altijd op Studio Brussel of Nostalgie ('als het donker is in mama haar auto') en Emil luistert supergraag mee. Hij heeft af en toe eens een nieuw lievelingsliedje, momenteel is het 'I feel it still' van Portugal The Man. Ik vind dat de max want ik zou het vreselijk vinden moest ik bijvoorbeeld in de auto altijd naar kindermuziek moeten luisteren.

Soms moet ik wel eens de televisie met hem delen, wanneer hij naar 'zijn' tekenfilms op Nick Jr. kijkt. Maar ik vind dat niet erg want ik kijk zelf nauwelijks tv en hij kijkt enkel op momenten dat ik toch met andere dingen bezig ben zoals koken... Als ik al eens naar een tv-programma kijk, ligt hij al lang in zijn bed.

Ik ben iemand die erg zorg draagt voor haar persoonlijke spullen, bv. mijn gsm en ipad. Maar ik vind het niet erg om die even aan hem toe te vertrouwen. Het is uiteraard niet de bedoeling dat hij daarmee speelt of er te veel mee bezig is. Maar als we ergens zijn, bv. op restaurant en het wachten duurt wat lang, kijkt hij al eens naar de foto's op mijn gsm. Ik vraag hem ook vaak om een foto te nemen, bv. van Pieterjan en mij. Hij weet heel goed hoe dat moet en ik weet dat hij altijd zeer voorzichtig is. Hij heeft mijn gsm nog nooit laten vallen... Ik heb hem er dat ook genoeg ingepeperd natuurlijk. Doorgaans maakt hij zelfs mooie foto's, al staat er soms eens een vinger op (zie eerste foto). Maar dat maakt het dan net extra artistiek! Ook mijn handtas durf ik hem gerust eens te laten dragen zonder dat ik schrik heb dat hij er toeren mee gaat uithalen. Een beetje onnozeliteiten horen er natuurlijk wel bij maar lachen is gezond hé :-)

Als er echt iets is wat ik niét graag deel, dan is het mijn tijd voor mezelf. Ik las dat ook al bij Anneke. Ik schreef het vorige week al: ik ben iemand die veel tijd nodig heeft voor zichzelf. Ik werk graag en veel, ik ga vaak op stap, ik sport superveel... Het is net doordat ik die momenten voor mezelf heb, dat ik extra geniet van en bewust omga met de tijd die ik met Emil spendeer. Emil heeft daar totaal geen last van dus ik vind het ook niet echt een 'zonde' dat ik mijn tijd niet met hem 'wil' delen. Integendeel, hij heeft er alle baat bij. Zelfzorg maakt van mij een betere mama voor hem!

Nu we toch in het 'niet-materieel gebied' zitten, daar is iets wat ik bewust wél deel met Emil: informatie. Ik verzwijg namelijk niet bewust dingen voor hem en ik vertel doorgaans alles. Als hij iets wil weten, dan antwoord ik eerlijk. Ook wanneer het gaat over minder leuke dingen, bv. iemand die gestorven is of iets ergs dat hij ziet op het nieuws. Uiteraard vertel ik hem geen bloederige gruwelverhalen. Maar ik heb bv. liever dat Emil weet dat mijn papa gestorven is doordat hij met zijn auto ergens tegen gereden is dan dat ik zeg dat hij een sterretje aan de hemel geworden is... Ik geloof daar zelf niet in, dus waarom zou ik het hem 'wijsmaken'?

Ik heb trouwens al gemerkt dat een kind op een heel nuchtere, rationele manier omgaat met dergelijke informatie. Ook als hij iets vraagt wat op het eerste zicht moeilijk is om uit te leggen, bv. hoe komt het dat er eb en vloed is aan zee, dan onderneem ik toch een poging. Begrijpt hij het niet, dan heb ik toch geprobeerd. Dan zal de vraag nog wel eens opnieuw komen en dan onderneem ik een nieuwe poging! En als ik eens boos ben op Emil, dan leg ik ook altijd uit waarom precies. Ik verhef hier al eens mijn stem - welke moeder niét? - en daar is niks mis mee vind ik, zolang hij weet wat de reden is. Ik heb de indruk dat hij het dan altijd goed begrijpt want hij is dan rap stil en zijn tranen verdwijnen dan miraculeus snel...

Zijn er dingen die jij niet graag deelt met je kind? Of juist wel? Laat maar horen!

Love, Josie xo

De week afsluiten, dat doe ik hier op de blog al graag eens met een leuk fotoverslagje. So here we go!

Op maandag maakte ik geen foto's want ik had een erg drukke werkdag. Ik kon gelukkig nagenieten van de energie die ik opdeed tijdens mijn uitstapje naar zee met Emil op zondagmiddag. Het was mooi weer: ijskoud maar het zonnetje scheen. Dat deed deugd na een aantal grijze en sombere dagen! Dus het was echt genieten, daar in de Haan. Ik wandelde terwijl Emil met zijn fiets crosste, we speelden wat op het strand en uiteraard dronken we ook iets lekker warms in een cafeetje (inclusief wafel voor Emil). Vitamine D, 'vitamin sea' en superveel leute: ne zondagmiddag as it should be! En 's avonds allebei goed moe van de leuke, actieve dag. Love it!

Ook dinsdag was een drukke werkdag. Er stonden een aantal interviews op de agenda voor een magazine waarvoor ik schrijf. Ik trok onder andere naar de Deweer Gallery in het mooie, landelijke Otegem. Ik moest eventjes wachten omdat de persoon die ik moest interviewen nog in gesprek was. Zo had ik tijd om wat rond te lopen in de galerie. Heel mooi, ik was onder de indruk van de mooie kunstwerken (o.a. een Panamarenko-expo die momenteel loopt). Misschien ga ik binnenkort nog wel eens terug naar daar! Ik vind het leuk dat mijn job me op zoveel boeiende plekken brengt.

Dinsdag was Emil ziek geworden. Niet zo erg: een hoest en snoet en wat algemene mottigheid en vermoeidheid. Niet superziek maar toch te ziek om naar school te gaan, ken je dat... Emil is zelden ziek dus als het zover is, merk ik wel direct dat hij niet 'in zijnen haak' is. Ik werkte woensdagochtend sowieso thuis dus hij kon lekker bij mij blijven. Ik kan dan iets minder gefocust werken dan anders maar dat valt wel mee met hem. Hij begrijpt dat mama moet werken en dat hij intussen mag rusten, spelen en ook wat tv-kijken. Hij zat een tijdje naast mij om te kleuren, best gezellig. In de namiddag had ik een afspraak met een klant in het Gentse. Toen kon ik gelukkig rekenen op mijn lieve mama voor noodopvang. Wat zou ik toch doen zonder mijn mamaatje? Ik vraag me dat vaak af...

Ook donderdag was een drukke werkdag met o.a. een meeting met een van mijn leukste klanten in Gent. Emil was nog ziek maar hij kon nog een dagje bij zijn oma gaan uitrusten. Kwestie dat hij vrijdag zeker naar school kon gaan en het carnavalsfeestje, waar hij zo naar uitkeek, niet zou missen! Hij bleef er 's avonds slapen omdat ik weg moest en Pieterjan op shortski was. Ik maakte à l'improviste een groentestoofpotje klaar met hetgeen ik in mijn ijskast liggen had. Ik was best trots op het kleurrijke resultaat. En lekker was het natuurlijk ook!I love my veggies!

Vrijdagavond had ik gezelschap in bed. Ik beloofde Emil een tijdje geleden dat hij een nachtje bij mij in 't grote bed mocht slapen als papa op shortski was. Vrijdag was het eindelijk zo ver en hij kon zijn geluk niet op! Hij sliep als een roos. Hij is nogal een wroetelaar en kan soms eens snurken maar ik heb er niks van last van gehad. Ik heb zelf ook supergoed geslapen. Zie je hem genieten op de foto, net voor het slapengaan?

Zaterdag had ik een heel lange waslijst aan to do's. Maar ik had er weinig zin in en het was zo mooi weer... Dus ik besloot om 'de boel de boel te laten' en ik reed na het middageten naar zee met Emil. We speelden in de duinen, wandelden op het strand, zochten schelpjes, fietsen en wandelden, ik trakteerde hem op een ijsje... Het was een heerlijke namiddag! Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keuze om mijn to do lijst vakkundig te negeren. Ik zal het me eerstdaags misschien beklagen maar dat zie ik dan wel weer...

Vandaag ging ik brunchen met mijn Gentse vriendinnen. We probeerden een nieuw adresje uit: Wald, in de buurt van de Dampoort. Op zondag is er een 'all you can eat' brunch buffet voor 25 euro. Het was heel lekker en verzorgd. En 'anders dan anders' met originele slaatjes en broodbeleg, speciale broden etc. Een goeie keuze, en heel gezellig zitten ook. Zeker een aanrader en ik ga ongetwijfeld nog terug naar daar!

Hopelijk hebben jullie ook een fijne week achter de rug. Geniet nog van de zondagavond!

Love, Josie xo

Het is 13 februari 2018: mijn zoon wordt 5 vandaag! Ik zou voor deze gelegenheid in allerlei clichés kunnen vervallen. Dat de tijd veel te snel gaat, dat hij zo rap groot wordt, dat het met de dag leuker wordt enzovoort...

Maar ik hou niet zo van meligheid en clichés. Dat neemt niet weg dat ik vandaag en de voorbije dagen af en toe terug gedacht heb aan die superleuke 13 februari 2013. Een speciale dag waarop ik vaak met plezier terugblik. Toen ik Emil vijf jaar geleden voor 't eerst in mijn armen hield, had ik nooit gedacht dat het moederschap zo plezant zou worden. Natuurlijk was ik blij en in de wolken met mijn kerngezonde zoon, die ik na een zorgeloze zwangerschap en al even vlotte bevalling eindelijk dicht bij me had. Van een echte klik of band was de eerste maanden nog geen sprake. Ik wist ook niet goed wat ik van het moederschap moest verwachten. Maar ik maakte me er geen zorgen over: ik amuseerde me als kersverse mama en alles liep vlot.

Neen, ik had niet echt bepaalde verwachtingen van het moederschap. Ik weet wel nog wat ik totaal niét verwachtte: dat mama zijn me erg zou veranderen. Ik wist dat mijn leven op zich zou veranderen maar ging ervan uit dat ik zelf zou blijven wie ik was. Vandaag, zo'n vijf jaar later, kan ik met zekerheid zeggen: boy, was I wrong.

Ik ben enorm veranderd door mama te zijn. Enerzijds is dat normaal: ik moet met meer zaken rekening houden en mijn leven anders aanpakken dan vroeger. Dat is niet erg. Maar los van die praktische veranderingen ben ik 'als mens' ingrijpend veranderd. Dat komt voor een heel groot deel door mijn zoon.

Vroeger was ik onzeker. Veel zelfvertrouwen had ik niet en een klein beetje kritiek deed me al serieus wankelen of in paniek slaan. Vandaag ben ik zeer zelfzeker. Ik sta stevig in mijn schoenen en weet goed wat ik kan én waar ik minder sterk in ben. Ik ben supertrots op wie ik ben. Ik weet dat ik wat speciale kantjes heb en dat sommige mensen me misschien een tikkeltje 'anders' vinden. Dat vind ik goed, ik hou van mijn 'eigenheid'. En ja, dat heeft met Emil te maken.

Want hij heeft me de voorbije vijf jaar zo zelfzeker gemaakt. Uiteraard zit 'ouder en wijzer worden' er ook voor iets tussen. Ik wijt het ook voor een groot stuk aan de manier waarop mijn zoon met me omgaat. Hij draagt me op handen en ik voel me vaak zijn 'godin'. Vrijwel elke dag geeft hij me een complimentje: dat ik er mooi uitzie, dat ik een leuke trui aan heb, dat ik een toffe nieuwe handtas heb... Misschien ben ik een naïeve bees en doet hij dat alleen om dingen gedaan te krijgen van mij. Velen zeggen mij: wacht maar tot binnen een paar jaar, dan zal hij dat niet meer doen... Wel, ik geloof dat niet. Ik weiger het te geloven. En dan nog, als het zo zal zijn, dan zullen we dat dan wel zien en ermee omgaan.

Vandaag geniet ik enorm van de positieve aandacht die Emil me schenkt. Van het gevoel dat hij me geeft dat ik een goeie mama ben. Een leuke mama, met wie hij graag tijd doorbrengt. Een mama die hij mooi en cool vindt. Ijdel als ik ben, zet dat me aan om extra mijn best te doen om een toffe, moderne en sportieve mama te zijn. Ik kleed me sowieso graag leuk en verzorg me goed. Maar voor mijn zoon doe ik met plezier een extra 'efforke' om geen saaie trees te zijn.

De manier waarop hij met me omgaat, zorgt ervoor dat ik heel graag bij hem ben. Dat ik bewust tijd 'reserveer' voor hem in mijn agenda om leuke dingen te doen en er samen op uit te trekken. Ik geniet intens van die momenten en van de little things die dan ons pad kruisen: schelpkes zoeken op het strand, liedjes meekwelen met de radio, samen iets drinken in een cafeetje... En ik mis hem wanneer hij er niet is. Ik hou van mijn momenten voor mezelf en ik kan hem goed achterlaten, dat zal wellicht nooit veranderen. Maar vroeger miste ik hem dan niet zo, vandaag echt wel (ik verschiet soms van mezelf daarin) en ik ben altijd blij wanneer hij weer thuis is.

Emil heeft me veranderd doordat hij op veel vlakken het beste (of alleszins het betere) in mij naar boven haalt. Hij zorgt dat ik af en toe stilsta bij ogenschijnlijk banale dingen en de wereld op zijn nuchtere, verwonderde manier bekijk. Dat is goed voor iemand als ik, die vaak de neiging heeft om maar door te doen zonder te stoppen... Door hem heb ik geleerd om wat minder planmatig te zijn, en ook dat kan geen kwaad. Ik geef toe dat ik meestal goed vloek in mezelf als hij eens ziek wordt - wat gelukkig niet vaak gebeurt - omdat mijn strikte werkplanning dan in duigen valt. Maar ik schik me altijd met plezier - ik heb nu eenmaal die flexibiliteit, als zelfstandige - en ben achteraf telkens blij dat ik het heb kunnen doen voor hem.

Ik vind mezelf geen 'typische moederkloek' omdat ik zoveel tijd voor mezelf nodig heb. Ik vind mezelf soms wat egoïstisch op dat vlak. Maar tegelijkertijd zorg ik ontzettend graag voor mijn zoon en het is door mijn momenten voor mezelf dat ik veel energie en inspiratie krijg om een goeie mama te zijn. Emil is trouwens ook heel zorgzaam voor mij. Hij voelt perfect aan wanneer ik me niet zo goed voel, hij laat me dan wat met rust. Of als ik hem eerlijk zeg dat ik me niet zo lekker voel, vraagt hij na een tijdje of het al wat beter met me gaat. Of dan zegt hij: "Kom, we gaan naar buiten mama. Als we iets leuks doen, ga je je snel beter voelen." Zo heb ik het hem immers zelf geleerd...

Als papa weg is, zegt hij: "Ik ben nu de man in huis dus ik ga voor je zorgen, mama." Vorige week was Pieterjan op shortski en ik had Emil een tijdje geleden beloofd dat hij dan de vrijdagavond bij mij in 'het grote bed' mocht slapen. Hij kon zijn geluk niet op toen het eindelijk zo ver was. Hij was zo blij dat hij naast mij mocht liggen. Ik voelde me toen heel speciaal. Ik had een lastige dag achter de rug maar Emil maakte dat op slag goed. Zo gaat het wel vaker op een slechte dag.

Een moeder en haar zoon, dat is iets heel bijzonders, wordt vaak gezegd. Ik weet niet of het bij alle jongensmama's zo is maar bij Emil en mij alleszins wel. "Ik ben mom's boy," zegt hij vaak vol trots, zoals op zijn sweater staat. Dan begin ik te blinken en voel ik me zo goed. Dan denk ik, in al mijn zelfzekerheid: hij is inderdaad van mij. Mijn zoon, mijn jongen en vooral: mijn allerbeste maat. En ik maak me sterk, heel sterk, dat ik voor hem ook altijd op de eerste plaats (of toch zeker in de hoogste regionen) zal staan.

He rocks my world.
Hij brengt me aan het lachen, zelfs op very shitty days.
Hij mag mij altijd wakker maken of storen, no matter what.
Hij inspireert mij, hij motiveert mij.
Hij is mijn aller-aller-allerbeste maat.
En dat het nog zoveel leuker gaat worden dan het nu al is, daar ben ik 100% zeker van.

Oeps, deze blog is een beetje meliger uitgedraaid dan ik had gedacht en ik heb in de laatste vijf lijnen wel heel wat clichés de revue laten passeren over een moeder en haar zoon... Maar kijk, soms loopt het nu eenmaal anders dan je het had verwacht of gepland. En dat is maar goed ook. Anders zou ik vandaag, op Emils vijfde verjaardag, niet zo'n superhappy mama zijn als ik nu ben.

Happy birthday, lieve Miely boy.
Love you.
Xxx
Mama

De ouderzonde van deze week vind ik niet zo'n makkelijke. Het thema is 'luxuria' ofwel 'onkuisheid'. De vraag die gesteld wordt, is: wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner nu je in de eerste plaats vooral 'ouder van...' bent?

Mezelf graag zien, dat valt me niet zwaar. Daar schreef ik onlangs nog dit en dit over. Ik ben zelfs een pak zelfzekerder geworden sinds ik mama ben. Ik heb me sinds Emils geboorte op geen enkel moment uitsluitend 'mama' gevoeld. Ja, ik ben soms moe en ik weet geregeld niet waar mijn kop staat maar dat heb ik vooral aan mezelf te danken. Aan mijn drang om altijd bezig te zijn zonder mezelf wat rust te gunnen. Het heeft weinig met mijn rol als mama te maken. Trouwens, mijn rusteloosheid en 'bezige natuur' maakt deel uit van wie ik ben, ik word er heus niet ongelukkig door.

Ik ben heel graag mama en Emil is het allerbelangrijkste in mijn leven. Daarnaast voel ik me evenzeer dochter, zus, tante, vriendin, onderneemster, blogger, loopster... Ik heb veel tijd voor mezelf en voor de dingen die me boeien: mijn job, mijn blog, sporten, op stap gaan, afspreken met vriendinnen, culturele activiteiten... Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid en mijn eigen ding kunnen doen. Pieterjan gunt me dit volledig omdat hij zelf ook zijn eigen 'bezigheden' heeft. Dat is zo van in het begin van onze relatie en we hebben daar nooit problemen mee gehad. Vrij zijn en mezelf ontplooien helpt me om mezelf graag te zien.

Emil weet heel goed dat mama hard werkt omdat ze haar werk met hart en ziel doet. Mama gaat geregeld op zwier, mama staat al eens een uur in de badkamer en mama heeft om de 2 dagen haar looptoertje nodig... Hij heeft het nooit anders geweten en vindt het prima zo. Hij geniet des te meer van de dingen die we samen doen, zoals onlangs een tripje naar Gent met ons drie.

Ik merk dat er veel vrouwen/mama's zijn die het moeiijk vinden om zichzelf graag te zien. Ik heb dat dus niet... Ik vind dat ik supergoed bezig ben met Text Fairy, ik ben een goeie loopster, ik ben een supermama voor Emil, ik ben een zorgzame dochter en vriendin, ik verzorg me goed en ben heel blij met de vrouw die ik in de spiegel zie... Daar is toch niks arrogants of dikkenekkerigs aan?

Waar ik wél aan moet werken, is de tijd die ik uittrek voor Pieterjan en mezelf. Wij gaan geregeld samen uit eten of op minitrip (bv. naar de sauna) of citytrip (in oktober gingen we 5 dagen naar Rome). Maar vroeger - ik spreek over een tweetal jaar geleden - deden we zo'n dingen vaker. We hadden ons bij Emils geboorte voorgenomen om elke maand minstens één keer op dinner date te gaan. We slaagden daar altijd in maar de laatste tijd is het fel verminderd. Het is een beetje onze eigen fout. We hebben allebei een zodanig drukke agenda, gevuld met zowel activiteiten voor onszelf als gemeenschappelijke afspraken (bv. feestjes bij vrienden, familie-aangelegenheden...). En het eerste wat wij blijkbaar skippen bij een overvolle agenda, zijn onze momenten voor ons twee. Omdat die nu eenmaal het makkelijkst zijn om te verplaatsen, zeker?

Niet goed hé, want ze zijn zo belangrijk en dat weten we natuurlijk ook wel (duh). Het is dus een beetje dom van ons maar vermoedelijk 'sterker dan onszelf' en ook wel de makkelijkste oplossing. Het is ook zeker niet dat we geen opvang hebben voor Emil of zo. Er zijn babysits genoeg en hij gaat met plezier ergens logeren, die koter van ons.

Elkaar veel vrijheid geven, zoals wij doen, is goed en het helpt ons om gelukkg te zijn. Maar tegelijk is het ook tricky omdat we daardoor soms 'vergeten' om voldoende tijd te voorzien voor elkaar. Zo werken we onszelf wat in nesten... Ik leef dus op dat vlak wellicht een beetje 'in zonde', daar ben ik me van bewust. Ik werk eraan maar ik heb al ondervonden dat het niet eenvoudig is. Maar moeilijk gaat ook natuurlijk, dat heb ik zelf al meermaals bewezen denk ik...

Hoe zit dat bij jou? Vind jij het makkelijk om jezelf graag te blijven zien als mama en om voldoende tijd uit te trekken voor je partner? Ik ben benieuwd!

Love, Josie xo

Deze post had eigenlijk gisteren moeten verschijnen. Maar je kent dat hé, het was een beetje druk en daarmee is het met een dagje vertraging. Soit, ik breng graag nog eens een overzicht van waar ik zoal mee bezig was/ben de laatste week! Ik ging onder andere met Emil naar het wassalon om mijn dubbele donsdeken een goeie wasbeurt te geven. Een zeer fascinerende gebeurtenis, zoals je kan zien op de foto hieronder. Maar er was nog veel meer...

GEKEKEN
Op tv volg ik eigenlijk niks, zelfs Temptation vind ik het zien niet meer waard... Op Netflix kijk ik naar The Crown, mijn guilty pleasure als ik alleen kijk. Enfin, zo guilty is dat niet want 't is echt wel een topserie. Ik ben bijna rond ermee, zo jammer! Met Pieterjan heb ik de Duitse reeks Dark uitgekeken (er is nog maar 1 seizoen). Heel spannend en speciaal, we hebben er graag naar gekeken. Mij deed het wel vree aan Stranger Things denken maar daar kan het toch niet aan tippen hoor... Nu kijken we samen naar Casa de Papel, een Spaanse serie over een bankoverval. Ik had het niet verwacht maar ik vind het echt de max! Als ik 's morgens weet dat we 's avonds gaan kijken, ben ik zelfs al een beetje nerveus, zo meeslepend is het! Het is in het Spaans, dat is ook eens wat anders dan altijd dat Engels. Een aanrader!

GEKOCHT
Na lang zoeken en twijfelen heb ik me dan toch nog eens een nieuwe handtas aangeschaft. Ik vind dat altijd zo moeilijk hé! Een tas moet groot genoeg zijn voor al mijn gerief, maar toch ook draagbaar en praktisch. Er mogen niet te veel tierlantijntjes, franjekes en frullekes aanhangen want ik hou daar niet van. Bovendien moet ze goed passen bij al mijn outfits want ik heb graag één tas voor alle gelegenheden zodat ik niet steeds mijn wisselen en mijn spullen moet versteken. Ik vond een supermooie, eenvoudige tas bij The Shop. Daar hebben ze leuke kledij en accessoires, een tikkeltje 'anders' en toch heel betaalbaar. Ik ben er vree content mee! Emil heeft ook al meermaals gezegd dat hij mijn nieuwe tas heel mooi vindt. Die jongen heeft smaak, zeg ik u!

OOK NOG GEKOCHT
Emil was jarig vorige week dinsdag. Uiteraard werd hij langs alle kanten overladen met cadeaus, dat hoort er nu eenmaal bij... Op zijn verjaardag brachten we een bezoekje aan de kringloopwinkel. Ik had nog wat spullen die ik er wilde afzetten en ik kijk dan altijd graag eens naar de meubeltjes, in de hoop een vintage kastje of iets dergelijks op de kop te tikken. Emil vindt het daar de max, hij snuistert altijd wat rond in de speelgoedrayon dus ik ben dan vree op mijn gemak. We hadden afgesproken dat hij iets mocht kiezen van 1 euro. Hij ging naar huis met een kikker-spelletje van 50 cent en een knuffelbeer van 25 cent (dus zijn budget was niet eens op, haha). Zotcontent was hij met zijn kringloopvondsten! De beer is sindsdien zijn beste vriend om mee te slapen (ik heb hem wel nog eens extra gewassen, de neat freak in mij kan dat anders niet aan). Ik vond het wel leuk om te zien dat hij zo blij kan zijn met kleine dingen omdat hij op veel vlakken toch wel heel verwend is. Maar zijn totje op de foto hieronder spreekt boekdelen...

BEZOCHT
Vorige week was het krokusvakantie en ging ik met Emil naar de expoGrote Kunst voor Kleine Kenners in Fort Napoleon te Oostende. Deze interactieve tentoonstelling is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van auteur Thaïs Vanderheyden. In het mooie, imposante fort maken kinderen op een leuke manier kennis met de grote werken uit de geschiedenis van de schilderkunst: Van Gogh, Picasso, Vermeer, Da Vinci, Botticelli... Ook voor mezelf vond ik het leerrijk om dit nog eens allemaal op te frissen, intussen is dat al 15 jaar geleden. Er is ook een actief doe-parcours in de kelder van het fort. Toen wij gingen was het superdruk dus ik heb wat moeite moeten doen om Emil zijn aandacht erbij te houden. Maar hij vond het heel leuk en hij was blij dat hij zich na de expo volledig kon uitleven in de catacomben (ook al was het er zeer koud maar een kind heeft daar weinig last van hé, voor mij was het even op de tanden bijten). Op de terugweg naar huis zei hij me alleszins dat hij het superleuk vond en een paar dagen later vroeg hij: "Dat was toch leuk hé mama, daar in Fort Napoleon met al die schilderijen?" Dus ja, ik denk dat ik wel van een geslaagde uitstap mag spreken. Je kan de expo nog bezoeken tot 15 april. Met een kind jonger dan 5 zou ik niet gaan, bij voorkeur zelfs 6 jaar denk ik.

BEWONDERD
De voorbije week was ik een paar keer in Gent. Op woensdag met Emil, toen gingen we naar de poppenkast van Pierke van Alijn (traditie in de schoolvakantie) en hadden we een heel leuke middag in de stad. Ook op vrijdag was ik in Gent voor een paar boodschappen. Ik kom daar zo graag hé, mijn roots liggen er aangezien ik opgegroeid ben in de Gentse rand (Destelbergen) en altijd naar school en 't unief geweest ben in Gent. Telkens als ik er ben, voel ik me nog steeds volledig thuis. En sta ik altijd weer versteld van de schoonheid van de stad en de wijze sfeer die er hangt. Ik woon intussen al meer dan 10 jaar in West-Vlaanderen maar mijn hart ligt toch altijd in Gent. Ik denk niet dat het rap gaat veranderen, en dat moet ook niet. Negenduust forever! Ik kijk al uit naar de volgende keer dat ik in Gent ben :-)

GENOTEN
De zon, mensen, de zon!!!!!! Na een aantal zeer donkere maanden laat het zonneke zich de laatste tijd steeds vaker zien. Ik ben daar zo blij om!!! Ik voel echt dat het licht en de zonnestralen me superveel deugd doen. Van zodra miss sunshine er is, probeer ik zoveel mogelijk naar buiten te gaan. Zelfs als het koud en winderig is, zoals vorige week, met een beetje zon erbij voelt het direct minder guur aan. De zon maakt me blij en ik voel echt de lente al. Misschien ben ik wat optimistisch maar een mens mag toch dromen en positief zijn hé! De komende dagen geven ze ook veel zonneschijn dus ik ben alvast vree in mijn nopjes!

GELEZEN
Gisteravond heb ik The Memory Bookuitgelezen. Ik was er al in bezig van in januari, het is best een dik boek. En doordat ik nu geregeld naar Netflix kijk 's avonds, lees ik iets minder. 't Is keuzes maken hé... Maar ik probeer sowieso elke avond een paar pagina's te lezen voor ik ga slapen, het ontspant me en het zorgt voor een goede nachtrust. Ik vond The Memory Book heel mooi. Het lees vlot en het is een ontroerend, sterk verhaal. Nu ga ik beginnen in Looking For Alaska van John Green, een van mijn favoriete auteurs. Ik ben heel benieuwd!

GEVIERD
Zoals elk jaar hebben we Emils verjaardag goed gevierd. Hij verjaarde in de vakantie en hij had dus sowieso een topweek (2 dagen bij mij, 2 dagen bij meme en 1 dag bij oma). Naar eigen zeggen verjaarde hij ook niet één dag maar wel de hele week... Zaterdag was het feest voor onze familie en het was supergezellig. Emil was zo blij dat iedereen er was, hij genoot zichtbaar! Uiteraard hoorde er ook lekkere verjaardagstaart bij én een foto van ons drie, zoals de traditie het wil. Zondag gingen we dan bowlen. Emil vroeg er al zo lang naar en we hadden het beloofd voor zijn vijfde verjaardag. We namen nog 3 vriendjes mee en het was echt wel plezant. De kindjes gingen er behoorlijk in op en ontpopten zich tot eersteklas streverkes. Leuk om te zien! Ik was wel blij toen ik 's avonds in mijn zetel kon neerploffen. Want een familiefeestje op zaterdag én een uitstap met 4 kinders de dag erna (ik ben dat niet gewend hoor als mama van één kind, zo'n bende!)... Daar word zelfs het grootste vat energie als ikzelf een beetje moe van ;-)

Deze week is een boeiende werkweek met een aantal leuke interviews en afspraken in mijn agenda. En donderdag ga ik lunchen met blogvriendin Kelly, joepie! Volgend weekend wordt ook weer tof want ik ga o.a. op dinner date met mijn vent bij Cantine Copine en zaterdag gaan we een dagje zaaaaaaaalig relaxen in de sauna terwijl onze Miely op zwier is naar de Efteling met zijn meter. Dus ik heb schone vooruitzichten hé!

Love, Josie xo

We zitten intussen al in week 4 van de #ouderzonden blogreeks. Ik schreef eerder al over superbia, avaritia en luxuria. Deze week is het de buurt aan invidia, ook wel bekend als 'jaloezie' of 'afgunst'. Wat zou je direct overnemen van andere ouders, moest je kunnen? Daar heb ik de voorbije dagen veel over nagedacht.

Het antwoord is eenvoudig: eigenlijk niks. Begrijp me niet verkeerd, het heeft niks met arrogantie te maken. Het komt doordat ik blij ben met wat ik heb en me goed voel bij de manier waarop ik Emil opvoed en het ouderschap aanpak.

Ik kijk natuurlijk veel naar andere ouders en hoe zij het doen. Logisch, want bijna iedereen in mijn vrienden- en kennissenkring heeft één of meer kinderen. Velen pakken het ouderschap (totaal) anders aan dan ik en dat is volledig OK.

Ik zou jaloers kunnen zijn op 'relaxte' mama's, die niet zo vreselijk perfectionistisch zijn als ik. Ik ben op alle vlakken gestructureerd en planmatig - wie mij een beetje kent, weet dat. Ook als mama hanteer ik strikte regels en ritmes en streef ik naar perfectie. Voor Emil werkt dat prima, mijn kind is supergelukkig, daar twijfel ik niet aan. Maar soms vervloek ik mezelf in al mijn geregel en geloop-van-hier-naar-daar en denk ik: hoe zalig moet het zijn om, zoals veel andere mama's, de boel eens te kunnen loslaten... Een beetje meer 'let it go', zoals ik onlangs zag op het toilet van een tof plekje in Brugge.

Ik zou jaloers kunnen zijn op crea-mama's die cupcakes bakken en samen uren knutselen met hun kind. Ik beschik niet over dergelijke talenten maar Emil vraagt er ook niet naar. Hij knutselt genoeg op school, in de opvang en tijdens kampjes. En weet je, ik ben creatief op mijn eigen manier... Op stap gaan naar zee en 'op survivalexpeditie' gaan in de duinen, dat vind ik ook behoorlijk inventief en Emil vindt het de max. Of hem meenemen tijdens een looptoertje en zoveel mogelijk rode auto's zoeken (ge ziet dat niet veel meer rijden hoor!) of zo stil mogelijk zijn zodat de honden (Emils favoriete diertjes #not) ons niet horen en niet beginnen te blaffen.

Er zijn mama's die bewust minder werken voor hun kind(eren) maar ook daar ben ik niet jaloers op. Ik kan die keuze ook maken als ik wil. Maar ik doe het niet, net omdat werken mij gelukkig maakt en dus ook een betere mama. Of mensen met een groot gezin, daar zou ik ook afgunst voor kunnen voelen. Omdat ik zelf ooit ook voor een tweede kindje wou gaan maar het helaas misgelopen is. Maar net door wat er toen gebeurd is en de nasleep ervan, heb ik beseft dat één kind perfect is voor mij. Dat ik gelukkig ben met 'mijnen Emil'. Ik focus op wat ik heb, niet op wat ik niét heb. De perfecte remedie tegen afgunst, als je 't mij vraagt.

Dus ja, ik heb misschien wel wat redenen om jaloers te zijn op andere moeders. Maar ik ben nu eenmaal een perfectionistische, ambitieuze mama en ik kan (én wil) mezelf niet veranderen. Daarom ben ik niet jaloers op alle 'andere' ouders. Ze zijn anders, maar niet beter en zeker ook niet slechter dan mij.

Je moet weten dat elke vorm van jaloezie mij vreemd is, op alle vlakken. Vroeger had ik dat wel meer, toen ik nog onzeker was (we spreken over een kleine 10 jaar geleden). Maar vandaag ben ik zelfzeker en daarmee is mijn neiging tot afgunst verdwenen. Ik bewonder veel mensen om wie ze zijn en wat ze doen maar daarom wil ik nog niet hun leven of bepaalde aspecten daaruit overnemen. Op werkvlak, bijvoorbeeld, ontmoet ik heel wat andere getalenteerde freelance copywriters. Ik voel me niet meer of niet minder dan hen. Ik ben goed op mijn manier.

Doordat ik geloof in mezelf, heb ik geen last van jaloezie. Dat geldt ook op materieel vlak. Een sjieke voiture, de allernieuwste iphone, dure kleren: ik vind dat allemaal vree leuk voor anderen maar daar houdt het op voor mij. Ik werk hard voor mijn centen en ik kan er goed mee leven. Ik heb alles wat ik nodig heb, waarom zou ik meer willen en mezelf constant vergapen aan wat anderen hebben en ik niét?

Ik ben me er goed van bewust dat ik hamer op ritme en structuur in de opvoeding van Emil omdat ik nu eenmaal zelf zo ben. Dat is toch logisch? Soms ben ik boos op mezelf omdat ik altijd met zoveel bezig ben en nooit rust. Maar ik denk dan snel: ik zou niet 'anders' willen zijn want ik ben supergelukkig met mijn drukke, planmatige zelf. Zo is het ook met mijn moederschap. Soms denk ik: vrouwmens, relax en laat dat kind eens zijn gang gaan. Maar dan ben ik niet wie ik ben en daar wordt niemand beter van.

Ik spiegel ik me absoluut niet aan andere mama's, ik heb dat nooit gedaan. Ik vind het wel boeiend om te zien hoe zij het aanpakken met hun kroost. Soms geven andere mama's mij tips of inspiratie (en omgekeerd). Maar au fond wil ik niks veranderen aan mijn eigen moederschap en de manier waarop ik Emil opvoed. Waarom zou ik? Emil is een gelukkig, welopgevoed en blij kind. En hij ziet mij graag.

Dat ziet nu toch het kleinste kind? ❤❤❤❤

Als ik zeg dat ik niks wil overnemen van andere ouders, heeft dat dus niet met arrogantie te maken. Het is niet dat ik denk dat ik het beter doe. Ik doe het op mijn manier, de manier die werkt voor mij. Andere ouders doen het op hun manier. Ik vind het juist boeiend dat we allemaal anders zijn. Dat is trouwens een waarde die ik aan Emil probeer mee te geven: wees blij met wie je bent, met wat je hebt en spiegel je niet te veel aan anderen. Maar daar kunnen we het misschien in een andere blog nog eens over hebben!

Hoe zit dat bij jou? Ben jij soms jaloers op andere ouders?

Love, Josie xo

Ik zag de laatste dagen bij veel bloggers deze leuke tag passeren, bijvoorbeeld bij Kelly, Joni en Talitha. Ik neem hem graag over, 't is een leuke manier om je wat meer te vertellen over mezelf!

10 DINGEN OVER MEZELF
copywriter - boekenwurm - loopverslaafd - perfectionistische controlefreak - gedreven - down to earth - it's not a diet, it's a lifestyle - zomermens - vrijheid blijheid - altijd bezig

9 DINGEN DIE IK LEUK VIND
de dag plukken - de zee zien, horen en ruiken - zon zon zon op alle mogelijke manieren - wandelen in de bergen - een boek dat me volledig meesleept - mijn kersenpitkussentje (incl. de muffe geur die erin hangt)

8 DINGEN DIE IK NIET LEUK VIND
verkleumde vingers - regen - zure en zagende mensen - racisme en onverdraagzaamheid - gaan tanken (en gegarandeerd met stinkpollen het tankstation verlaten) - binnen zitten als buiten de zon schijnt - tandartsen - ramen wassen

7 PLEKKEN WAAR IK GRAAG BEN
bij mijn mama thuis - aan mijn bureau - aan de zee - overal waar het zonneke schijnt - mijn geliefd gent - in mijn auto met de radio vollen bak aan - ergens aan het lopen

6 MANIEREN OM MIJN HART TE WINNEN
mij respecteren zoals ik ben - gedreven zijn met een duidelijk doel in het leven - een open geest hebben - positief denken en kunnen relativeren - liever af en toe een bloemeke of iets kleins dan grote dure cadeaus voor mij kopen - mij inspireren en motiveren

5 PLAATSEN WAAR IK NOG TERUG HEEN WIL
Opnieuw: Los Angeles - Yellowstone National Park - San Francisco
Voor het eerst: Ijsland - Zuid-Afrika

4 DINGEN WAAR IK NIET ZONDER KAN
mijn loopschoenen - gezond eten - af en toe een beetje zon - een douche om de dag goed te starten

3 LIEVELINGSLIEDJES
Mr. Brightside (The Killers) - Everybody's Free (Baz Luhrmann) - Runaway (Galantis)

2 WENSEN
voor altijd gezond, fit en energiek (zowel ikzelf als de mensen die ik graag zie) - een beetje minder gejaagd leven en een beetje meer rust vinden

1 LAATSTE WOORD
Het zijn er 2: wear sunscreen (en klik eens door ook, 't is de moeite)

Doe je ook mee? Laat het maar weten in de comments hieronder en dan kom ik zeker lezen!

Love, Josie xo

We zitten al in week 5 van de 7 'ouderzonden'. Deze week is het de beurt aan het thema 'gula', ook wel bekend als vraatzucht, gulzigheid of onmatigheid. De vraag waar het om draait: wat kan je je kind nooit weigeren?

Er zijn eigenlijk maar weinig dingen die ik Emil weiger. Om de simpele reden dat er gewoon niet veel te weigeren valt. Emil vraagt zelden onredelijke dingen waarop ik niet anders dan 'neen' kan zeggen. Hij vraagt bijvoorbeeld geen peperduur speelgoed of kleren. Wanneer we in de winkel lopen, smeekt/eist hij niet om speciale dingen in de kar te hijsen. Zo nu en dan kiest hij zelf wel koekjes voor op school waar ik niet 100% achter sta maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Sowieso mag het niet met chocolade zijn want dat mag niet op school dus zeer exuberant kan het dan al niet worden hé. Ik kan me niet herinneren dat hij in de supermarkt al eens een scène heeft gemaakt omdat ik hem iets moest weigeren waar hij zijn zinnen op gezet had.

Wat ik wél weiger, is wanneer hij een snoep of koek vraagt net voor of na het eten, of frisdrank. Het is niet dat dat hier niet toegelaten is - ik ben niet heiliger dan de paus - maar frisdrank krijgt hij sowieso enkel eens in het weekend en een snoep alleen tussendoor én als hij al zijn eten opgegeten heeft. Boterhammen met choco komen enkel op tafel bij het ontbijt dus als hij dat 's avonds vraagt, krijgt hij van mij een dikke vette nee in return. Maar hij weet dat eigenlijk heel goed. Af en toe probeert hij het wel maar hij aanvaardt mijn 'nee' meteen omdat hij het maar al te goed snapt. Hij maakt daar dan verder ook geen spel van.

Idem met de televisie. Vaak weiger ik om die aan te zetten wanneer hij dat vraagt. Hij mag gerust tv kijken maar uiteraard niet van 's morgens tot 's avonds en beperkt tot een uurtje per 'sessie'. Ik geef dan duidelijk aan tot wanneer (hij kan de ovenklok lezen en heeft ook zelf een uurwerk) en opnieuw: dat werkt perfect. Het draait allemaal om een evenwicht vinden en ik heb de indruk dat een kind van 5 dat al goed snapt.

Wat ik wel merk van mezelf, ik dat ik mijn 'nee' vaak compenseer. Als we bijvoorbeeld in een speelgoedwinkel lopen en Emil vraagt of hij iets mag kiezen, dan weiger ik eerst resoluut (want ja, zo hoort dat hé). Maar vaak 'plooi' ik een paar seconden later al door te zeggen dat hij iets kleins mag kiezen van maximum 5 euro. En dan is hij zot content. Ik doe dat om mijn schuldgevoel weg te werken denk ik, al hoef ik me daar helemaal niet schuldig over te voelen en dat weet ik ook wel... Ik kan sowieso moeilijk nee zeggen, op alle vlakken. Maar ik heb dus geluk dat Emil heel makkelijk is, anders zou dat niet goed komen denk ik ;-)

Mijn visie is: ik heb de mogelijkheid om mijn kind veel te geven dus dan doe ik het. Het is niet dat ik dure dingen of overbodig materiaal voor hem koop. Maar als hij iets graag wil en ik vind dat hij het verdient en/of het kan gebruiken, dan koop ik dat gewoon voor hem. Ik wil mijn kind het beste geven, dat is naast het feit dat ik het doodgraag doe een van de redenen waarom ik hard werk. Ik let er wel op dat ik hem door mijn gulheid niet te veel verwen. En dan nog, ik ben niet tegen verwennen. Ik ben wel anti 'bederven' en 'rot verwennen'. Maar ik vind niet dat ik dat doe, al vinden anderen dat misschien wel. But then again, ik trek me dat niet aan want het werkt hier wel goed. Dat ik 'maar'één kind heb, zorgt er misschien ook voor dat ik hem meer geef en weinig weiger. Dat weet ik niet...

Wat ik wil zeggen is: lopen we in de stad en komen we een draaimolen tegen, dan mag Emil daarop zonder dat hij moet smeken (en ja, niet één keer maar meestal drie keer, flosjbeurten niet meegerekend). Als we aan zee zijn en hij wil graag een ijsje, dan zeg ik eigenlijk nooit neen. Ik denk daar gewoon ook niet over na. Het zou anders zijn moest hij mij tijdens één tripje aan zee vragen om een ijsje, een pannenkoek, daarna nog een pak friet én een traktatie uit de speelgoedwinkel. Maar een dergelijk scenario maak ik nooit mee, gelukkig maar!

En ja, natuurlijk weger ik Emil nooit liefde en knuffels. Ik ben nochtans geen knuffelaar, ik ben vrij afstandelijk van aard en niet zo affectief. Maar met Emil heb ik dat dus wel, ik vermoed dat dit eigen is aan het moederschap/ouderschap. Ook aandacht weiger ik hem nooit. Hij heeft op dat vlak zeker niet te klagen. Zoals ik eerder al schreef, ben ik er niet altijd. Ik werk veel en graag, ga vaak sporten, ben geregeld weg... Maar ik ben er altijd als ik er moet zijn en ik mis geen enkel belangrijk moment. We spenderen voldoende leuke momenten samen dus qua aandacht en quality time is Emil met zijn poepke in de boter gevallen.

Ik weiger niet veel maar ik heb het gevoel dat ik een prima evenwicht heb gevonden tussen veel geven en af en toe eens diplomatisch 'neen' zeggen. Bij ons werkt dat perfect dus laat ons het vooral zo houden. Maar ik kan me goed voorstellen dat andere ouders meer weigeren of het bewust anders aanpakken...

Laat gerust weten hieronder hoe jij hierover denkt! Of link door naar je eigen blogpost, dan kom ik graag lezen.

Love, Josie xo

Om gezond en evenwichtig te eten is het belangrijk dat je zorgt voor kleur op je bord. Elke kleur heeft namelijk bepaalde gezondheidsvoordelen. Dus hoe meer kleuren van gezonde voedingsproducten je combineert in één maaltijd, hoe meer goede voedingsstoffen (vitamines, mineralen, eiwitten, vezels, antioxidanten) je binnen krijgt. Los van de 'wetenschappelijke uitleg' vind ik het gewoon leuk en lekker als er kleurtjes op m'n bord liggen! Ik heb per kleur een top-3 gemaakt van mijn favo healthy food items. Misschien kan ik je inspireren om ook te gaan eten volgens de kleuren van de regenboog!

Een gezond eetpatroon bevat in de eerste plaats veel verse groenten en fruit, noten, zaden en pitten en (plantaardige) zuivel. Mijn kleuren zijn dus gelinkt aan die producten want het is natuurlijk wel de bedoeling om wat healthy inspo te geven hé... Je hoeft trouwens niet elke kleur in elke maaltijd te verwerken. Gewoon veel variëren en experimenteren, je zal (hopelijk) snel ondervinden hoe leuk en lekker het is!

ROOD

1. Aardbeien: een echte classic, ik vraag me af of er mensen zijn die überhaupt geen fraisekes lusten?
2. Tomaten: er gaat nauwelijks een dag voorbij dat ik géén tomaten eet, bv. kerstomaatjes als snack, 'gewone' tomaten in een salade, verwerkt in een sausje... Tomaten zijn goed voor je hart dus dat is mooi meegenomen hé!
3. Watermeloen: zalig in de zomer! Op een warme dag kan watermeloen zoooooo enorm smaken, lekker koud uit de ijskast en smullen maar!

ORANJE

1. Appelsienen: mijn favoriete Vitamine C-bommetjes. Ik heb wel liefst een sinaasappel om te eten, vers appelsiensap drink ik niet vaak. Dan vind ik de smaak gewoonweg minder lekker en intens.
2. Wortels: idem als voor tomaten. Ik eet héél vaak rauwe worteltjes als snack. Klein detail: tijdens mijn zwangerschap lustte ik geen wortels meer, echt raar. Ik vond het superjammer maar ik werd echt kotsmisselijk bij de gedachte aan wortels (idem voor appels trouwens).
3. Pompoen: in de herfst en de winter kan ik mij een ongeluk eten aan pompoen. Gegrild in de oven of verwerkt in een stoofpotje: yummie!

GEEL

1. Macadamianoten: mijn lievelingsnoten, samen met pecannoten. Ze zijn heel calorierijk door de massa's goede vetten die ze bevatten. Je moet er dus geen hele zak van eten (sowieso niet van eender welk type noten). Maar een paar macadamia's volstaat al om te genieten van hun heerlijke, volle smaak.
2. Ananas: ijskoude ananas, dat vind ik zooooo lekker en verfrissend op een warme dag! Ik kan mij daar echt een halve indigestie in eten...
3. Gele kiwi: ik eet elke dag een groene kiwi (zie hieronder) maar ook van de gele variant ben ik grote fan. Ik vind gele kiwi's totaal anders smaken, veel zoeter en ze zijn ook zachter. Emil eet er hier elke ochtend eentje (want hij houdt niet van de groene, kleuters hé...).

GROEN

1. Broccoli: Zowel warm als koud in een slaatje, ik vind broccoli megalekker. Velen zijn er geen fan van (of van de geur) maar ik zou het zelfs 'uit het vuistje' eten!
2. Kiwi: ik eet elke ochtend een kiwi bij het ontbijt. Ik doe dat al jaren en het helpt om mijn spijsvertering/darmflora op gang te brengen, samen met veel water en een kop zwarte thee. Pas daarna eet ik mijn ontbijt (havermout). Los daarvan zijn kiwi's gewoon ook lekker!
3. Avocado: toegegeven, avocado wordt vaak 'gehypet' en ik vind dat een pure avocado weinig smaak heeft. Maar je kan er vanalles mee maken en ik breng avocado meestal op smaak met wat olijfolie, citroensap (voorkomt ook dat hij bruin wordt), peper en zout. Dan vind k het superlekker, bijvoorbeeld in een slaatje of geprakt op een boterham of toast. Avocado's zijn een uitstekende bron van gezonde vetten.

WIT

1. Kokosmelk: ik eet lactosevrij dus ik drink sowieso veel plantaardige melk (amandelmelk, cashewmelk, macadamiamelk, hennepmelk, chufamelk...). Kokosmelk is mijn absolute numero uno, zowel de volle versie (de 'echte', romige kokosmelk) als de lichtere variant met minder vet (bv. van Koko Dairy Free, Ecomil of Alpro).
2. Kokosyoghurt: ik ben een coco lover - valt het op? - want ook kokosyoghurt staat in mijn 'witte top'! Ik eet vaak die van Alpro maar het nadeel vind ik het hoge gehalte aan toegevoegde suikers. De lekkerste is de kokosyoghurt van Koko Dairy Free, die bevat meer vetten (maar wél de goeie soort) en is sojavrij.

3. Cashewnoten: bij mijn 'gele favorieten' stonden al macadamia's (hoewel je misschien kan vinden dat die ook wit zijn), mijn geliefkoosde witte noten zijn toch wel cashews. Ik eet ze uit het vuistje, verwerkt in eenpansgerechten, in gebak en koekjes, in vegan notenkaas...

BLAUW & PAARS

1. Blauwe bes: mini smaakbommetjes vol vitamines en antioxidanten. Ik heb er de laatste weken zeer veel gegeten omdat je een extra zakje Vitaminis-stickers kreeg bij aankoop van een pot blauwe bessen van 500 gram :-)
2. Aubergine: een beetje zoals met avocado, op zich heeft een aubergine niet zoveel smaak. Maar als je het juist verwerkt is het wél lekker. Aubergine is een van mijn favo ingrediënten in groentestoofpotjes en wokgerechten. Ook gegrild is het heerlijk!
3. Rode ajuin: eet ik liever (én vaker) dan gewone ajuin omdat ik vind dat er veel meer smaak in zit. En ik hou van de mooie paarse toets die rode ajuin aan mijn gerechten geeft, een kleurrijk bordje smaakt toch des te meer!

BRUIN

1. Amandelnoot: als vegetariër eet ik veel noten. Amandelen vind ik superlekker én ze zijn een van de beste bron van Vitamine E. Dit zou helpen om bepaalde kankers en hart- en vaatziekten te voorkomen en het zou bijdragen tot een goed cholesterolniveau.
2. Pecannoot: nog een laatste noot om het af te leren... Pecans zijn verslavend lekker! Ze hebben een ietwat zoetige smaak en zijn lekker crunchy. Ik kan er maar heel moeilijk aan weerstaan. Ze zijn dan ook samen met macadamia's mijn absolute lievelingsnoten!
3. Haver- en speltvlokken: ik ontbijt elke dag met overnight oats. Het is voor mij de beste, lekkerste, meest energieke start van de dag. Ik wissel af met speltvlokken in plaats van haver (op dezelfde manier gemaakt, dus met kaneel en plantaardige melk opgewarmd) omdat spelt een ietwat andere smaak heeft en ik het merkelijk lichter verteerbaar vind.

Hou jij ook zo van kleurtjes op je bord? Wat is jouw favoriete rainbow food?

Love, Josie xo

Het thema in de 'ouderzonden' blogreeks van deze week is 'ira', of 'woede'. Wanneer word ik boos op Emil? Wat moet hij uitvreten om mij eens goed kwaad te krijgen?

Eerst en vooral vind ik van mezelf dat ik veel geduld heb. Ik word niet snel boos, gewoon omdat ik vind dat boosheid vaak niet veel oplost. Integendeel, het kan de zaken veel erger maken dan ze al zijn... Maar dat neemt niet weg dat ik soms ook eens mijn geduld verlies met Emil. En wel in deze situaties...

Als hij te traag is naar mijn goesting. Ik lees bij veel andere ouders dat hun kind(eren) soms ook zo tergend traaaaaaag kunnen zijn. Emil is in hetzelfde bedje ziek. Vooral dan op momenten dat het vooruit moet gaan, bv. als we dringend weg moeten en meneer moet nog op 't gemak een kakske doen. Of het is tijd om naar school te gaan en hij is plots vergeten hoe hij een trui moet aandoen. Ik ben zelf nogal van 'het strak geplande type' dus je kan je voorstellen dat het dan wel eens botst...

Als hij niet wil opruimen. Ik hou van orde en netheid (Monica Geller uit 'Friends' zou mjn tweelingzus kunnen zijn). Ik ben al veel 'gematigder' geworden sinds ik mama ben en ik zie veel rommel en rondslingerend speelgoed in schreeuwerige kleuren door de vingers. Maar mijn regel is: op het einde van de dag, voor het slapengaan, wordt alles (min of meer) opgeruimd. Emil kan zo van die dagen hebben dat hij echt zijn volledig speelgoedarsenaal tevoorschijn haalt. Geen probleem voor mij maar dan heeft hij het 's avonds natuurlijk dubbel en dik vlaggen. En dan begint het gemekker: maar ik ben zo moehoehooooeeee mamaaaa. En ik moet altijd zoveel opruimen van jou! Als hij daar dan zo zit, met een bakkes tot aan de grond te midden van al dat mooi speelgoed, kan ik echt wel boos worden. Het is niet dat hij het huis moet dweilen of alles tot in de puntjes moet opruimen, of dat hij anders veel 'taakjes' moet doen van mij. Maar ik vind het niet meer dan normaal dat hij opruimt. Op school moet dat ook en daar zal hij wel zo geen franke toot opzetten denk ik...

Als hij te competitief is. Emil is een echt streverke. Op zich is daar niks mis mee, hij heeft het wellicht deels mee van mij. Hij wil altijd goed doen en het beste van zichzelf geven. Hij is het liefst van al de eerste en soms stoor ik me daar wel aan. Een voorbeeld: voor zijn verjaardag gingen we bowlen met 3 vriendjes. Emil wilde zo graag winnen dat hij kregelig werd wanneer een van zijn vriendjes veel kegels om smeet. En dat hij begon te juichen en 'yes' gebaren maakte bij een slechte worp van een ander. Ik heb hem daar toen op gewezen want daar kan ik dus echt niet tegen. Het gebeurt vaak hoor, dat hij zich enkel focust op 'de eerste zijn'. Ik probeer hem dan telkens duidelijk te maken dat het niet altijd gaat om de beste te zijn, dat je gewoon moet doen wat je graag doet en je best moet doen... Als ik ergens gaan lopen ben, vraagt hij ook altijd of ik gewonnen ben. Voor hem staat 'meedoen aan iets' gelijk aan 'meedoen om te winnen'. Het is niet dat ik daar razend van word hé, maar ik vind het belangijk om hem duidelijk te maken dat het in het leven niet zo werkt :-) Anderzijds heb ik wel liever dat hij een strever is dan dat er echt geen pit en drive in hem zit, daar zou ik me veel meer aan ergeren!

Soms kan ik ook mijn geduld verliezen als hij moeilijk doet bij het eten, bv. champignons uit zijn lasagne vissen terwijl hij ze wel opeet in de spaghettisaus. Of als hij in de winkel vraagt om iets te kopen, bv. yoghurt met frambozen, en dan thuis weigert om ervan te eten omdat hij toch liever perensmaak wilde. Maar dat zijn kleine dingen die eigen zijn aan kinderen, denk ik. Ik kan echt wel veel verdragen van Emil maar ik merk dat ik vooral prikkelbaar ben als ik zelf moe ben. Dat is menselijk hé...

Sowieso vind ik het belangrijk om hem goed uit te leggen waarom ik boos ben. Als ik me kwaad maak, begint Emil in 99% van de gevallen te wenen. Ik zeg nooit 'lelijke dingen' tegen hem maar ik verhef mijn stem en hij is dat niet gewend van zijn anders zo geduldige moeder... Logisch dus dat hij schrikt en begint te wenen. Ik laat hem dan eerst 'uitwenen' en daarna neem ik hem bij me om uit te leggen waarom ik zo boos was. Ik vind dat heel belangrijk, dat hij dat weet. Hij is vijf en hij begrijpt het ook heel goed intussen, heb ik de indruk

Ik sta er ook op om elke 'woedebui' af te sluite met een kus en een knuffel. Ik kan sowieso niet lang boos blijven, ik vind dat ook niet nodig. Ik ga Emil bijvoorbeeld nooit naar bed of naar school laten gaan 'in ruzie'. Dat doe ik trouwens met niemand. Ik streef altijd snel naar een 'wapenstilstand'. Als er gezegd is wat er gezegd moet worden, moet je er mijns inziens niet over blijven mekkeren want zo maak je het er ook niet leuker op...

Word jij snel of vaak boos op je kind? Waar kan je absoluut niet tegen? Laat het gerust weten hieronder!

Love, Josie xo

Doordat ik vorige week op skiverlof geweest ben, is het hier deze week een beetje druk op werkvlak. Ik heb veel opdrachten en deadlines, waardoor er niet veel tijd overblijft om te bloggen. Maar omdat een mens ook af en toe eens moet pauzeren, maak ik graag een overzichtje van de kleine, leuke dingen die me de voorbije weken gelukkig maakten!

Wakker worden in de bergen met een magnifiek zicht op het dal. Dan is de dag bij voorbaat al geslaagd voor mij!

De dagen die alsmaar langer worden, en vanaf zondag is het zelfs nog een uurtje langer licht! #lentekriebels

Afspreken met mijn allerliefste Gent-vriendinnetjes en intussen een leuk nieuw plekje ontdekken. Bodo aan het Gravensteen is gezellig en lekker!

Eindelijk weer kunnen gaan lopen in korte broek, al is het nog wat fris aan de billekes. Maar mijn principe is lente = geen lange loopbroeken meer en ik ben een vrouw van mijn woord!

Een lange duurloop doen van 1u20min als voorbereiding op de Great Breweries en op geen enkel moment last hebben van kortademigheid of pijnlijke spieren. Da's 80 minuten genieten!

Weer kunnen gaan lopen na een weekje op de skilatten. Ik heb mijn loopschoentjes zo gemist!

Alle was en strijk die gedaan is na een weekje vakantie. #housewifegoals

Een vers notitieboekje 'inhuldigen'.

Positieve, lovende commentaren van klanten. Daar doe ik het voor als Text Fairy, elke dag opnieuw!

Een lange skilift nemen als de zon vollen bak schijnt.

Emil die zegt: "Mama, jij gaat meer dan 100 jaar worden want je eet veel gezonde groenten. Dat is goed want dan ga je lang mijn mama zijn."#smelt

Mijn skibotten uittrekken na een lange skidag. Onbeschrijflijk hemels gevoel!

Lezen in Looking for Alaska, een prachtig boek van mijn favoriete Amerikaanse auteur John Green.

Emil die 'zweeplift' zegt tegen de sleeplift.

In slaap vallen in de auto van de Alpen naar huis waardoor de terugreis ineens een pak sneller vooruitgaat.

Wat maakte jou gelukkig de afgelopen tijd? Deel het gerust hieronder, daar word ik ook blij van :-)

Love, Josie xo

We zijn intussen aanbeland bij de laatste ouderzonde! Met een beetje vertraging omdat ik vorige week op vakantie was... De laatste in het rijtje is 'acedia', ook bekend als 'gemakzucht', 'traagheid' of 'luiheid'. De vraag is hoe ik omga met de druk die van jongs af aan rust op mijn zoon. Doe ik mee aan de rat race of ben ik meer van 'we zien wel'?

Als ik eerst eens naar mezelf kijk, kan (en wil) ik er niet om liegen: ik ben een duracellkonijn en de rat race, da's mijn ding. Ik ben altijd met vanalles tegelijk bezig en ik wil het zo goed mogelijk doen. Wie mij kent, weet dat en ook de aandachtige lezer van deze blog heeft wellicht al door dat ik een perfectionistische bezige bij ben. Ik ben gewoon zo en ik vind het niet 'verkeerd' dat ik mezelf zoveel druk opleg. Uiteraard vervloek ik mezelf soms als ik mezelf weer eens aan het voorbijhollen ben maar in the end maken al mijn bezigheden en ambities mij gelukkig en geven ze me veel voldiening. End of story.

Wat Emil betreft, heb ik niet het gevoel dat er momenteel al veel druk op hem rust om uitstekend te presteren. Het spreekt voor zich dat hij flink moet zijn op school maar dat is geen enkel probleem. Ik vergelijk hem ook niet met andere kinderen. Ik weet dat veel andere ouders dat wel doen maar ik spiegel mezelf niet aan anderen dus ik doe het ook niet met mijn zoon. Een voorbeeld: Emil is 5 en slaapt nog met een pamper 's nachts. Ik weet dat de meeste van zijn leeftijdsgenoten al 'droge nachten' hebben maar hier is het echt nog niet aan de orde. Hij wordt gewoon niet wakker 's nachts om te plassen en ik vind het not done om hem 's nachts om de zoveel uur wakker te maken om naar toilet te gaan. Dan is hij doodmoe 's ochtends en wat heeft hij daar in godsnaam aan? Hij zal het wel leren als hij er klaar voor is, ik maak me er geen zorgen over. Andere mensen liggen er meer van wakker dan ikzelf, heb ik soms de indruk ;-)

Emil zit momenteel nog niet in de leeftijdscategorie van 'de hobby's', dat is voor binnen een jaar of twee. Ik vind het nu ook nog niet nodig, hij is tenslotte 'nog maar vijf'. Hij volgt zwemles op zaterdagvoormiddag en that's it. Hij doet dat graag en verder vraagt hij niet naar andere activiteiten. Wellicht omdat we samen veel leuke dingen doen en niet veel thuis zijn en hij dus nauwelijks tijd heeft om na te denken over mogelijke clubs en lessen waar hij naartoe zou willen gaan ;-)

In de schoolvakanties volgt hij themakampjes en sportkampen. Enerzijds voor het sociaal contact (thuis is hij alleen, kampen doen hem goed en hij vindt het de max) en anderzijds omdat ik hem wel wil stimuleren. Want ja, natuurlijk hoop ik dat mijn zoon later even sportief wordt als mij, dat hij graag gaat lezen zodat we samen naar de bib kunnen, dat we samen tentoonstellingen kunnen bezoeken... Is dat niet ergens normaal? Ik ben ervan overtuigd dat je je eigen interesses en levensstijl voor een stuk doorgeeft aan je kinderen. Ik merk bijvoorbeeld dat Emil ook graag actief bezig is en op stap gaat, net als mij. Ik ben daar heel blij om :-)

Maar natuurlijk heb je als ouder niet alles in de hand en dat besef ik goed. Wil Emil later naar de muziekschool of de tekenacademie of gaat hij de wiskundige toer op op school: geen probleem, doe maar jongen. Het enige wat ik wil, zeg maar 'eis' van hem, is dat hij zijn best doet als hij voor iets kiest. Dat geldt zowel voor school als voor hobby's. Ik hoop echt dat hij een passie vindt waar hij volledig kan in opgaan. En als hij zich ergens voor inschrijft of engageert, bijvoorbeeld een sportclub of de jeugdbeweging, dan verwacht ik echt wel dat hij 'ervoor gaat' en dus altijd aanwezig is.

Leg ik hem daarmee druk op? Sommigen vinden misschien van wel maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vind het niet meer dan normaal dat een kind zijn best doet. 'In mijnen tijd' (my god wat klink ik als een ouwe doos nu!) was dat ook zo: ik ging naar de scouts en had één sportactiviteit (eerst turnen, dan jazz dance en later badminton). Allemaal zeer 'haalbaar' en dus was ik altijd present, zelfs als ik eens wat minder zin had om te sporten (ik was toen nog niet zo verslaafd aan sport). Ik vond dat gewoon de normaalste zaak van de wereld. Nooit heb ik dat als 'druk' ervaren.

Ik heb al ondervonden dat ik de manier waarop ik zelf ben opgevoed doortrek in de opvoeding van Emil. Als het moment is aangebroken, mag hij van mij zelf zijn hobby('s) kiezen. Het maakt me niet uit wat hij wil doen maar ik zal hem wel wat sturen in de hoeveelheid. Ik zou liever hebben dat hij één of twee dingen kiest waar hij zich dan volledig kan in smijten en plezier aan kan beleven, dan dat hij op woensdag en zaterdag van hot naar her moet sjezen en alles maar 'half en half' kan doen. Daar heeft een kind (laat staan de ouders die 'taxi' mogen spelen) toch niks aan?

Ik denk dus dat het goed meevalt qua druk die ik Emil opleg. Ik verwacht van hem een flinke dosis discipline, inzet en respect. Dat druk uitoefenen niet goed is, dat begrijp ik. Maar ik mag als mama toch nog bepaalde dingen hopen en verwachten van mijn kind hé, zonder dat ik daarvoor scheef bekeken wordt als 'veeleisende moeder'?

Hoe zit dat bij jou? Heb je het gevoel dat je je kind veel druk oplegt? Of doe je meer van go with the flow?

Love, Josie xo

Zoals je weet, eet ik graag gezond. Gezond eten is voor mij de normaalste én lekkerste zaak van de wereld, ik vind dat totaal niet moeilijk. Ik merk dat velen er wél wat moeite mee hebben. Daarom deel ik graag mijn 10 tips om gezond te eten. Let op: ik ben geen voedingsdeskundige dus ik zal niet zeggen wat je precies moet eten. Ik wil gewoon laten weten hoe ik het zelf aanpak en wat voor mij persoonlijk goed werkt. Misschien kan ik je op weg helpen of inspireren!

1. Drink water, vermijd frisdrank
Ik drink de hele dag door water. Tijdens het werken heb ik een grote fles naast me staan en als ik ergens naartoe ga, neem ik altijd een waterfles(je) mee. Door water te drinken, voert mijn lichaam afvalstoffen af en krijg ik meer energie! Een drietal jaar geleden was ik nog 'verslaafd' aan Cola Light/Zero. Ik merkte dat mijn lichaam er afhankelijk van werd en steeds meer begon te snakken naar iets zoets. Ik besloot ermee te stoppen en ik drink nog maar héél zelden eens frisdrank nu. En eerlijk? Ik mis het totaal niet en heb er geen zin meer in!

2. Food prepping
Als ik ergens naartoe ga, zorg ik dat ik enkele gezonde tussendoortjes/snacks bij me heb, bijvoorbeeld een stuk fruit, een granola bar, een portie noten,... Zo geraak ik nooit uitgehongerd en kan ik op tijd energie bijtanken (ik eet elke 3 uur iets, anders begint mijn maag als een bezetene te knorren). Wanneer ik een hele dag op pad ben, bijvoorbeeld voor het werk, maak ik de avond voordien al mijn lunch klaar (een slaatje of restjes van het avondeten). Zo hoef ik onderweg niet op zoek te gaan naar eten want een belegd broodje associeer ik niet bepaald met een smakelijke, gezonde maaltijd. Ook mijn ontbijt maak ik altijd al de avond voordien, meestal zijn dat overnight oats. Food prepping vergt wat tijd en organisatie maar zoveel moeite vind ik dat nu ook weer niet. Ik heb het er echt voor over!

3. It's a lifestyle, not a diet
Denk positief en associeer gezond eten niet met diëten. Dat is het helemaal niet! Ik eet gezond maar heb op geen enkel moment het gevoel dat ik op dieet ben, integendeel. Ik hou me niet bezig met eender welk dieet... Zoals ik al schreef, eet ik om de 3 uur en ik heb nooit een uitgehongerd gevoel. Gezonde voeding is geen straf, ik vind het net leuk om ermee bezig te zijn. Ik ben trots op mijn levensstijl. Als mensen mij daarom raar vinden, so be it. Daar ga ik mijn slaap niet voor laten want ik voel me supergoed en daar zit gezonde voeding zeker voor iets tussen.

4. Zoek een maatje
Als je het moeilijk vindt om gezond te eten, zorg dan dat je een 'bondgenoot' hebt. Je partner, een vriendin, gewoon iemand die je steunt en/of helpt om voor gezonde dingen te kiezen. Mijn vriend en ik hebben verschillende eetgewoonten - hij is een echte vleeseter en niet zo'n fan van groenten - maar hij heeft respect voor mijn levensstijl (al fronst hij soms de wenkbrauwen), net zoals ik voor die van hem.

5. Wees matig met alcohol
Iedereen weet dat alcohol slecht is. Zelf drink ik geen alcohol, behalve heel sporadisch wanneer ik uit ga eten, dan drink ik soms eens een goed glas wijn. Dat is een bewuste keuze en neen, ik heb niet het gevoel dat ik iets mis door niet te drinken. Voor mij hoeft niet iedereen een alcoholvrij leven te leiden, zolang je maar goed onthoudt dat alcohol geen enkele toegevoegde waarde biedt voor je lichaam. Het bevat veel calorieën, om nog maar te zwijgen van de gevaren van alcohol voor wie zich in het verkeer begeeft...

6. Eet minder vlees
Ik eet nauwelijks tot geen vlees (enkel vis en af en toe eens kip). In hoofdzaak omdat ik het niet graag lust en deels ook omdat het gezonder is. Bovendien verklein ik er mijn ecologische voetafdruk mee. Veel mensen denken dat vegetarisch/veganistisch eten saai is. Ik vind het net een enorm gevarieerde, rijke en superlekkere manier van koken. Ik heb al tal van andere ingrediënten en voedingsmiddelen leren kennen die veel lekkerder, voedzamer en heilzamer zijn dan vlees. Als je echt niet zonder je stukje vlees kan, probeer dan de hoeveelheid te verkleinen of las op z'n minst een veggie dag per week in. Alle beetjes helpen!

7. Experimenteer & ontdek
Ik hou constant mijn ogen en oren open. Ik probeer graag nieuwe food trends & hypes uit, de één al met meer succes dan de andere. Als er ergens een nieuwe healthy food spot de deuren opent, dan neem ik graag eens een kijkje. Ik sta open voor nieuwe dingen en ik experimenteer graag met nieuwe ingrediënten. Ik ga aan de slag met gezonde kookboeken, ik lees kookblogs, ik volg af en toe een workshop. Daaruit heb ik al veel geleerd. Probeer af te geraken van je vooroordeel dat gezond eten saai en smakeloos is.

8. Focus niet op calorieën & gewicht
Ik tel nooit calorieën, ik zou niet weten hoe ik daaraan moet beginnen eigenlijk... Als je maaltijden bestaan uit gezonde, voedzame ingrediënten en je je porties onder controle houdt, hoef je heus geen calorieën te tellen. Hetzelfde geldt voor de weegschaal: ik sta daar héél zelden op. Ik focus me niet op mijn gewicht, ik vind mijn broeken veel betere graadmeters. Als die beginnen te spannen, weet ik dat ik moet opletten. Maar het is lang geleden dat ze nog gespand hebben... Omgekeerd geldt ook: beginnen ze los te zitten, dan moet ik ook opletten. Want doordat ik zoveel sport en bijna nooit stil zit (aard van het beestje...) verbrand ik de calorieën erop los. Ik moet dus zorgen dat ik niet vermager want dat is écht niet nodig. Ik eet niet gezond om te vermageren, wél om me goed te voelen.

9. Sport & beweeg
Ik sport heel veel, ik kan niet zonder. Na het lopen snak ik naar iets voedzaams, ik kan me niet voorstellen dat ik dan een pak friet of een stuk taart zou binnenspelen. Voor mij gaat sport samen met gezonde voeding, punt. Ik voel me veel fitter door goed te eten en dan beïnvloedt mijn sportieve prestaties. En doordat het lopen goed gaat, heb ik nog meer zin in lekker en gezond eten. Het is dus een vicieuze cirkel. Je hoeft uiteraard niet zo intensief te sporten als mij, "gewoon" sporten of bewegen is al goed genoeg hoor! Maar je moet toch proberen om iéts van sport te doen, al is het maar omdat je er een strak en atletisch lichaam van krijgt en dat is toch ook mooi meegenomen :-)

10. Gezonde boodschappen
Mijn kasten zijn gevuld met healthy stuff: veel fruit, groenten,... Uiteraard hebben wij ook koekjes en chocolade in huis maar ik breng zo weinig mogelijk van die dingen mee uit de winkel. Want al wat je niet in huis hebt, kan je ook niet naar binnen spelen tijdens een 'zwak moment'. Nog een gouden tip: doe nooit, maar dan ook nooit boodschappen met een lege maag. Dat is gewoon vragen om problemen!

Nogmaals: ik spreek hier volledig uit mijn eigen ervaringen dus het kan goed zijn dat wat ik zeg, voor jou niet werkt. Maar ik hoop uiteraard van wel! De belangrijkste boodschap die ik wil meegeven, is dat gezond eten je gewoon gelukkig maakt. Ik voel me supergoed in mijn vel en daar heeft mijn eetpatroon zeker mee te maken.

Eet jij graag gezond? Of vind je het moeilijk? Heb je nog andere tips?

Love, Josie xo

Lieve papa, zondag zal het 18 jaar geleden zijn dat jij gestorven bent. Sinds 1 april 2000 is er al zoveel gebeurd dat jij helaas niet meer meegemaakt hebt. Weet je dat je twee mooie schatten van kleinzonen hebt, Emil en Remi? En je zou een half jaar geleden 65 geworden zijn. Dat hadden we zeker een grote party georganiseerd, gelijk jij graag feest vierde. Ik heb er veel aan gedacht, op 28 september. Want weet je papa, ik mis je meer dan vroeger.

Niet dat ik je vroeger niét miste of dat ik nu hele dagen triestig ben. Uiteraard niet, ik ben een Bockske voor iets hé, we zijn een sterk en positief ingesteld ras! Ik mis je gewoon vaak omdat ik je mening zou willen vragen en mijn hart zou willen luchten bij jou. Vroeger had ik dat gevoel niet echt, ik denk dat het eigen is aan de levensfase waarin ik zit. Ik ben bijna 35, een leeftijd waarop ik me veel vragen stel over mezelf, over anderen, over 'het leven'. Ik heb heel wat twijfels en ik vind het jammer dat jij er niet meer bent om daarover te praten. Of om gewoon eens zorgeloos bij jou te kunnen zijn zonder al te veel serieuze babbels, als jouw 'klein Joske' van vroeger, zoals ik dat vaak doe bij mama. Ik vraag me af of ik vandaag met jou een even goeie band zou hebben als met mama.

Ik zou ook zo graag weten wat dat zou gegeven hebben, jij en Emil samen. Ik vertel hem geregeld over jou hoor. Vorig jaar, rond jouw sterfdatum, heb ik hem verteld wie jij bent en waarom je niet meer bij ons bent. Hij weet dat je met je auto ergens tegen gebotst bent. Dat ik daar toen heel verdrietig om was en nu ook af en toe nog eens, maar niet elke dag. Hij gaat daar heel 'normaal' mee om, dat is eigen aan kinderen denk ik. Ik ben blij dat ik hem de waarheid heb verteld, niet dat je een ster bent aan de hemel of zo. Ik geloof daar zelf niet in dus ik vind dat ik Emil het dan ook niet zo moet vertellen. Hij vindt Marc De Bock trouwens een hele mooie naam en telkens als we 'ne Marc' tegenkomen of de naam horen op de radio of tv is hij superblij omdat mijn papa ook zo heet. En hij beschouwt jou als een soort held want toen onze vaatwasmachine onlangs kapot was, zei ik hem dat jij dat zeker supersnel zou gefikst hebben - we moesten nogal lang wachten op de hersteldienst en het werkte op mijn zenuwen. Emil vindt dat schitterend, dat mijn papa een superman was die machines kon herstellen.

Ik mis je, papa. En in deze periode van het jaar, zo rond je sterfdatum, is dat gevoel altijd sterker aanwezig. Het is heel dubbel: enerzijds ben ik triestig omdat ik zou willen dat je nog bij ons bent. Maar ik denk op die momenten veel terug aan vroeger, aan de zalige momenten die we samen hebben gehad. En daar word ik blij van.

Toen we in februari je graf 'moesten' leegmaken van de gemeente, had ik het ook enorm moeilijk. Veel moeilijker dan ik had verwacht. We verplaatsten je urne van het kerkhof in Destelbergen naar de strooiweide van het crematorium in Lochristi. De uitstrooiing op je nieuwe, allerlaatste rustplaats verliep heel sereen, het was een mooi en symbolisch moment. Maar toen ik nadien thuiskwam, was ik volledig de kluts kwijt. Ik was er zelfs wat misselijk door en ik kon mijn tranen niet tegenhouden. Ik had een goedgevulde to do lijst voor de rest van die dag maar ik besloot om iets te doen wat ik anders zelden doe. Ik dacht: fuck it, alles en iedereen kan den boom in. Ik trok naar zee om lekker uit te waaien. Al de rest kon wachten...

En weet je, het was een zalige namiddag als tegengewicht voor die zware ochtend. Ik genoot met volle teugen, net zoals jij altijd deed. Daaraan herinnert jouw foto die op mijn bureau staat me elke dag tijdens het werken. Dat ik, tussen al mijn drukke en boeiende bezigheden door, zeker niet mag vergeten om te genieten van het leven. Om af en toe eens de boel te laten voor wat het is en mij daar niet druk in te maken. Dat is moeilijk voor mij, papa, maar ik probeer het en da's al iets hé.

Lieve papa, ik zal zondag niet triestig zijn, dat beloof ik. Ik ga genieten van Pasen samen met Ward, Katrien, mama en de rest van onze familie. Ik ben echt blij dat ik zondag bij hen kan zijn. Spijtig dat ik zo rationeel en nuchter ben en dat ik dus nergens in geloof... Anders zou ik kunnen geloven dat je er ook op een bepaalde manier bij zal zijn zondag. Dat je ons zou zien van boven, van beneden of van waar dan ook met een Duvelke in je hand...

Van Duvelkes gesproken, ik beloof dat ik bij de volgende Great Breweries Marathon in juni naar goede gewoonte weer gracieus zal poseren bij de bakken van jouw 'godendrank'. Je kan er dan misschien zelf geen getuige meer van zijn, maar als ik daar sta te shinen tussen je favoriete bier voel ik me extra sterk om ervoor te gaan. Om mij niet zomaar gewonnen te geven, juist gelijk mijn papa. Sterk en positief zijn: het zit in mijn genen.

Ik mis je meer dan vroeger, papa, en net daardoor inspireer je me ook meer dan vroeger. Dat er 'iets' is en dat je nog 'ergens' bent: dat kan ik niet geloven, hoe graag ik het soms ook zou willen. Je bent er écht niet meer hé papa... Maar veel van de dingen die ik vandaag doe en hoe ik in het leven sta - als een vrije vogel, een enorme plantrekker, met een sterk en koppig karakter dat anderen soms eens vervloeken - heb ik van jou geleerd. Dat is mij zoveel waard, ik ben je daar zo dankbaar voor.

Ik vergeet je nooit, papa. Ik ben na 18 jaar nog altijd ongelofelijk blij en trots dat ik jouw dochterke ben.

Dikke zoen, uw Joske

Hotspots \\ New discoveries sept-dec 2017

Count your blessings

Lopende zaken

Waarom ik niet meer zonder mijn sporthorloge kan

#ouderzonden: ijdelheid

Recept: easy vegan lasagne

#ouderzonden: hebzucht

My week in pictures

Over een mama & haar zoon

#ouderzonden: luxuria

Whatsup

#ouderzonden: invidia

Van 10 naar 1

#ouderzonden: gula

I Love Rainbow Food

#ouderzonden: ira

Count Your Blessings

#ouderzonden: acedia

Tien tips om gezond te eten

Voor mijn lieve papa